Ο φόβος του πληθωρισμού | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο φόβος του πληθωρισμού

Εντρομη εμφανίζεται η κυβέρνηση μπροστά στο ενδεχόμενο νέας αύξησης του πληθωρισμού, εξαιτίας των συνεχών ανατιμήσεων και της αναμενόμενης έξαρσης της κερδοσκοπίας. Ηδη το οικονομικό επιτελείο ομολογεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί ο στόχος για ποσοστό 5% στο τέλος του χρόνου, ενώ οι πιο αισιόδοξοι υπολογίζουν ότι ο πληθωρισμός θα είναι 7%. Η κυβερνητική ανησυχία, που αγγίζει τα όρια του πανικού, εξηγείται και από το γεγονός ότι ο πληθωρισμός ήταν ο μόνος δείκτης, στον οποίο υπήρχε κάποια βελτίωση, σε σχέση πάντα με τους υπόλοιπους δείκτες του προγράμματος "σύγκλισης" και τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Τώρα, λοιπόν, βλέπει ότι και σ' αυτόν τον τομέα τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο και ο τιμάριθμος απειλεί να βρεθεί και πάλι εκτός ελέγχου.

Στην προσπάθειά της να ελέγξει την κατάσταση, η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει στους εργαζόμενους, τους καταναλωτές, τους πολίτες το συναίσθημα της συνενοχής. Υποστηρίζει ότι εξαρτάται και απ' αυτούς, αν θα συγκρατηθεί, ή θα εκτοξευτεί ο τιμάριθμος. Στρώνει το χαλί, για να δικαιολογήσει νέα μέτρα, όπως την περικοπή των κοινωνικών δαπανών, τη μείωση των δαπανών του δημοσίου, τη συνέχιση της σκληρής λιτότητας επ' αόριστον.

Αποκρύπτει, βέβαια, το γεγονός ότι οι όποιες πληθωριστικές πιέσεις ασκούνται αυτή τη στιγμή οφείλονται στη δική της πολιτική, στις δικές της πράξεις, ή τις παραλείψεις της. Οι μόνοι, που δεν έχουν ευθύνη για την αναζωπύρωση του πληθωρισμού είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αφού οι αποδοχές τους υστερούν μονίμως από την πορεία του τιμάριθμου.

Οι αυξήσεις στα καύσιμα, που έγιναν για χάρη κυρίως των εταιριών, αλλά και για την αύξηση των εσόδων του κράτους μέσω της φορολογίας, η αύξηση στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, τα φαινόμενα της αισχροκέρδειας, που πολλαπλασιάζονται στις αγορές των κρεάτων και των οπωρολαχανικών, ως αποτέλεσμα της "απελευθέρωσης" της αγοράς και της διάλυσης των μηχανισμών ελέγχου και παρέμβασης, είναι οι κυριότερες αιτίες για την άνοδο του πληθωρισμού. Είναι συνέπειες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, μιας πολιτικής που επιδιώκει να πετύχει όλους τους στόχους του Μάαστριχτ, αντλώντας από μια και μόνο πηγή, απ' το συνεχώς μικρότερο εισόδημα των εργαζομένων και των αγροτών και απ' τα ψίχουλα των συνταξιούχων.

Αν μη τι άλλο ούτε η κυβέρνηση, ούτε κανείς απ' τους θιασώτες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών μπορεί να ισχυριστεί τώρα ότι ο πληθωρισμός πυροδοτείται από τις αυξήσεις στους μισθούς μια, και προς δόξαν των κυβερνητικών συνδικαλιστών, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παρουσιάζει συνεχή και μεγάλη μείωση. Απλώς, τώρα η κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα των δικών της επιλογών και των προσπαθειών της να ελέγξει τον πληθωρισμό, με μέτρα που αποκλειστικά στρέφονται κατά της ζήτησης.

Οπως και να 'χει, ο πληθωρισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μ' αυτήν την πολιτική. Ο φαύλος κύκλος της ανατροφοδότησης του πληθωρισμού μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια πολιτική δίκαιης αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος, ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής, ελέγχου της αγοράς, πάταξης της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας. Μια πολιτική που η κυβέρνηση δεν μπορεί και δε θέλει να ακολουθήσει, αφού συνεχίζει να κινείται στα ασφυκτικά όρια της "σύγκλισης".