Τρίτη 14 Δεκέμβρη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Να, λοιπόν, που ξανάρθαν οι μέρες οι παλιές. Μέρες δόξας του ιδιώνυμου, μέρες δόξας του μεταπολεμικού κράτους, που όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Το κράτος του ασφαλίτη και του χαφιέ. Αυτό το κράτος αντιμετώπιζε η γενιά του 1-1-4. Το «κράτος του νόμου», που πάντα πίσω από τις λαϊκές κινητοποιήσεις για το δίκιο του εργάτη του αγρότη, του φοιτητή, του μαθητή, ανακάλυπτε «κομμουνιστικό δάκτυλο», γι' αυτό και είχε το «δάκτυλο στη σκανδάλη». Αυτές οι μέρες των αγώνων και της καταστολής αναβιώνουν το φάντασμα του βρικόλακα για την επιβολή της «νέας εκσυγχρονιστικής τάξης» των συλλήψεων και του Αυτόφωρου των 16χρονων «εγκληματιών» μαθητών, που τολμούν να έχουν το... θράσος της αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης στο χώρο της εκπαίδευσης. Αυτές τις μέρες, που δεν έζησε τούτη η γενιά που παλεύει, τις μαθαίνει όχι από την ιστορία στο σχολειό, αλλά απ' αυτή που γράφει στο μετερίζι του δικού της αγώνα. Αυτό το μετερίζι που το θέλει δικό της, γιατί τέτοιο θα 'πρεπε να 'ναι. Μετερίζι της γνώσης, της μόρφωσης και της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου, που θέλει να δαμάσει τη ζωή, για να την κάνει δική του. Που διεκδικεί το δικαίωμα να μην του στερούν αυτό που του ανήκει. Που θέλει ένα σχολειό δικό του για τον ίδιο, για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου, γιατί έτσι μπορεί να κάνει τη ζωή, όπως πραγματικά πρέπει να 'ναι. Ολοι για τον ένα και ένας για όλους.

Μια τέτοια ζωή οραματίζονται από την ίδια την πείρα που βιώνουν στις μεταξύ τους σχέσεις στο σχολειό. Αυτό το όραμα επιζητούν να κάνουν πράξη, μέσα από τη ζωντανή εκδήλωση της δικής τους πορείας για το δικό τους μέλλον. Αυτό, που, επειδή φοβούνται γι' αυτά που θα γίνονται για τους ίδιους χωρίς αυτούς, φροντίζουν από τώρα να τ' αλλάξουν, διεκδικώντας την αλλαγή της ταξικής, υπέρ των γόνων της κυρίαρχης τάξης εκπαίδευσης, σε παιδεία για όλους, για τα παιδιά του λαού, χωρίς φραγμούς. Γιατί, οι φραγμοί στη μόρφωση υψώνουν τα τείχη για το άβατο προς τη συνέχεια, δημιουργώντας τη δύναμη της υποταγής στη «μοίρα» της κοινωνίας της σήψης και της παρακμής, της εξαθλίωσης για τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο και τα κέρδη για τα παράσιτα, τους κηφήνες που τον απομυζούν.

***

Τούτη η κυβέρνηση (κι άλλες στο παρελθόν το 'καναν με ανάλογο ζήλο), οδηγείται στα όρια του κατήφορου της αντίδρασης. Είναι αδίστακτη. Η καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα ακόμη βήμα αυταρχικού κατήφορου μιας εξουσίας, η οποία ολοένα αποκαλύπτει αυτό που πραγματικά είναι: Μια στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου. Είναι ποιοτικά διαφορετικό αυτό το βήμα. Η αντιμετώπιση των μαθητών που διεκδικούν μόρφωση, αλλά τους την απαγορεύουν με νέα απαγόρευση, αυτή της φίμωσης μέσω της καταστολής, επιδιώκει την καλλιέργεια του τρόμου στους ανθρώπους του μέλλοντος. Τους αυριανούς δημιουργούς της κοινωνικής ζωής. Η «διά ροπάλου» απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης και δράσης στο χώρο του σχολείου, του εκπαιδευτηρίου, σ' ένα κατ' εξοχήν χώρο, που σκοπός του είναι η συμβολή στην αφομοίωση της κατακτημένης γνώσης, για τη δημιουργική εφαρμογή της στη ζωή, που σημαίνει διαμόρφωση συνειδήσεων συνεχούς και ανήσυχης αναζήτησης, για την ίδια την κοινωνική εξέλιξη, σηματοδοτεί και την επιδίωξη διαμόρφωσης και διαπαιδαγώγησης ανθρώπων, χωρίς ελεύθερη βούληση. Πολύ περισσότερο, χωρίς ελευθερία σκέψης, χωρίς τη διαμόρφωση κριτηρίων επιλογής και δημιουργικής, όσο γίνεται στη συγκεκριμένη κοινωνία, συμβολής και συμμετοχής στην εξέλιξή της. Αυτή η υπόθεση του μέλλοντος της συγκεκριμένης κοινωνίας πρέπει να κλειστεί όσο γίνεται πιο ερμητικά στα ασφυκτικά όρια της διαιώνισής της. Η σκέψη και μόνο πως ανοίγονται ρωγμές σ' αυτά τα στεγανά, δημιουργεί στους κυρίαρχους την αίσθηση της μελλοντικής καταστροφής τους και τους κυριεύει το αμόκ του τρόμου, προαισθανόμενοι ότι αυτή η γενιά βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί στον ιστορικό θάνατο αυτής της κοινωνίας και των κυρίαρχων. Αυτόν που νομίζουν πως μπορούν να νικήσουν, παλεύοντας να αντιστρέψουν την ιστορία.

Βεβαίως, το ζήτημα της επιβολής μιας αντιεκπαιδευτικής πολιτικής η οποία έτυχε καθολικής σχεδόν απόρριψης δεν έχει άλλο τρόπο και μέθοδο επιβολής από την υποχρεωτική αποδοχή της, με τη χρήση της δύναμης που διαθέτει το κράτος. Αλλωστε, το κράτος γι' αυτό το λόγο υπάρχει. Για να μπορεί να αντιμετωπίζει την οργανωμένη λαϊκή πάλη ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αλλά το φαινόμενο του ιδιώνυμου ενάντια στους μαθητές εκδηλώνει ακόμη πιο ανάγλυφα την αδυναμία προώθησης μιας πολιτικής και ταυτόχρονα το φόβο μιας γενικότερης αμφισβήτησής της. Η δύναμη της καταστολής εκδηλώνει την αδυναμία της κυβέρνησης. Μια αδυναμία, που, όσο εκδηλώνονται λαϊκές αντιδράσεις, τόσο θα γίνεται μεγαλύτερη.

****

Τούτες τις μέρες ξετυλίγεται το κουβάρι της πραγματικότητας μιας εξουσίας, που νομίζει ότι γίνεται πονηρή, όταν, εξαπολύοντας την επίθεσή της, προσπαθεί να φέρει σε αντιστοιχία τις μορφές πάλης, δηλαδή την ίδια την πάλη, με τη «δημοκρατία» και τη «νομιμότητα», που επιβάλλει η κυριαρχία της ολιγαρχίας στην κοινωνία. Δεν ανέχονται, η κατάληψη να γίνεται φαινόμενο και αιτία αταξίας, απειθαρχίας και ανυπακοής στο καθεστώς των κυρίαρχων. Δεν αντέχουν τα μπλόκα του αγώνα να χαλάνε την «ευνομούμενη» αφασία της χλιδής των σαλονιών της αστικής σαπίλας. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις, πολύ περισσότερο οι μαθητικές τούς ξυπνούν το φάντασμα του νεκροθάφτη τους, που τους κυνηγά και δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αλλωστε, δικό τους δημιούργημα είναι.

Βλέπουν τους δασκάλους να αρνούνται να υποταχτούν στα εισαγγελικά κελεύσματα. Βλέπουν τους πυροσβέστες να μη σπάνε τα λουκέτα της κατάληψης. Νιώθουν τη συμπαράταξη της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με τους μαθητές, να ορθώνει φραγμό στο «κράτος του νόμου». Και όσο κι αν η κυβέρνηση έχει συμπαραστάτες την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και κάτι παρατρεχάμενους πειθαρχικούς στα όρια της νομιμότητας της δικτατορίας των επιχειρηματιών, δεν μπορεί να αισθάνεται τη σιγουριά της εξουσίας της, γι' αυτό χτυπά. Δεν τη δυσκολεύει ο φαρισαϊσμός της ηγεσίας του ΣΥΝ, που αντιπολιτεύεται την πάλη της νέας γενιάς, γιατί οι μορφές της δε χωράνε στη συμβιβασμένη λογική της. Η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ στέκεται μετέωρη ανάμεσα στις φραστικές κορόνες για την καταστολή των παλιών της ομογάλακτων του ΠΑΣΟΚ και στη μη ανοχή στις μορφές πάλης που χαλούν την εικόνα μιας καθημερινότητας, την οποία δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά, καθένας τώρα μπορεί να καταλάβει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Γιατί το βρικολάκιασμα του φαντάσματος του «κομμουνιστικού δακτύλου», δεν μπορεί να θάψει τη βάρβαρη πραγματικότητα της πολιτικής του κατεστημένου, που γεννά τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Και κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται μέσα στο λαό και από το λαό. Από το αν είναι μαζί του ή ενάντιά του. Και αν δεν είναι καθαρά και ξάστερα μαζί του ή είναι ανοιχτά ενάντιά του, ή ρίχνει νερό στο μύλο της αντιλαϊκής εναντίωσης κυβέρνησης και επιχειρηματιών.

****

Μια εφημερίδα έγραψε ότι οι μαθητές δεν έχουν ανάγκη από προστάτες, που υποδαυλίζουν τους αγώνες τους, ενώ μόλις προχτές ο κ. Χριστόδουλος, μίλησε για «ιδεολογική παρενόχληση» προς τους μαθητές από διάφορους πολιτικούς χώρους. Οι μαθητές, όμως, δεν έχουν ανάγκη από τους προστάτες της εξουσίας και της κυβερνητικής καταστολής. Μαθαίνουν να πορεύονται στο δρόμο του αγώνα και δεν τους χρειάζονται. Ο δρόμος της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής δράσης είναι δύσκολος μα πιο δύσκολος είναι για το λαό ο δρόμος της μοιρολατρίας και της υποταγής στην αποπνιχτική ασφυξία των ορίων της αστικής δημοκρατίας. Τώρα φαίνεται πιο καθαρά ότι ο δρόμος της ζωής διεκδικείται και καταχτιέται. Ο δρόμος του αργού θανάτου επιβάλλεται με τα ιδιώνυμα και την καταστολή. Η νέα γενιά κάνει τη δική της επιλογή, όταν φωνάζει το σύνθημα «Δε θα περάσει». Επιλογή της ζωής. Είναι πιο μεγάλη η παρακαταθήκη της δικής της ιστορίας, για να κερδίσει στα σίγουρα το δικό της το στοίχημα για το δικό της μέλλον. Το 'χει κιόλας κερδίσει.


Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ