Ποίησης "θεράπων"

"Μεθ' ηδονής, ήθους και πάθους","μυείται" στην ποίηση ο γιατρός Παναγιώτης Καρακούλης.Παρότι άξιος "θεράπων" της, "καθαίρων" δι' αυτής τις... αμαρτίες του καθημερινού βίου, από την πρώτη του μάλιστα ποιητική συλλογή ("Ελενα και κάποιες σκέψεις",που δικαίως έκανε αίσθηση), όντας σεμνός άνθρωπος και δημιουργός, θεωρεί ότι κατέχει μόνο "του αμύητου την τέχνη". Κι όμως, το αντίθετο αποδείχνεται με τη δεύτερη ποιητική συλλογή του "Ελενα ΙΙ",την οποία προλογίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλης Μερακλής (εκδόσεις "Οδυσσέας"), επισημαίνοντας δύο στοιχεία της ποιητικής του Π. Καρακούλη: Την "καθαρτική δύναμη και λειτουργία της ενασχόλησης με τη γλώσσα", γιατί "με την ποιητική κάθαρση συμφύρονται λυτρωτικά σώμα και ψυχή". Και την "ιδιάζουσα σχέση της ποίησης με το παρελθόν", της "νοσταλγίας με την εμβίωση του παρόντος" ως "υποχρέωση στο μέλλον".

Λάτρης της ποίησης ο Π. Καρακούλης, προτάσσει των ποιημάτων του στίχους άλλων ποιητών, "εξομολογούμενος" και δι' αυτών μνήμες του παρελθόντος ακριβές, σαν της μάνας και όνειρα. Οράματα για το "νέο σπιτικό/ στα μέτρα των ανθρώπων". Νοσταλγεί "Εκείνες τις ώρες που οι άλλοι/ χαρακτήρισαν χαμένες, / οι άλλοι: οι υποτελείς του ταμιευτηρίου, / του ωραρίου/ και του "έτσι είναι η ζωή"" και όσες ξόδεψε "ικετεύοντας γυναίκες, / ποιητές διαβάζοντας, / ή σε διαδηλώσεις συμμετέχοντας". Ο λόγος του οικείος, καθάριος, γήινος, κινά από πανώριες "πηγές" της γλώσσας μας, αρνούμενος "σκαλίσματα επιστημονικά". Αρνούμενος να απέχει από τα ανθρώπινα. Θλίβεται τις "ώρες της εφημερίας":"Στην Α, Β και Γ θέση/ υποδέχομαι διάτρητες ψυχές/ (... ) Ταξινομώ τον πόνο/ σε Α, Β και Γ θέση". Ιχνηλατεί με συγκίνηση "τα ίχνη των μαρτύρων, / της ατέλειωτης σειράς μαρτύρων/", γιατί "στις πατούσες μας ακουμπούν/ και αντιστέκονται με την πολύτιμη σιωπή τους". Οργίζεται με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που "Εχουν, βλέπεις, γειτονέψει/ τόσο πολύ κοντά στη μοναξιά". Στηρίζει την ελπίδα του "μόνο σ' όσους/ ταπεινούς δραπέτες ξεφύγουν/ απ' το βασίλειο της λάσπης", κι "όχι από αφέλεια, / αλλά από υποχρέωση στο μέλλον/". Η ποίηση του Π. Κ. δεν υποτάσσεται "στις εύκολες αοριστίες", "στης ευκαιρίας τις σημαίες/ ή στη γενική αποδοχή", γιατί πιστεύει ότι "Ο Μαγιακόφσκι δεν πέταξε τυχαία/ στ' απώτερο το σύμπαν, γεμάτος/ σύννεφα στις τσέπες".

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ