Οι έννοιες "παγκοσμιοποίηση", "τεχνολογική επανάσταση", έγιναν η σταθερή αναφορά όλων των αστών πολιτικών, διανοητών, ερευνητών και οικονομολόγων και άλλων παραγόντων που υπερασπίζονται με πάθος τη σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και τα επιτεύγματά του. Από κοντά και οι αναπαλαιωτές της ανανέωσης του εργατικού κινήματος που αισθάνονται δέος μπροστά στις εξελίξεις, τις οποίες από το 1848, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, περιέγραψε με σαφήνεια ο Μαρξ όταν έλεγε ότι "η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις" και ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Είναι σίγουρο δε ότι όλοι αυτοί δεν ανακάλυψαν ξαφνικά αλήθειες που είναι γνωστές στη ζωή του καπιταλισμού από τότε που αυτός έγινε παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Η υποτιθέμενη "υπόκλιση" και οι "ευλογίες" μπροστά σ' αυτό που συντελείται στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, έχει συγκεκριμένο σκοπό και απευθύνεται ίσια στη συνείδηση "των κολασμένων της γης". Πασχίζουν όλοι αυτοί, οι θεωρούμενοι ως οι αντικειμενικοί κριτές της κοινωνικής πραγματικότητας, που εμφανίζονται ως οι υπεράνω όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων ιστάμενοι, όπως και το κράτος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος, να αποδείξουν ότι το μέλλον δε θα 'ρθει με την επαναστατική ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού αλλά με την προσαρμογή των σύγχρονων εκμεταλλευτικών σχέσεων στις συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας που οι ίδιες δημιουργούν με την ένταση της διεθνοποίησης και τις νέες τεχνολογίες. Θέλουν να αποδείξουν ότι αυτή η διαδικασία είναι νομοτελειακή.
Οι φιέστες και τα πανηγύρια στα 40 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης, και με αφορμή τη μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι μια ακόμη ευκαιρία ενόψει και της διακυβερνητικής διάσκεψης να προπαγανδίσουν τον μονόδρομο που οδηγεί τους λαούς στον καπιταλιστικό παράδεισο της ενωμένης ευρωπαϊκής καταλήστευσης από τις πολυεθνικές. Σ' αυτό το έργο ενορχηστρώνουν τη συμφωνία τους όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, οι οποίες αποδέχτηκαν την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση σαν τη διέξοδο από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Οι συγχορδίες που παίζουν με τα όργανα της ορχήστρας τους, είναι για όλους αυτούς το άπαν της δημιουργίας ενός υποτιθέμενου μετακαπιταλιστικού μέλλοντος, αλλά οι εργαζόμενοι το βλέπουν και το διαισθάνονται αβέβαιο και όχι άδικα. Οι συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της "Λευκής Βίβλου" και όσων άλλων προσπαθούν να στρώσουν τον μετ' εμποδίων, λόγω των ασυμβίβαστων αντιθέσεων, μονόδρομο προς την οικονομική και νομισματική ένωση, χαράζουν αγιάτρευτες πληγές στους λαούς. "Η ανεργία έχει πάρει διαστάσεις μαζικού, επικίνδυνου κοινωνικού φαινομένου. (... ) Από τις πιο κραυγαλέες συνέπειες είναι η καταστροφή μέρους των παραγωγικών δυνάμεων, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, και η πιο έντονη καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Σημειώνονται χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ενώ παράλληλα γιγαντώνονται οι παρασιτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου. Αποτελεί μύθο ότι ο "καπιταλιστικός καταμερισμός και η εξειδίκευση" συμβάλλουν στην ανάπτυξη και τη σύγκλιση διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης. Η καπιταλιστική αναρχία στην παραγωγή, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών, οδηγεί σε σχετική υπερπαραγωγή, και μείωση της καταναλωτικής ικανότητας, σε ζώνες απίστευτης φτώχειας, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι νέες τεχνολογίες στην ιδιοκτησία των πολυεθνικών δεν οδήγησαν στη μείωση των τιμών και στη βελτίωση των προϊόντων". (Ντοκουμέντα 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ.15).
Αυτή την πραγματικότητα τη ζουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα, η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι της πόλης. Γι' αυτή την εξέλιξη το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από το καλοκαίρι του 1992 όταν στο Κοινοβούλιο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΝ σε αγαστή σύμπνοια, ψήφιζαν μετά βαϊων και κλάδων την περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ. "Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αναβαθμίζεται η παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη θεσμοθετημένη δυνατότητά του, να αναμειγνύεται στο οικονομικό, προστίθεται και η δυνατότητα να αναμειγνύεται και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, και της λεγόμενης, εσωτερικής ασφάλειας" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).
Αυτή η στρατηγικής σημασίας τοποθέτηση του ΚΚΕ, είναι το κριτήριο της πραγματικής διαχωριστικής γραμμής, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινωνικό επίπεδο για την ελληνική κοινωνία. Αντικειμενικά, οι πολιτικές δυνάμεις που επέλεξαν τη θέση της συμφωνίας με την ένταξη στον δρόμο της καπιταλιστικής ενοποίησης και μιλάνε για πορεία ανάπτυξης (αλήθεια για ποιον; ) μέσα στην Ενωση, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, έχουν κάνει στρατηγική επιλογή. Είναι υποχρεωμένες να προσαρμόζονται στα τεκταινόμενα μέσα στην Ενωση. Και όταν για παράδειγμα παρουσιάζουν την προοπτική φιλολαϊκής ανάπτυξης στο δρόμο του Μάαστριχτ, αξιοποιώντας δήθεν την ευκαιρία της αναθεώρησης της Συνθήκης, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι: "Το ελληνικό κεφάλαιο έχει συνδεθεί πιο στενά με τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κυρίαρχη τάση του είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ).
Μια ματιά στις πρόσφατες εξελίξεις πείθει εύκολα για του λόγου το αληθές. Η υπό τον Κ. Σημίτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πάλι με τη σύμπνοια της ΝΔ και του ΣΥΝ, έσπευσε να πρωτοστατήσει για την πολιτικοστρατιωτική επέμβαση στην Αλβανία, προβάλλοντας μάλιστα τα γενικότερα επεμβατικά της σχέδια στα Βαλκάνια προς δόξα των μεγαλοεπιχειρηματιών στην Ελλάδα που οραματίζονται πεδίον δόξης (κερδοφορίας), λαμπρόν στην περιοχή. Και αυτό ως χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ φυσικά. Οι 19 σφαίρες του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", ο ίδιος ο "διάλογος", ευλογούνται σαν θέσφατα από τον ΣΕΒ και όλο το μαύρο μέτωπο της επονομαζόμενης "σύγκλισης", ανοίγοντας το δρόμο του παραδείσου για το κεφάλαιο, και της κόλασης για τις εξαθλιωμένες, καταπιεσμένες μάζες.
Πασχίζουν μέσα από την πορεία ενσωμάτωσης να αντιμετωπίσουν τις ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις, η όξυνση των οποίων προκαλεί το δέος στους θιασώτες του καπιταλισμού. Το δέος αυτών που διαισθάνονται ότι γεννούν και αναπτύσσουν στους κόλπους της άγιας κοινωνίας τον νεκροθάφτη τους. Δεν πάει πολύς καιρός που η "Καθημερινή" προειδοποιούσε, εκτιμώντας τους πρόσφατους αγώνες (έχει την πείρα της παλιάς προστάτιδας - χρόνια στο κουρμπέτι - της άρχουσας τάξης), ότι το ΚΚΕ εισπράττει την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια από την πολιτική προσαρμογής στην ΕΕ και την ΟΝΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που αντιτίθεται σ' αυτήν. Πρόσφατα η "Εξουσία", αν και πρωτόβγαλτη στο κόλπο, επαναλαμβάνει την προειδοποίηση.
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη συνθήκη "Ανθρακα - Χάλυβα" το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της "Συνθήκης της Ρώμης" το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης αλλά και με τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική του δράση, την ενίσχυση της εξουσίας του και την εξαφάνιση αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, από την οξύτητα των αντιθέσεων, την αθεράπευτη κρίση του και την ολοένα αυξανόμενη μετατροπή της δυσαρέσκειας των μαζών σε συνειδητή ταξική πάλη. Μόνο που αυτή η πορεία αργά ή γρήγορα θα ανοίξει το μέλλον της εργατικής τάξης για την πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία της τελειότητας, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αναθεωρημένη ή όχι, όποιο λίφτινγκ και αν κάνει, δε θα βρει πέπλο για να καλύψει την κολασμένη μορφή της. Η Ελλάδα έξω από την πορεία της καπιταλιστικής ενοποίησης, πορεία που η ίδια η ανάπτυξη της ταξικής πάλης για την ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών και η σύγκρουση και ρήξη με την εξουσία τους, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη, θα αναπτύσσεται ολόπλευρα προς όφελος του αφέντη λαού της. Το Μέτωπο των καταπιεσμένων μαζών είναι ο πιο ικανός μοχλός της κίνησής τους προς τα μπρος, ο δικός τους μονόδρομος.
Σ. Κ.
Feeds
Η κοροϊδία στην υπηρεσία της υποτέλειας
