Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Η ομολογία Καστανίδη δεν έχει να κάνει με το «χαζό παιδί χαρά γεμάτο». Είναι επί της ουσίας. Ετσι λειτουργούν, έτσι σκέφτονται. Εχουν χρεωθεί με «108» να διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτός είναι ο ρόλος τους, από τότε ακόμα που εμφανίστηκαν ως ιδεολογικό ρεύμα, δήθεν, αριστερό.

Οι καλοί φίλοι, λέει, το γνωμικό, στα δύσκολα φαίνονται. Ετσι και το ΠΑΣΟΚ. Στα δύσκολα του συστήματος έρχεται να δώσει αποφασιστική βοήθεια για να περάσουν ως αριστερές οι θέσεις - επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Ετσι και τώρα. Οχι μόνο με τη θέση τους για την ανεργία και το ασφαλιστικό, αλλά και τη θέση για το Σύνταγμα. Οπου με τον πλέον φυσικό τρόπο ο Παπανδρέου δηλώνει ότι συναγωνίζεται τις πλέον δεξιές αντιλήψεις με πείσμα.

Λέει ιδιωτικά πανεπιστήμια, λέει φορολογία και από τους δήμους, λέει «εμείς θα αποφασίζουμε και εσείς θα έχετε αυταπάτες περί δημοκρατίας με δημοψηφίσματα». Μιλάει για επίδομα φτωχοκομείου και το παρουσιάζει ως παροχή. Μα και σήμερα υπάρχει επίδομα απόρων. Τι θα είναι το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» όταν μόλις προχτές δήλωσε ότι κανείς δεν πρέπει να παίρνει μισθό πάνω από 800 ευρώ;

Οσο μιλάνε τόσο πιο πολύ εκτίθενται. Εχουν κάνει επιστήμη το «να φύγει η Δεξιά» ώστε κανείς να μη σκέφτεται ότι οι ίδιοι είναι μια σκληρή εκδοχή της ίδιας δεξιάς πολιτικής. Γιατί κάνουν τον εργάτη να πιστεύει πως αυτός και ο αφέντης του έχουν κοινό ταμείο. Αυτό δεν είναι απλός αντεργατισμός. Αυτό είναι αποστολή!

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια απλή πολιτική απάτη. Στρώνουν δρόμο για πολύ μαύρες μέρες. Θέλουν να πείσουν τους εργάτες ότι σοσιαλισμός είναι να έχει κέρδη το κεφάλαιο για να 'χουν ψίχουλα οι εργάτες. Αυτό λένε: Θα πεινάσεις αν δεν έχει κέρδη το αφεντικό σου. Αν θες κάτι να τσιμπάς από ό,τι υπάρχει στο τραπέζι, φρόντισε να υπάρχει κάτι στο τραπέζι...

Δε φτάνει να τους πεις ξεφτίλες. Είναι επικίνδυνοι. Δεν είναι απλά εξαγορασμένοι. Είναι μέρος του συστήματος. Οργανικά ενταγμένοι σ' αυτό.

Κατά τ' άλλα: Σιγά που δε θα χειροκροτούσαν όλοι τους γιατί ένας «πρώην» έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας τους. Σάρκα εκ της σαρκός τους ήτανε. Οτι ψέλλισε κάποια στιγμή της ζωής του και κάτι περί προλεταριακού διεθνισμού δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Οχι μόνο γιατί τα στερνά τιμούν τα πρώτα, αλλά γιατί από τότε ήδη είχε βάλει πλώρη γι' αλλού. Οχι μόνος του. Ο ευρωκομμουνισμός δεν ήταν μια αθώα ιστορία.