Υπάρχουν κερδισμένοι από την απόφαση του Ελσίνκι για την τουρκική υποψηφιότητα. Δεν είναι ούτε ο Κώστας Σημίτης, ούτε ο Μπουλέντ Ετσεβίτ. Δεν είναι σίγουρα ούτε ο ελληνικός λαός, ούτε ο λαός της Τουρκίας. Τα μεγαλύτερα κέρδη από τη συμφωνία αυτή αποκομίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια οι ιθύνουσες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα ψίχουλα που θα μένουν, θα μοιράζονται η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η στρατηγική αυτών των δυνάμεων εξυπηρετείται σήμερα από την αναβάθμιση των σχέσεων Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτές οι δυνάμεις επέβαλλαν, ουσιαστικά, την απόφαση του Ελσίνκι και αυτές θα την εκμεταλλευτούν.

Hεπιστολή του Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον στον Ελληνα πρωθυπουργό, αμέσως μετά την απόφαση για την τουρκική υποψηφιότητα, είναι ενδεικτική τόσο της σημασίας που αποδίδει η αμερικανική πολιτική στη συγκεκριμένη υπόθεση, όσο και του βαθμού εξάρτησης της ελληνικής κυβέρνησης από τις ΗΠΑ. Στην επιστολή του, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Μπιλ Κλίντον συγχαίρει τον Κ. Σημίτη για τη «γενναιότητα» που επέδειξε ψηφίζοντας την τουρκική υποψηφιότητα. Μπορεί λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς: Χρειαζόταν «γενναιότητα» για μια απόφαση που, όπως διατείνεται η κυβέρνηση, αποτελεί νίκη των κυβερνητικών θέσεων; 'Η, μήπως, η «γενναιότητα» χρειάστηκε για να αποδεχτεί η κυβέρνηση μια απόφαση που θίγει τα συμφέροντα της χώρας; Ο Αμερικανός πρόεδρος κάτι θα ξέρει...

Κ ορυφαία πολιτική προτεραιότητα στους σχεδιασμούς του «ευρωατλαντισμού» είναι η προώθηση του λεγόμενου «Συμφώνου Σταθερότητας για τα Βαλκάνια», δηλαδή του σχεδίου μετατροπής των Βαλκανίων σε ένα προτεκτοράτο. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το αντάλλαγμα που υπόσχονται τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Ευρωπαίοι εταίροι στην ελληνική κυβέρνηση, για την απόλυτη συμμόρφωσή της στις απαιτήσεις τους, θα είναι μια «ηγεμονική» θέση σ' αυτή την επιχείρηση αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων, της καθυπόταξης των κρατών και της άθλιας εκμετάλλευσης των λαών της περιοχής. Στην πραγματικότητα θα είναι μια εξέχουσα θέση σ' όλες τις «βρώμικες δουλιές» που πρέπει να γίνουν, όπως η ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία, η ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων του Μαυροβουνίου, η εμπέδωση της «νέας τάξης» στο Κοσσυφοπέδιο. Αυτούς τους στόχους προσδιόρισαν με κυνισμό οι «δεκαπέντε» και στο Ελσίνκι. Αποφάσισαν μάλιστα να βάλουν μπροστά τις προετοιμασίες για τον «ευρωπαϊκό στρατό», τη νέα δύναμη επεμβάσεων στην περιοχή, κατά το πρότυπο της Βοσνίας και του Κοσσόβου.

Ο μως μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει και στοχεύει μια ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και μέσα στις ίδιες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ετσι και στο Ελσίνκι επιβεβαιώθηκαν οι στόχοι για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και της «αποδοτικότητας» στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όπως και όλων των υπόλοιπων μέτρων που οδηγούν στον «εργασιακό Μεσαίωνα».

Υ πάρχουν βέβαια και οι χαμένοι από τις αποφάσεις του Ελσίνκι, είναι οι λαοί της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας, των Βαλκανίων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απ' αυτούς όμως εξαρτάται αν θα υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια, που θέλουν τους λαούς πρώτη ύλη για την κρεατομηχανή της «Νέας Τάξης».