Κυριακή 25 Μάη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Να βγουν στο προσκήνιο οι λαοί της Ευρώπης

Στη Λισαβόνα βρίσκεται η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος, προσκαλεσμένη του Πορτογαλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, μαζί με αντιπροσωπείες από τα άλλα κόμματα που συγκροτούν την "Ομόσπονδη Ομάδα για μία Ευρωπαϊκή Αριστερά, Βόρειοι Αριστεροί Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο". Παρεμβαίνοντας στη χτεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση που έγινε με θέμα: "Για την απασχόληση με κοινωνικά δικαιώματα, για μια Ευρώπη της ειρήνης, της κοινωνικής προόδου και της συνεργασίας" η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

"Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι

Μεταφέρω στη μεγάλη, μαχητική συγκέντρωσή σας τον πιο θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό των Ελλήνων κομμουνιστών, όλων εκείνων που χέρι χέρι με τους κομμουνιστές αντιστέκονται, πιστεύουν στη δύναμη των λαών, στη δυνατότητα των εργατοϋπαλλήλων να βάλουν τη δική τους σφραγίδα τα επόμενα χρόνια, τον 21ο αιώνα.

Τα χιλιάδες χιλιόμετρα που χωρίζουν τις χώρες μας, δεν είναι εμπόδιο στην αγωνιστική μας αλληλεγγύη,. Ολοι οι αγώνες που γίνονται σήμερα στην Ευρώπη, παρά την ποικιλομορφία τους, έχουν τον ίδιο αντίπαλο, κοινούς στόχους και προσδοκίες.

Ζούμε στην ίδια ήπειρο και είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε να ρυθμίζουν τις τύχες μας οι νόμοι, οι κανόνες και οι ρυθμίσεις που καθορίζει το πολυεθνικό κεφάλαιο σε στενή συνεργασία με τις κυβερνήσεις και την ΕΕ.

Να συντονίσουμε τη δράση μας, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να διεθνοποιήσουμε τον αγώνα μας, αυτός είναι ο μονόδρομος των ευρωπαϊκών λαών κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και συναίνεσης, κατά των συμβολαίων που συνάπτουν οι κυβερνήσεις των χωρών μελών στα πλαίσια της ΕΕ αλλά και του ΝΑΤΟ.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Κατά τη γνώμη μας, το πρώτο και βασικό ερώτημα που στέκει μπροστά σε κάθε λαό της Ευρώπης, είναι αν θα ΘΕΩΡΗΣΕΙ σαν οριστική και αμετάβλητη ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Τις 4 ελευθερίες που η Συνθήκη του Μάαστριχτ ανοιχτά και προκλητικά κατοχυρώνει, την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Θα δεχτούμε ότι είναι μοιραίο να καταργηθούν λαϊκές κατακτήσεις που αποσπάστηκαν με αίμα και θυσίες σε όλη τη διαδρομή του 20ού αιώνα; Θα δεχτούμε το σύγχρονο κάτεργο των εργασιακών σχέσεων που πλήττει τα 2/3 τουλάχιστον της κοινωνίας;

Οι Ελληνες κομμουνιστές, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων εργαζομένων, σας διαβεβαιώ ότι απαντούν κατηγορηματικά ΟΧΙ. Οι τρόποι αντίδρασης είναι πολλοί, με κορυφαία απόδειξη τις κινητοποιήσεις και απεργίες που γίνονται τα τελευταία χρόνια, με πρωτοφανή μαζικότητα και πνεύμα ενότητας και αυτοθυσίας.

Αν οι λαοί δεν αντιμετωπίσουν μοιρολατρικά την καταιγίδα των νέων ρυθμίσεων, αν συνειδητοποιήσουν ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με τη δική τους παρέμβαση προς όφελός τους, τότε είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα έχουμε σημαντικές εξελίξεις.

Ναι, πρέπει να εκσυγχρονιστούν οι εργασιακές σχέσεις, ναι ορισμένες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις είναι ξεπερασμένες. Να αλλάξουν. Ομως οι αλλαγές που προωθούνται τώρα στις εργασιακές σχέσεις και στην κοινωνική πολιτική αναιρούν κατακτήσεις και στη θέση τους βάζουν νέα δεσμά, νέα μέσα και μέθοδες πιο στυγνής και πιο βαθιάς εκμετάλλευσης. Τα 2/3 των εργαζομένων καταδικάζονται να είναι μισοεργαζόμενοι και μισοάνεργοι, μοιράζεται η ανεργία. ΔΕΝ τη μετριάζουν, την αυξάνουν, δε θέλουν και δεν μπορούν να την καταργήσουν.

Εμείς στην Ελλάδα παλεύουμε και για να μη χαθούν κατακτήσεις, αλλά και για να μπει στην ημερήσια διάταξη του αγώνα το αίτημα για νέα δικαιώματα.

Πόροι και αναπτυξιακές δυνατότητες υπάρχουν στη χώρα μας, και σε όλη την Ευρώπη. Σύγχρονα μέσα, με όπλο την επιστήμη, αφθονούν. Η πείρα και η γνώση των εργαζομένων είναι μεγαλύτερη. Η παραγωγικότητα έχει ανέβει και μπορεί να ανέβει ακόμα περισσότερο, χωρίς εντατικοποίηση της εργασίας.

Το ζήτημα είναι ότι τα μέσα παραγωγής, οι νέες τεχνολογίες, οι σύγχρονες μέθοδες παραγωγικής διαδικασίας δεν είναι στα χέρια, στην αρμοδιότητα και την ευθύνη των παραγωγών, δηλαδή των εργατών και των άλλων εργαζομένων, αλλά στα χέρια και στην αυθαιρεσία καπιταλιστών, των πολυεθνικών. Οι νέες τεχνολογίες από μέσο ανακούφισης και βελτίωσης της ζωής των λαών, στα χέρια της εργοδοσίας γίνονται όπλα εναντίον τους, αυξάνουν την οικονομική και κοινωνική σχετική και απόλυτη αθλιότητα.

Εμείς στην Ελλάδα λέμε ότι, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Ο δρόμος της ταξικής πάλης, της κοινωνικής συμμαχίας, και της πολιτικής, εκεί που είναι σήμερα δυνατό, είναι ο δρόμος που συμφέρει τους λαούς. Ο δύσκολος και πολυσύνθετος. Το σίγουρο όμως είναι ότι απαιτεί λιγότερες θυσίες από τις θυσίες που επιβάλλει η ΟΝΕ.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Πριν λίγα χρόνια οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις υπόσχονταν στους λαούς ότι θα μπει τέρμα στον ψυχρό πόλεμο και στους εξοπλισμούς. Και εδώ είπαν συνειδητά ψέματα. Τα πυρηνικά όπλα παρά τη μείωση παραμένουν σε τεράστια και επικίνδυνη ποσότητα. Νέα εξοπλιστικά προγράμματα ψηφίζονται στις διάφορες χώρες όπως και στην Ελλάδα που τελικά υπηρετούν τους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και όχι την ακεραιότητα της χώρας μας.

Ζούμε σήμερα ένα ξεχωριστό, εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας πρόβλημα. Τη συγκρότηση πολυεθνικών δυνάμεων ταχείας επέμβασης με τακτικό ή μισθοφορικό στρατό. Τα τάγματα των Ράμπο είναι το κλειδί της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ. Είναι στρατοί κατοχής, με ταμπέλα την ανθρωπιστική βοήθεια και δήθεν τη διασφάλιση της ειρήνης. Δύο φορές Ελληνες φαντάροι και αξιωματικοί πήραν μέρος σε τέτοιες δραστηριότητες, στη Βοσνία και τώρα στην πολύπαθη Αλβανία. Ο εξεγερμένος λαός της δε ζητούσε υπερβολικά πράγματα, ζητούσε να φύγει ο Μπερίσα. Τελικά άλλαξε η κυβέρνηση, άλλα ο Μπερίσα μένει ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. Ο Μπερίσα φοβάται τον Φίνο, ο Φίνο τον Μπερίσα και οι δύο μαζί καταπιέζουν τον ταλαιπωρημένο αλβανικό λαό.

Πρόκειται για στρατεύματα κατοχής που κυρίως ενδιαφέρονται να εμποδίσουν λαούς να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και ν' αποφασίσουν για το μέλλον τους. Να αντιδράσουμε.

Στην Ελλάδα έχουμε το σύνθημα "κανένας φαντάρος έξω από τη χώρα του". Βεβαίως, δεν ανατρέψαμε αυτήν την απόφαση, όμως σήμερα βλέπουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού καταλαβαίνει, και σίγουρα τα επόμενα χρόνια θα φουντώσει ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα που θα βάλει εμπόδια στα σχέδια της "νέας τάξης πραγμάτων" στην περιοχή.

Στην Ελλάδα παλεύουμε για δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Δεν το φοβόμαστε, παρά το γεγονός ότι υπάρχει συναίνεση ανάμεσα στα άλλα πολιτικά κόμματα. Είμαστε βέβαιοι ότι ένα δημοψήφισμα, παρά τους μηχανισμούς παραπληροφόρησης, θα δώσει ένα ισχυρό χαστούκι σε εκείνους που θέλουν τους λαούς απληροφόρητους, παθητικούς ψηφοφόρους. Ενα πανευρωπαϊκό ΟΧΙ στο Μάαστριχτ είναι η καλύτερη πίεση, η καλύτερη άμυνα για τους λαούς. Οι Βρυξέλλες και οι κυβερνήσεις που απαρτίζουν την ΕΕ δε θα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να επικαλούνται τη συναίνεση και ανοχή των λαών.

Η πορεία της Διακυβερνητικής είναι λίγο πολύ καθορισμένη. Τα όρια της ΕΕ για να κάνει παραχωρήσεις στους λαούς είναι απελπιστικά περιορισμένα. Ομως υπάρχουν τα όρια της πάλης των λαών και αυτά δεν έχουν εξαντληθεί.

Πιστεύουμε ότι ωριμάζουν νέοι μεγάλοι εθνικοί και πανευρωπαϊκοί αγώνες. Το ζητούμενο είναι να στηριχτούν από τις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις, ώστε να υπάρξει έδαφος να εκφραστεί η μεγάλη ευρωπαϊκή λαϊκή πλειοψηφία που έχει ριζοσπαστικά αιτήματα και οράματα. Η κοινή δράση και ο συντονισμός των πρωτοπόρων δυνάμεων, όχι μόνο δε θα υποκαταστήσει τους λαούς, αλλά θα δημιουργήσει το καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον και την ατμόσφαιρα για να βγουν στο προσκήνιο οι λαοί. Αυτό που μπορούμε να πετύχουμε στις μέρες μας, δεν πρέπει να το αναβάλουμε για αύριο και για μεθαύριο. Αν η πανευρωπαϊκή εργατική τάξη δε βγει στο προσκήνιο, αν οι λαοί δε δράσουν οργανωμένα για τα συμφέροντά τους τότε η άλλη Ευρώπη της συνεργασίας και της προόδου θα είναι μια αφηρημένη ουτοπία".


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ