Τα όσα γίνονται στα Ιεροσόλυμα δεν έχουν καμία σχέση με θρησκευτικά ή δογματικά ζητήματα. Πρόκειται για την αποθέωση του κοσμικού ρόλου της Εκκλησίας. Πρόκειται για τη λειτουργία της ως παράλληλου φορέα διπλωματίας, οικονομικής και γεωστρατηγικής πολιτικής.

Οταν το ελληνικό κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις αναφέρονται στο «μέγα ζήτημα της διατήρησης της ελληνικότητας του Πατριαρχείου», προφανώς και δεν αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα του πράγματος από τη σκοπιά της παράδοσης ή έστω αυτού που οι ίδιοι έχουν βαφτίσει «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό». Στην ουσία ομολογούν - με προπαγανδιστικούς τόνους που δε σηκώνουν αντίλογο ως προς την «ορθότητα» της ακολουθούμενης τακτικής - ότι κράτος και Εκκλησία, σε μια σφιχταγκαλιασμένη σχέση, ασκούν εξωτερική πολιτική.

Αλλά ποιος έδωσε την άδεια στις γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις να κάνουν παιχνίδια με την εξωτερική πολιτική, αναθέτοντας ή έστω συνδέοντας πλευρές της με αναγνωρισμένους ή μη αναγνωρισμένους Πατριάρχες; Ποιος έδωσε την άδεια στον εκάστοτε υπουργό Εξωτερικών να καθορίζει σαν ενδιάμεσους των σχέσεων του ελληνικού λαού με τους Αραβες και με τα υπόλοιπα κράτη μιας εύφλεκτης περιοχής, τους κάθε λογής «Βαβύληδες»; Προφανώς όχι ο ελληνικός λαός...