Τρίτη 27 Απρίλη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
"Ο λαός απαιτεί έξω οι Αμερικανοί!"

Ο αδούλωτος λαός της Αθήνας έδωσε χτες το βράδυ μια άμεση, δυναμική, ανεπανάληπτη απάντηση, σ' όσους υπέγραψαν μαζί με τους Αμερικανούς τη σφαγή των βαλκανικών λαών

Δύο 24ωρα μετά και την τυπική επιβεβαίωση από το ΝΑΤΟ πως είμαστε όλοι εν δυνάμει στόχοι του, οι γνωστοί - από την έναρξη των βομβαρδισμών - "στόχοι" πλημμύρισαν για πολλοστή φορά το Σύνταγμα, απαντώντας με μουσική και τραγούδια στις νεκρόφιλες κραυγές της μαφιόζικης σύναξης για τα 50χρονα του ΝΑΤΟ. Οπως ακριβώς οι τεχνικοί και οι δημοσιογράφοι, που έβγαιναν από τα ερείπια της βομβαρδισμένης κρατικής τηλεόρασης του Βελιγραδίου, δεν κρατούσαν με απελπισία το κεφάλι τους, όπως περίμεναν οι δολοφόνοι του ΝΑΤΟ, αλλά σωσμένες κασέτες για να συνεχίσουν. Οπως ακριβώς λίγο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία των τεχνικών και δημοσιογράφων, η τηλεόραση βγήκε πάλι στον αέρα με ειδήσεις και ποίηση...

Ισως να είναι αυτή η γλώσσα των λαών, στην οποία αναφέρθηκε κάποια στιγμή από τα μεγάφωνα και ο εκφωνητής του μουσικού συλλαλητήριου ανάμεσα στα τραγούδια: "Οι κυβερνήσεις είχαν, έχουν και θα έχουν πολλές γλώσσες να μιλούν. Οι λαοί πάντα μία". Και αυτή η γλώσσα, όπως ειπώθηκε πάλι από τα μεγάφωνα πριν την έναρξη του συλλαλητηρίου, δε γνωρίζει από "ορθόδοξα τόξα" και εθνικισμούς. Παρά μόνο από δίκιο. Πιο συγκεκριμένα, υπογραμμίστηκε ότι ο ελληνικός λαός στηρίζει, συμπάσχει, πονάει και πολεμάει μαζί με το γιουγκοσλαβικό λαό, όπως ακριβώς και με τον κουρδικό και τον παλαιστινιακό. Φράση που συνοδεύτηκε από δυνατά και παρατεταμένα χειροκροτήματα αποδεικνύοντας πως όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει πως οι βόμβες και οι πύραυλοι εξαπολύονται από το ένα και μοναδικό "τόξο", του ιμπεριαλισμού.

Και ο κόσμος, αυτός που χειροκρότησε, λικνίστηκε με τη μουσική, ύψωσε με οργή και αγανάκτηση τη γροθιά του, φόρεσε στο μέρος της καρδιάς το "στόχο", ήταν, ο περισσότερος ίσως, γενιές που δε γνώρισαν τον πόλεμο. Παιδιά με μακριά, κοντά, πολύχρωμα μερικές φορές μαλλιά και εξίσου πολύχρωμο ντύσιμο, που ίσως για πρώτη φορά να χώρεσαν τόσο μίσος στις κινήσεις τους ενάντια σε αυτούς, που μετά από την ψυχή τους, αμφισβητούν και την ίδια τους την ύπαρξη. Κι ανάμεσά τους και κάτω από τις κουρδικές, παλαιστινιακές, σερβικές, ελληνικές και κόκκινες σημαίες, να περνάει ο παπάς με το "στόχο" στο μαύρο του καπέλο και πάνω από το καπέλο του να διασταυρώνονται οι αυτοσχέδιες σαϊτες των διαδηλωτών και πάνω από όλα αυτά, η συμβολική κρεμαστή "γέφυρα" που ένωνε την εξέδρα με το απέναντι δέντρο και με το σύνθημα "Εμείς χτίζουμε γέφυρες". Και πιο πέρα ο συνταξιούχος, η νέα μητέρα με το παιδί της στον ώμο και οι φοιτητοπαρέες να γράφουν νέες σελίδες στην ιστορία των αγώνων της νεολαίας μας.

"Οχι στον πόλεμο, όχι στα ναι της υποταγής, στήνουμε ασπίδα ειρήνης σ' αυτή τη μουσική γέφυρα", να λένε τα μεγάφωνα, εννοώντας τη νοητή ένωση της πλατείας Δημοκρατίας του Βελιγραδίου με την πλατεία Συντάγματος της Αθήνας. "Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι Περσικός, εδώ δε θα περάσει ο ιμπεριαλισμός", να απαντάει ο κόσμος. Και οι καρδιές να σφίγγονται στο άκουσμα της ιστορίας: "Σαν σήμερα βομβάρδιζαν την Γκουέρνικα. Τι να σημαίνει αυτό για τον κύριο Σολάνα"...

"ΕΟΚ και ΝΑΤΟ πολέμου συμμαχία, κάτω τα χέρια απ' τη Γιουγκοσλαβία"! Και πάλι οι καρδιές να φτερουγίζουν αυτή τη φορά στο άκουσμα της φωνής της Αμερικανίδας αγωνίστριας του φιλειρηνικού κινήματος των ΗΠΑ Τίνα Σίνο να λέει από την εξέδρα: "Οι λαοί της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας να ξέρουν ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ που κινητοποιούνται ενάντια στον πόλεμο. Κινητοποιούμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στις ΗΠΑ ενάντια στην πολιτική του Κλίντον, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον πόλεμο. Οι καρδιές μας είναι μαζί σας".

Αλλά και ο καθένας που βρέθηκε εκεί, ακούγοντας τον γενικό γραμματέα της ΠΟΕΣΥ Γιώργο Σαββίδη να χαιρετίζει το συλλαλητήριο που είπε ότι οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν με τη δουλιά τους τα τραγούδια των καλλιτεχνών καθιστώντας τον Ελληνα πολίτη τον πιο πληροφορημένο στον πλανήτη όσον αφορά στα γεγονότα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ίσως και να γέλασε από μέσα του για την κατάντια ορισμένων κονδυλοφόρων που επιμένουν να βλέπουν "ανθρωπιά" στο θάνατο.

Ηταν χτες όλοι στόχοι, όλοι γέφυρες του Νόβισαντ, όλοι τρίχρονες Μίλιτσες. Και αύριο θα γίνουν ακόμη περισσότεροι, σε όλο τον κόσμο.

Το σύνθημα "Ο λαός απαιτεί έξω οι Αμερικανοί" που κυριαρχούσε όλο και περισσότερο όσο κυλούσε η συναυλία και το δέσιμό του με το στίχο "τα παιδιά τους καρτερούσαν του στρατού του λαϊκού και με τις χειροβομβίδες τους έκαναν του αλατιού", έδειξαν το μόνο δυνατό μέλλον.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ