Κοινή διαπίστωση των φιλοκυβερνητικών - και όχι μόνο - εφημερίδων είναι ότι ο Κ. Σημίτης δεν αντιμετωπίζει πλέον εσωκομματικά προβλήματα και μάλιστα οι σχέσεις του με τους πρώην εσωκομματικούς αντιπάλους είναι σήμερα άριστες. Πράγματι, η περιγραφή αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι αντίπαλοι του Κ. Σημίτη για την αρχηγία του κόμματος (Γερ. Αρσένης, Α. Τσοχατζόπουλος και οι ομάδες τους), σήμερα έχουν στοιχιστεί πίσω από τον "εκσυγχρονισμό" του και μάλιστα διακρίνονται για το ζήλο τους να υλοποιήσουν τις πλέον προωθημένες επιλογές του, π.χ., στην παιδεία και τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Το αβίαστο συμπέρασμα που προκύπτει είναι σαφές και έρχεται να δικαιώσει τις σχετικές εκτιμήσεις που έχει κάνει το ΚΚΕ. Οτι οι διαμάχες, οι κόντρες και τα συντροφικά "μαχαιρώματα" γίνονταν μεταξύ επίδοξων διαχειριστών των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων αφεντικών. Οτι μόνο ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές δεν τους χώριζαν. Γι' αυτό και η ευκολία με την οποία συναγωνίζονται στην ίδια νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική.

Οι εργαζόμενοι, τουλάχιστον όσοι είχαν αυταπάτες, οφείλουν να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα.