Τα παραδείγματα είναι πολλά και καθημερινά. Πίσω από τα κάθε λογής επιχειρήματα και στοιχεία, ακόμη και τα ωραία λόγια των κυβερνώντων και γενικότερα των «εχόντων και κατεχόντων», κρύβεται η εξυπηρέτηση των ταξικών τους συμφερόντων. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα κάθε λογής προγράμματα «εθελούσιας εξόδου», την ίδια στιγμή που εφαρμόζουν πολιτική επιμήκυνσης του εργάσιμου βίου και αύξησης των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Επιβαρύνουν τα ασφαλιστικά Ταμεία με προγράμματα υποχρεωτικής ουσιαστικά «πρόωρης συνταξιοδότησης», ενώ, την ίδια στιγμή, κόπτονται για τη βιωσιμότητά τους.

Η τελευταία σχετική περίπτωση είναι αυτή της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ). Η διοίκηση της τελευταίας επιδιώκει την «εθελούσια έξοδο» άλλων 950 εργαζομένων, που έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, εκτός των 1.500, που ήδη έχουν «διωχτεί» με το προηγούμενο ανάλογο πρόγραμμα. Κι όλ' αυτά, για να μειώσει η ΕΤΕ τα μισθολογικά και ασφαλιστικά κόστη. Για να εφαρμόσει ευκολότερα και περισσότερο αποτελεσματικά τα νέα συστήματα ακόμη μεγαλύτερου ξεζουμίσματος και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Με δυο λόγια, για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη της τράπεζας. Κι από την άλλη, η ΕΤΕ δεν έχει καταβάλει ακόμη όσα χρωστάει στα Ταμεία από την πρώτη «εθελούσια» και δεν αποδέχεται καμία υποχρέωση για το Επικουρικό Ταμείο, επιδιώκοντας τη μεταφορά των βαρών στο ΙΚΑ και, κατά συνέπεια, στους εργαζόμενους συνολικά.