Πάει καιρός που συντηρείται από πολλούς και διαφόρους κύκλους η εκλογολογία. Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση επεκτάθηκε και στον εκλογικό νόμο, όταν ...όλως τυχαίως τρία κορυφαία στελέχη της ΝΔ με ταυτόχρονες συνεντεύξεις τους στον Τύπο επανέφεραν το ζήτημα της αλλαγής του, αποσαφηνίζοντας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι η όποια αλλαγή πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του ληστρικού χαρακτήρα του, ούτως ώστε να αναδεικνύει ισχυρή, στην τέλεση του αντιλαϊκού της έργου, κυβέρνηση.

Το πιο σημαντικό ζήτημα για τις λαϊκές δυνάμεις δεν είναι πώς και πότε θα γίνουν εκλογές. Ούτε, βεβαίως, το ποιο από τα δυο κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, θα βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία με το άλλο συνοδοιπόρο του στην ίδια αντιλαϊκή ρότα. Αλλωστε, έχουν πλέον σημαντική πείρα από τη διακυβέρνηση και των δύο. Το πιο σημαντικό είναι με ποιο κριτήριο θα πάνε στην κάλπη. Και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τα καθημερινά τους προβλήματα. Που απορρέουν από τη στρατηγική των δύο αυτών κομμάτων. Τα οποία εντείνουν το μεταξύ τους καυγά όχι για την ουσία των λαϊκών προβλημάτων αλλά για το ήθος και το ύφος της διαχείρισης και τον τρόπο που το καθένα την ασκεί. Και πάνω σ' αυτό επιδιώκουν να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις προκειμένου το καθένα να κερδίσει την πολυπόθητη πλειοψηφία για τον κυβερνητικό θώκο.

Για «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις» κάνει λόγο η ΝΔ που οδηγούν στην ανάπτυξη για όλους, γεγονός που από τον επόμενο χρόνο θα συμβάλλει στην αύξηση των εισοδημάτων των συνταξιούχων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Για «προοδευτικό εκσυγχρονισμό» κάνει λόγο το ΠΑΣΟΚ που θα επιτύχει ανάπτυξη και μέσω της αναδιανομής θα δοθεί η δυνατότητα για παροχές στους φτωχούς και στους συνταξιούχους και για δημιουργία ενός «κοινωνικού κράτους». Και ταυτόχρονα καυγαδίζουν για τη διαφάνεια και τη διαπλοκή. Εμφανίζουν, λοιπόν, επουσιώδεις φραστικές διαφορές για να συγκαλύψουν το κύριο: Τη γενική πολιτική τους, τη ρότα που ακολουθούν υπηρετώντας σε διαφορετικές χρονικές περιόδους τα ίδια ταξικά συμφέροντα, αυτά που ενισχύουν το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Γεγονός που συνδέεται και με την επιλογή της ολιγαρχίας να στηρίξει το ένα από τα δύο κόμματα για την κυβερνητική εξουσία, ανάλογα με το ποιο από τα δύο μπορεί στη δοσμένη συγκυρία να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση, την υποταγή, τη χειραγώγηση.

Κριτήριο, επομένως, για το λαό δεν είναι το ποια πολιτική διαχείρισης θα περιορίσει κάποιες ελάχιστες συνέπειες της συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, αφού και αυτό ακόμη θα είναι μια προσωρινή κατάσταση. Το ζητούμενο είναι να καταδικαστεί η γενική γραμμή πλεύσης, να υποστεί ρήγματα η δικομματική εναλλαγή για να μπορεί το λαϊκό κίνημα να ορθώνει εμπόδια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα δρομολογηθούν. Σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να αποσπά ο λαός κατακτήσεις. Μόνο σ' αυτή τη ρότα θα δημιουργούνται προϋποθέσεις για θετικές σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων εξελίξεις.