Τα «ταξικά γυαλιά» | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Τα «ταξικά γυαλιά»

Η εξέγερση των «αθλίων» στα προάστια - γκέτο του Παρισιού και των άλλων μεγάλων, βιομηχανικών πόλεων στη Γαλλία έφερε στο προσκήνιο και πάλι το θέμα της μετανάστευσης και των μεταναστών στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.

Η αντιμετώπιση των εξεγερμένων από τη γαλλική κυβέρνηση έχει δύο όψεις. Η μία όψη είναι η ωμή καταστολή, η προσφυγή στο στρατιωτικό νόμο του 1955, οι απελάσεις. Η άλλη όψη αφορά στην προσπάθεια ενοχοποίησης των μεταναστών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς για την ανεργία και την αύξηση της εγκληματικότητας. Και οι δύο όψεις είναι εξίσου επικίνδυνες.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την εμφάνιση του απάνθρωπου προσώπου της κρατικής βίας, που τώρα στρέφεται κατά των μεταναστών, αύριο όμως θα στραφεί με την ίδια σκληρότητα ενάντια σε όποιον αμφισβητήσει την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Στη δεύτερη, όμως, περίπτωση έχουμε τη συστηματική προσπάθεια της ιθύνουσας τάξης να δηλητηριάσει τα λαϊκά στρώματα κατ' αρχήν με τον ιό της ξενοφοβίας που μεταλλάσσεται σε ρατσισμό και στρώνει το δρόμο για την αλλοτρίωση και την ενσωμάτωση στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Πρόκειται γι' αυτό που αποκαλούμε «αυγό του φιδιού», το οποίο επωάζεται σε αντιλήψεις όπως ότι οι μετανάστες φταίνε για την ανεργία, ή την εγκληματικότητα. Οτι οι μετανάστες είναι απ' τη φύση τους και την καταγωγή τους αντικοινωνικά στοιχεία που απειλούν την «τάξη και την ασφάλεια της κοινωνίας». Και, δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, οι αντιλήψεις αυτές περνούν (σε περιόδους κρίσεις) ακόμη και σε ένα μέρος των εργαζομένων.

Μπορεί η τυφλή, χωρίς προοπτική, σύγκρουση των «αθλίων» της Γαλλίας με τις αστυνομικές δυνάμεις να στρέφεται επί δικαίων και αδίκων. Αυτό όμως οφείλεται στο ότι δεν μπορούν να βρουν εκείνη τη δύναμη που θα μετουσιώσει την οργή τους σε κοινωνική και πολιτική δράση για την κατάργηση των αιτιών που τους οδηγούν στην εξαθλίωση, στο περιθώριο, στην απαγόρευση ακόμη και της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Για την κατάργηση δηλαδή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Του συστήματος που ευθύνεται για τα δεινά όλων των εργαζόμενων, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας και καταγωγής. Και αυτή ακριβώς είναι η βάση για τον κοινό αγώνα των γηγενών εργαζόμενων με τους μετανάστες, με στόχο να ανατρέψουν την πολιτική που τους δυναστεύει και όχι να μοιράσουν τις συνέπειες απ' την εφαρμογή της.

Καμιά επανάπαυση δε χωράει στην αντιμετώπιση της φαιάς προπαγάνδας, γιατί ο φασισμός, όπως γράφει εύστοχα ο ποιητής Φώντας Λάδης: «Μα πάλι θε ν' απλώσει σα χολέρα/ πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,/ και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα/ αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ