Παντοτινός φάρος και οδηγός | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Παντοτινός φάρος και οδηγός

Τι να πει κανείς; Να οργιστεί; Να λυπηθεί; Να πει "άστους να λένε" και να τους γυρίσει την πλάτη; Σίγουρα, δεν αρκεί να τους διαολοστείλει και να μείνει εκεί το θέμα. Ο λόγος, για όλους εκείνους, που - άλλοι σιγοψιθυριστά και ορισμένοι άλλοι φωναχτά και δημόσια - ζήτησαν την κατάργηση των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου. Και το τραγελαφικό της ιστορίας είναι πως πολλοί απ' αυτούς ζητούν την κατάργησή τους, στο όνομα προάσπισης της μνήμης των νεκρών, αλλά και των ιδανικών του Πολυτεχνείου. Και είναι ακόμη πιο τραγικό, όταν προτάσεις ή απόψεις για την κατάργηση των εκδηλώσεων δε διατυπώνονται από ανθρώπους που υπηρέτησαν και στήριξαν φανερά την αμερικανόδουλη χούντα, αλλά από σαραντάρηδες πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους παράγοντες της δημόσιας ζωής. Μερικοί, μάλιστα, από αυτούς, μετείχαν στους αγώνες του Πολυτεχνείου το 1973 ή και σε αγώνες που συνεχίστηκαν μετά το 1973, με στόχο την εκπλήρωση και δικαίωση των ιδανικών του Πολυτεχνείου.

Αφορμή γι' αυτήν την παρέμβαση, μας έδωσε η "τολμηρή" - και, ταυτόχρονα, προκλητική - πρόταση "Καταργήστε την επιτέλους αυτή τη γιορτή" (!), που διατυπώθηκε από τον δημοσιογράφο της "Ελευθεροτυπίας" Χρήστο Μιχαηλίδη. Δεν είναι, βέβαια, ο μόνος. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν και μια σειρά άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που τις τελευταίες μέρες φιλοξένησαν άρθρα - αναλύσεις και απόψεις του τύπου "το Πολυτεχνείο έφαγε τα ψωμιά του". Ο εν λόγω δημοσιογράφος - που ομολογεί δημόσια πως σταμάτησε να μετέχει στις πορείες και άλλες εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου από το 1980 - σε ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην "Ελευθεροτυπία" της Δευτέρας 16 Νοέμβρη 1998, υπεραμύνεται της άποψης ότι πρέπει επιτέλους να καταργηθούν οι εκδηλώσεις. Στην προσπάθειά του, μάλιστα, να αποδείξει ότι είναι "άσκοπο" να συνεχίζονται οι εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, φιλοξενεί δηλώσεις του Μίμη Ανδρουλάκη και του Χρόνη Μίσσιου. Ο πρώτος φέρεται να χαρακτηρίζει τις εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο σαν "συρφετό που δεν έχει κανένα νόημα" και να υποστηρίζει πως "αν ξέραμε ότι θα καταντήσει έτσι το Πολυτεχνείου, δε θα το κάναμε"! Ο δεύτερος φέρεται να θεωρεί τις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου ένα ..."χαβαλέ", που "δεν προσφέρει τίποτε"!

*****

Δεν ξέρουμε τους βαθύτερους λόγους, που έκαναν τον σαραντάρη δημοσιογράφο να μην πηγαίνει στις πορείες του Πολυτεχνείου από το 1980, όπως ομολόγησε ο ίδιος. Οπως, επίσης, δε γνωρίζουμε τους λόγους, που ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Χρόνης Μίσσιος δηλώνουν σήμερα - εμμέσως πλην σαφώς - "απογοητευμένοι" ή και ...μετανιωμένοι για τους αγώνες που έκαναν στο παρελθόν. Προφανώς, αυτοί που σταμάτησαν να πηγαίνουν στις πορείες του Πολυτεχνείου και ζητούν την κατάργηση των εκδηλώσεων που γίνονται κάθε Νοέμβρη ή δε μετέχουν σε άλλους λαϊκούς αγώνες, προσπαθούν να "εκσυγχρονιστούν". Προφανώς, προσπαθούν να πάνε με το ..."πνεύμα των καιρών", που διαμορφώνουν οι ισχυροί της Γης, είτε με την πυγμή των όπλων είτε με την ισχύ του χρήματος... Το λιγότερο, εκφράζουν, με τον τρόπο αυτό, την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό τους, με ό,τι μέχρι πρότινος αντιπάλευαν... Οι περισσότεροι, όμως, προσφέρουν πλέον - προφανώς με το αζημίωτο - τις υπηρεσίες τους στο μεγάλο κεφάλαιο και όλους εκείνους που νιώθουν αλλεργία, όταν ακούν τη λέξη αγώνα ή κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους, όταν βλέπουν τους λαϊκούς αγώνες να αναπτύσσονται. Φυσικό και εύλογο, επομένως, να ζητούν και την κατάργηση της πορείας του Πολυτεχνείου.

Ολοι αυτοί, που - επικαλούμενοι τις αριστερές περγαμηνές και αγώνες τους στο παρελθόν - ζητούν τώρα την κατάργηση του εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου, προβάλλουν μια σειρά διάτρητα επιχειρήματα. Οτι το Πολυτεχνείο χρόνο με το χρόνο ξεφτίζει, είναι ανεπίκαιρο κλπ. Υπάρχουν και οι άλλοι, που εμφανίζονται με πιο προωθημένες απόψεις, που θεωρούν τις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου "χαβαλέ" και ισχυρίζονται ότι δε θα έκαναν την εξέγερση το 1973 αν ήξεραν ότι το Πολυτεχνείο "θα καταντήσει" έτσι, για να καταλήξουν κι αυτοί στη διαπίστωση ότι πρέπει επιτέλους να καταργηθεί αυτή η ..."γιορτή"! Ολοι αυτοί, απλά, προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους. Με τις θέσεις και απόψεις τους αυτές, στην ουσία, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Το γεγονός δηλαδή ότι εγκατέλειψαν στη μέση τον αγώνα για την εκπλήρωση των αιτημάτων και οραμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ότι τώρα οι κύριοι αυτοί αγωνίζονται για την εκπλήρωση του σύγχρονου "εθνικού στόχου", που θεωρούν την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ!

Και δε θα είναι καθόλου παράξενο, αν δούμε αύριο - αυτούς που σήμερα ζητούν την κατάργηση των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου - να ζητούν με διάφορα επιχειρήματα και προσχήματα και την κατάργηση των απεργιακών και άλλων αγωνιστικών κινητοποιήσεων του λαού. Γιατί, όλοι αυτοί - που επικαλούμενοι τις αριστερές περγαμηνές και αγώνες τους στο παρελθόν ζητούν τώρα την κατάργηση των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου - στην ουσία, προτείνουν να σταματήσουν και οι αγώνες για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", επειδή οι ίδιοι βολεύτηκαν!

***

Oι προσπάθειές τους, να πείσουν τη νεολαία και το λαό ότι είναι καιρός να μπει "ταφόπλακα" στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου (και, άρα, να τερματιστούν και οι αγώνες για ένα καλύτερο αύριο), δε θα καρποφορήσουν. Κι αυτό, για τον απλό λόγο ότι τα αιτήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη παραμένουν και σήμερα ανεκπλήρωτα και επίκαιρα. Η ανεργία μαστίζει τους νέους, η φτώχεια εξαπλώνεται, η μόρφωση υποβαθμίζεται και εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί και διακρίσεις, οι δημοκρατικές ελευθερίες και άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων κουτσουρεύονται, η εξάρτηση και η καταλήστευση της χώρας από το πολυεθνικό κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται, η ειρήνη δέχεται απανωτά τα πλήγματα της Νέας Τάξης, κλπ., κλπ. Οι αγώνες της νεολαίας και του λαού θα συνεχιστούν, θα μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, καθώς όλο και περισσότεροι θα πυκνώνουν τις γραμμές των χαρακωμάτων. Κι όπως συνέβαινε πάντα, θα αναζητούν στη νεότερη ή την παλιότερη ιστορία, πηγές έμπνευσης και παραδειγματισμού. Και, δυστυχώς, για όλους όσοι θέλουν να καταχωνιάσουν το Πολυτεχνείο στο μπαούλο της λήθης και της λησμονιάς, δε θα πάψει ποτέ, να αποτελεί έναν ολόφωτο φάρο, σίγουρο οδηγό της πάλης, για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", ειρήνη, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ