Την Κυριακή, σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο, ήταν της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος». Τη μέρα αυτή λοιπόν επέλεξε και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος να «μεταμορφωθεί» σε ένα είδος «σωτήρα» του λαού, καλώντας τον για αυτό το σκοπό να σηκώσει τις σημαίες και τα λάβαρα της Ορθοδοξίας για να σωθεί από όλα του τα βάσανα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο αρχιεπίσκοπος προβάλλει ως εναλλακτική λύση απέναντι σε ό,τι ταλανίζει τους εργαζόμενους και γενικά το λαό, την Ορθοδοξία και ειδικότερα της εκκλησιαστική παράδοση. Ομως τώρα τελευταία, ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η διαμάχη με την κυβέρνηση για τις αστυνομικές ταυτότητες, όλο και πιο συστηματικά προσπαθεί να αξιοποιήσει το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, να το... μεταμορφώσει σε δύναμη υποστήριξης των παρόντων ενεργειών και επιλογών της διοικούσας εκκλησίας, στην ουσία σε πολιτική δύναμη.

Με κάθε ευκαιρία προβάλλει ως απάντηση στη νέα τάξη πραγμάτων του ιμπεριαλισμού, στην κοινωνική αδικία και την ανισότητα, στο συγκεκριμένο τρόπο που λειτουργεί το συγκεκριμένο ταξικό κράτος, την Ορθοδοξία και το λόγο του Ευαγγελίου. Παραπέμπει στο μεταφυσικό και το Θείο τις απαντήσεις στα καθημερινά, αλλά και τα μακροχρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Ωστόσο, όλη η καταγγελία του εξαντλείται μέχρις εδώ. Ο αρχιεπίσκοπος καλεί σε αντίσταση απέναντι στους «πολέμιους της Ορθοδοξίας» και χρησιμοποιεί, προβάλλει και καταγγέλλει την κακή πραγματικότητα όχι για να ενεργοποιηθεί ο λαός και να την αλλάξει, αλλά για να μαζέψει κόσμο υπό την Εκκλησία, να ενισχύσει το ρόλο της, κατά συνέπεια δε και το δικό του ρόλο.

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι αν ο αρχιεπίσκοπος από τη θέση του και με βάση αυτό που αντιπροσωπεύει, μπορεί να καλέσει σε αντίσταση για την αλλαγή της πραγματικότητας. Εξάλλου, αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η καρτερικότητα για έναν «άλλο κόσμο» και η «καλή ψυχή». Κάτι τέτοιο όμως, ό,τι δηλαδή καλεί σε αγώνα για την αλλαγή της υφιστάμενης κατάστασης, ακόμα και αν το υποστήριζε, θα ήταν τελείως υποκριτικό. Αυτό γιατί, ούτε θέλει ούτε μπορεί, με όπλο την Ορθοδοξία, να θίξει τα αιτία της κακής τάξης πραγμάτων, που δεν είναι άλλα από τον ίδιο τον καταπιεστικό, εκμεταλλευτικό και αντιανθρώπινο χαρακτήρα του καπιταλισμού. Αυτό δε γίνεται.

Ακόμη και στην περίπτωση που ο αρχιεπίσκοπος με τα λεγόμενά του θίγει πλευρές - αποτελέσματα του συστήματος, όπως με τις αναφορές του στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα της ανεργίας, της καταστροφής του περιβάλλοντος κλπ, οι απαντήσεις που δίνει δεν αγγίζουν την ουσία, τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, δεν αμφισβητούν το σύστημα. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η σωτηρία του ανθρώπου, του λαού, των κοινωνιών δεν μπορεί να επέλθει από αυτόκλητους σωτήρες, αλλά μόνο από από τον ίδιο, από τις δικές του δυνάμεις. Η σωτηρία αυτή θα έρθει όχι από τον ουρανό, αλλά από την παράλληλη ανάπτυξη της συνείδησης και του αγώνα του λαού, της αντίστασής του στη νέα τάξη πραγμάτων του ιμπεριαλισμού. Εξάλλου ιστορικά, καμία ανάθεση αυτού του ρόλου σε δυνάμεις πέρα από το λαό δεν επέφερε ποτέ κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα, όσοι επικαλέστηκαν ανάλογα πράγματα λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά και σαν τροχοπέδη της ίδιας της εξέλιξης.