Γρηγοριάδης Κώστας

Με τον πρόεδρό του, Αλ. Αλαβάνο, να φοράει το «εργατικό κασκέτο», αυτοπαρουσιαζόμενος ως «ασυμβίβαστος, λαϊκός αγωνιστής», επιχειρεί να πείσει ότι είναι ένα αριστερό κόμμα που εκφράζει και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων και δηλώνει αποφασισμένο να συγκρουστεί, «στα μαρμαρένια αλώνια», με όποιον τα επιβουλεύεται.

Και για να μην αφήσουν περιθώρια αμφιβολιών, ο πρόεδρος και πολλά από τα στελέχη του χρησιμοποιούν «τρανά λόγια» υπέρ του μαζικού κινήματος και «βαριές κουβέντες» κατά όσων στρέφονται εναντίον του.

Ομως, άλλα τα λόγια διαμηνούν κι άλλα η πράξη δείχνει.

Η σχέση του ΣΥΝ με το μαζικό κίνημα και τους λαϊκούς αγώνες είχε και εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά που επιβάλλει ο οπορτουνιστικός του χαρακτήρας. Οπου του επιτρέπουν οι δυνάμεις του να συμμετάσχει, το επιχειρεί, όμως, πάντα και παντού, στη λογική του ταξικού συμβιβασμού και της «κοινωνικής συναίνεσης». Αυτή τη «λογική» προωθεί στο εργατικό κίνημα, αλλά και σε όλα τα άλλα κινήματα που συμμετέχει. Το ίδιο κάνει κι εκεί που σηκώνει, ιδιαίτερα, τους λεκτικούς «αγωνιστικούς» τόνους, όπως, π.χ., στις τελευταίες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος.

Η μικρή πολιτική επιρροή του στη μικρομεσαία αγροτιά και γενικότερα στην ύπαιθρο δεν του επιτρέπει να έχει σοβαρή παρέμβαση και η δράση του στο αγροτικό κίνημα, που αναπτύχθηκε μαζικά και δυναμικά την τελευταία 12ετία, ήταν υποτυπώδης έως ανύπαρκτη. Ομως, γι' αυτή την απουσία δε φταίει μόνο ή κυρίως το γεγονός ότι δε διαθέτει τις απαραίτητες συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Είναι η πολιτική του για τα αγροτικά ζητήματα που τον κρατάει μακριά από τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αγώνες της.

Μια πολιτική που έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα και τις διεκδικήσεις των μικρομεσαίων αγροτών. Ως γνωστόν, ο ΣΥΝ τάσσεται, επί της ουσίας, υπέρ της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, που εφαρμόζουν, με συνέπεια και ζήλο, οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προωθώντας το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρονοικοκυραίων του χωριού και τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και αγροτοβιομηχάνων. Το συνεπές αγροτικό κίνημα, που εκφράζεται από την ΠΑΣΥ και πρωτοστατεί στην οργάνωση των αγροτικών αγώνων, αντιπαλεύει την ΚΑΠ και γενικότερα την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, με στόχο να την ανατρέψει.

Επομένως, ο ΣΥΝ ούτε θέλει, ούτε «τον παίρνει» να συστρατευτεί σ' αυτό το αγροτικό κίνημα. Γι' αυτό και οι όποιοι αγροτοσυνδικαλιστές διαθέτει, επέλεξαν να ΣΥΝταιριάξουν και να συμμαχήσουν με τους αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Οι αγροτοσυνδικαλιστές του ΣΥΝ ακολούθησαν, κατά πόδας, την «παρέα του Κοκκινούλη», όταν αυτή οργάνωσε την «άτακτη φυγή» των τρακτέρ από το μεγάλο μπλόκο των Τεμπών και, έκτοτε, παρέμειναν αντάμα στον «αγώνα» για τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση των αγροτών, την αλλοίωση και την παραχάραξη του αγωνιστικού πλαισίου διεκδίκησης, την υπονόμευση της ενότητας του αγροτικού κινήματος και της αποτελεσματικότητας της πάλης.

Κι όλοι θυμούνται πως στις συκοφαντικές επιθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων κατά των συνεπών αγωνιστών του αγροτικού κινήματος, μετείχαν, λάβροι, πολιτικοί «παράγοντες» του ΣΥΝ, από βουλευτές και ευρωβουλευτές του, μέχρι νομάρχες και δήμαρχοί του. Και κάποιοι «δικοί» τους ήταν ανάμεσα στους «αγανακτισμένους πολίτες», που έβριζαν, σκαιώς, τους ξωμάχους και ζητούσαν «την κεφαλήν των επί πίνακι», επειδή, «έκοψαν την Ελλάδα στη μέση».

Την ώρα που πάνω από 100 μπλόκα, με χιλιάδες τρακτέρ, είχαν στηθεί σ' όλη τη χώρα, στελέχη του ΣΥΝ κατηγορούσαν τους αγωνιζόμενους αγρότες, επειδή είχαν αποκλείσει τους δρόμους. Φώναζαν, εν χορώ, το σύνθημα «Δρόμοι ανοιχτοί - Διάλογος ανοιχτός», καλώντας τους μαχητές της αγροτιάς να εγκαταλείψουν τα μετερίζια της πάλης και να πάνε, «ως πρόβατα επί σφαγήν», σε «διάλογο» με τους «σφάχτες» τους.

Πώς, π.χ., να πειστούν οι μικρομεσαίοι αγρότες της Θεσσαλίας ότι ο ΣΥΝ νοιάζεται και παλεύει για το καλό τους, όταν, και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, άκουσαν τον Αλ. Αλαβάνο να ισχυρίζεται ότι η ΚΑΠ μπορεί, «βελτιούμενη», να καταστεί ωφέλιμη για τη φτωχή αγροτιά, να τάσσεται, για μια ακόμα φορά, κατά της εκτροπής του Αχελώου, που είναι η μοναδική λύση για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας και να επιτίθεται στην ΠΑΣΥ και στο ΚΚΕ, που στέκονται αταλάντευτα και αγωνιστικά στο πλευρό τους, κάνοντας λόγο για «κομματικό στρατό»;

Και δεν είναι μόνο αυτά: Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ή αφελής ή να στηρίζει τεχνηέντως τα συμφέροντα που στηρίζει η ΕΕ, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό και τις πολυεθνικές, όταν λέει ότι «τα θέματα θα λυθούν μέσα από τις διεθνείς ρυθμίσεις του ανταγωνισμού του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στις 7/6/2006 στη Βουλή ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Δηλαδή, εκεί στο ΣΥΝ πιστεύουν ότι θα παρέμβουν στον ΠΟΕ και θα του βελτιώσουν την πολιτική; Κι αν βελτιώσουν την πολιτική του ΠΟΕ, η ΕΕ θα λαμβάνει λιγότερα αντιαγροτικά μέτρα και θα δίνεται και καμιά επιδότηση; Μα αφού είναι γνωστό πως όλες οι αναθεωρήσεις της ΚΑΠ, που ήταν πάντα προς το χειρότερο, συνδυάστηκαν με τα παζάρια (στην ΓΚΑΤΤ αρχικά) στον ΠΟΕ, με βάση τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις του ευρωκεφαλαίου στο πλαίσιο της «παγκοσμιοποίησης». Σ' αυτά τα πλαίσια, και με στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου συνολικά, επέλεξαν να ...«θυσιάσουν» αγρότες και αγροτική παραγωγή.

Πάντως, είναι σαφές - κι αυτό υποστηρίζει το ΚΚΕ - πως το αγροτικό πρόβλημα δε λύνεται εντός ευρωενωσιακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, ακόμα κι αν προταθούν κάποιες μικροβελτιώσεις στις έτσι κι αλλιώς αρνητικές προτάσεις και αποφάσεις της Κομισιόν, που είναι γνωστό ότι δουλεύει και εξυπηρετεί τους μεγαλοαγρότες επιχειρηματίες. Τα προβλήματα που προκαλούν η νέα ΚΑΠ και ο ΠΟΕ επίσης δε λύνονται «με την κατάρτιση ολοκληρωμένων σχεδίων αγροτικής περιφερειακής ανάπτυξης με σαφείς κατευθύνσεις, κίνητρα και μέσα στήριξης των παραγωγών», όπως για παράδειγμα προτείνει ο ΣΥΝ.

Το «αγωνιστικό φτιασίδωμα» του ΣΥΝ θα αλλοιωθεί γρήγορα και θ' αποκαλύψει το «ζαρωμένο» πρόσωπο του οπορτουνισμού...