Με το δρόμο της αντίστασης, της απειθαρχίας και της ανυπακοής στην ΕΕ, που προβάλλει το ΚΚΕ συστρατεύονται καθημερινά και νέες δυνάμεις. Και στην πορεία προς τις ευρωεκλογές αυτή η συσπείρωση θα δυναμώνει ολοένα και περισσότερο ανοίγοντας το δρόμο για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας υπέρ των εργαζομένων, της ειρήνης.

Αυτό αναδείχτηκε και μέσα από την εκδήλωση που έγινε χτες βράδυ στο κατάμεστο από κόσμο αμφιθέατρο της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα παρουσίασε τη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής για τις ευρωεκλογές.

Στον πλούσιο διάλογο που ακολούθησε συνέβαλαν με τις παρεμβάσεις τους πολλοί από τους συμμετέχοντες όπως ο Μ. Λιάκος, ο Σ. Βαλανάς, ο Τρ. Κωστόπουλος, και ο Κώστας Δρούτσας, οι οποίοι, ο καθένας με τον τρόπο του, δήλωσαν πως πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, και να δυναμώσει η αντίσταση στο αποκρουστικό, αντιλαϊκό κατασκεύασμα της ΕΕ.

Ανάμεσα στους παραβρισκόμενους, διακρίναμε και τους καθηγητές πανεπιστημίου Η. Κουσκουβέλη, Ν. Παπασυριόπουλο, Σ. Δεληβογιατζή, Γ. Χατζηθεοχάρη, παράγοντες της αθλητικής ζωής του τόπου όπως ο Π. Τσάλης, εκπροσώπους φορέων και εργατικών συνδικάτων όπως ο Ν. Μήττας, ο Δ. Αλιστρατινός, επίσης αιρετούς της Αυτοδιοίκησης, τον πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Θ. Γιαννούσης κ.ά..

Τα κριτήρια ψήφου στις ευρωεκλογές, το πολιτικό περιεχόμενο του συνθήματος «Αντίσταση - Απειθαρχία - Ανυπακοή» και η ανάγκη να μη νομιμοποιήσουν οι λαοί στη συνείδησή τους την αντιλαϊκή πολιτική, κατανοώντας συγχρόνως τα ατού που έχουν στα χέρια τους, ήταν μερικοί άξονες γύρω από τους οποίους «ξεδιπλώθηκε» η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα.

Σχετικά με τα κριτήρια ψήφου η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Ορισμένοι θέτουν το ζήτημα σκοπίμως με γενικευμένη αοριστία: Είστε υπέρ ή κατά της συνεργασίας, της ενωμένης Ευρώπης;».

«Οταν λένε ενωμένη Ευρώπη εννοούν την ΕΕ, δηλαδή τη συγκεκριμένη διακρατική καπιταλιστική συμμαχία που έχει ως στόχο να ενισχύσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων. Να ενισχύσει τα μερίδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, πάλι σε βάρος των εργαζομένων.

Εμείς θέτουμε το ζήτημα αν χρειάζεται η ενωμένη Ευρώπη, ως εξής: Ενωμένη από ποιον και για ποιον σκοπό; Ενωμένη προς όφελος της πλουτοκρατίας ή των εργαζομένων;

Οι εργαζόμενοι πρέπει να μετρήσουν το ρόλο της ΕΕ μέσα από τις εμπειρίες τους και κυρίως μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ που καθιέρωσε την πλήρη απελευθέρωση κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού.

Ολες οι αποφάσεις, οι συμφωνίες και οι συνθήκες που υπογράφτηκαν έκτοτε είναι προσαρμογές στο πνεύμα του Μάαστριχτ ή αποφάσεις ελέγχου της προόδου του Μάαστριχτ.

Η πανευρωπαϊκή τάση είναι μία, και πολύ χαρακτηριστική: αλλού πιο γρήγορα, αλλού σχετικά με πιο αργούς ρυθμούς οι εργαζόμενοι της Ευρώπης χάνουν. Δηλαδή τους παίρνουν κοινωνικές κατακτήσεις που είχαν αποσπάσει με αγώνες και θυσίες. Κατήφορος είναι για τη ζωή και τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης η εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ τόσο από τις φιλελεύθερες όσο και από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς. Αντίθετα είναι φανερός ο ανήφορος των κερδών, της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, της πολιτικής καταστολής και της στρατιωτικοποίησης. Η τάση είναι γενική και στις χώρες που γνώρισαν σε μια φάση υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Ελλάδα, και στις χώρες που σημείωσαν ή σημειώνουν στασιμότητα ή και ύφεση.

Το πιο χαρακτηριστικό είναι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, η θωράκιση των εξουσιών της με πρωτοφανή μέτρα καταστολής.

Ο,τι μέτρα παίρνουν οι ΗΠΑ, αμέσως εφαρμόζονται και στην ΕΕ.

Η στρατιωτική υποδομή της ΕΕ και τα μέτρα καταστολής είναι ενταγμένα στο ΝΑΤΟ και στη μηχανή των ΗΠΑ, στη νέα δομή του ΝΑΤΟ που εκτός των άλλων συνεπάγεται αλλαγή συνόρων, νομιμοποίηση των επεμβάσεων. Είναι ενταγμένα στην πολιτική λογική των ΗΠΑ ότι η παγκόσμια απειλή είναι η τρομοκρατία, στη βάση της οποίας θεμελιώνεται η αρχή του προληπτικού χτυπήματος.

Η ΕΕ όχι μόνο δεν απέτρεψε πολέμους αλλά προκάλεσε, με το διαίρει και βασίλευε και κυρίως στήριξε και στηρίζει πολεμικές επιχειρήσεις, νομιμοποιεί στρατούς κατοχής και κατοχικές κυβερνήσεις. Η στάση της ΕΕ στο Κυπριακό και στο δημοψήφισμα των Ελληνοκυπρίων είναι το μέτρο για το τι είναι και τι εξασφαλίζει η ΕΕ.

Κατά τη γνώμη μας ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πολιτικές. Η μια είναι με τον ευρωμονόδρομο. Η άλλη προβάλλει την αντίσταση, την απειθαρχία και ανυπακοή με επίκεντρο τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ειρήνη και την πανευρωπαϊκή συνεργασία προς όφελος των λαών».

Συνεχίζοντας σημείωσε την ανάγκη «να μη νομιμοποιήσουν οι λαοί, ο ελληνικός λαός στη συνείδησή του κατ' αρχήν, αλλά και στην πολιτική συμπεριφορά και δράση, τις αντιλαϊκές αποφάσεις. Να αισθάνονται υποχρεωμένοι να πειθαρχούν και να υπακούουν σε αυτές, με ένα και μοναδικό σκοπό: Να μην παραιτηθούν από διεκδικήσεις και αιτήματα που βελτιώνουν τη ζωή τους, που τους ανακουφίζουν».

«Οι λαοί της Ευρώπης - τόνισε - και ο ελληνικός λαός να μη δέχονται τις δικαιολογίες των κυβερνήσεων ότι από πειθαρχία και υπακοή στην ΕΕ εκτελούν τις εντολές τους. Κρύβουν ότι τις εκτελούν γιατί και οι ίδιες συμμετείχαν στη λήψη τους, συμμετείχαν γιατί αυτό συμφέρει την εγχώρια και ευρωπαϊκή πλουτοκρατία.

Οι λαοί είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν και να υπακούουν στα δικά τους συμφέροντα. Στο συμφέρον να ζουν σε μια Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας υπέρ των εργαζομένων, σε μια Ευρώπη των λαϊκών δικαιωμάτων, της ειρήνης.

Μόνο τότε θα μπορέσουν στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι, εργατοϋπάλληλοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι ΕΒΕ, η μικρομεσαία αγροτιά, να αντιπαλέψουν τις ιδιωτικοποιήσεις, τα μέτρα λιτότητας, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, Υγείας, γενικότερα της κοινωνικής πολιτικής. Μόνο τότε μπορούν να αποτρέψουν τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων στην κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Μόνο τότε θα μπορούν να αντιπαλεύουν, όσο γίνεται σήμερα, την κερδοσκοπία, τις νέες πιο άγριες μορφές εκμετάλλευσης, τη θάλασσα των εισαγωγών που εκτοπίζουν τα εγχώρια προϊόντα σε βάρος των αναγκών της λαϊκής κατανάλωσης και των μικρομεσαίων.

Μόνο τότε θα διεκδικούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυξήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό στη δημόσια Παιδεία, Υγεία κλπ.

Με όρους απειθαρχίας και ανυπακοής, αντίστασης, αντεπίθεσης».

Η Αλ. Παπαρήγα με έμφαση επεσήμανε πως «σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα έχει πέσει το θερμόμετρο του ενθουσιασμού και της εφησύχασης ότι η ΕΕ είναι ο παράδεισος της ΕΔΕΜ, ότι εξασφαλίζει να ζουν οι λαοί με χρυσά κουτάλια, ότι κατοχυρώνει τη δημοκρατία, ότι εμπεδώνει την ειρήνη και τη διαφυλάσσει».

«Υπάρχουν - υπογράμμισε - αντιστάσεις, κινήματα που ψάχνουν για ένα διαφορετικό δρόμο.

Βεβαίως ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί ένας διακριτός ριζοσπαστικός πόλος στην ΕΕ. Εμείς οι κομμουνιστές δουλεύουμε για το κτίσιμο αυτού του πόλου στην Ευρώπη. Θα κτιστεί με δύο προϋποθέσεις:

1. Σε εθνικό επίπεδο να δυναμώσει η παρέμβαση και η δράση, ο συντονισμός των δυνάμεων που αντιστέκονται, που δεν έχουν πολιτικές και ιδεολογικές δεσμεύσεις με το Μάαστριχτ, και με τη λογική του ευρωμονόδρομου.

2. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να συντονιστούμε χωρίς βεβαίως το κάθε κίνημα της χωριστής χώρας να χάνει την αυτοτέλεια ευθύνης.

Υπάρχει και μια τρίτη βασική προϋπόθεση: Να περάσουμε στην αντεπίθεση ιδεών, δηλαδή να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την ιδεολογία της ΕΕ, την ιδεολογία του ευρωιμπεριαλισμού.

Να ξεσκεπαστεί η προπαγάνδα ότι κινδυνεύει μια χώρα που αντιστέκεται, ή η προπαγάνδα ότι η ΕΕ είναι μικρότερο κακό, ή ότι κι αν δεν είναι καλή, μας δίνει χρήματα, ότι θα χάσουμε τους κοινοτικούς πόρους αν αντισταθούμε και απειθαρχήσουμε.

Η ιδεολογική αντεπίθεση πρέπει από τώρα να έχει ως ζύμωση τον προβληματισμό για ένα διαφορετικό δρόμο ένωσης και συνεργασίας στην ΕΥΡΏΠΗ που θα είναι συνεργασία ελεύθερη, ισότιμη, με στόχο το όφελος των εργαζομένων».