Από το χειμώνα του 1933 έρχεται η ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι σπουδαστές της σχολής των ΤΤΤ κάνουν αποχή, διεκδικώντας τα αιτήματά τους και φωτογραφίζονται έξω από το κτίριο της σχολής. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο 19χρονος τότε Χαρίλαος Φλωράκης, μέλος της ΟΚΝΕ. Περίπου από τότε, όπως έχει γράψει ο Χαρίλαος Φλωράκης, έχει ακολουθήσει «μια πορεία 75 χρόνων, γεμάτη αγώνες, διωγμούς, κατατρεγμούς, θυσίες, επιτεύγματα, ηρωισμούς, λάθη, πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες και σκέφτομαι: Αν έμοιαζα του Φάουστ και ξανάρχιζα τη ζωή μου από την αρχή, τι θα έκανα; Σύντροφοι, μη βιαστείτε να κάμετε λόγο για διορθωτικές κινήσεις, για περισσότερη πείρα, για λιγότερα λάθη και τα παρόμοια. Και πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα και πάλι θα αγωνιζόμουνα για έναν καλύτερο κόσμο και πάλι θα πολεμούσα - με λιγότερα ή περισσότερα λάθη, αδιάφορο - για την πατρίδα, για τη δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για το σοσιαλισμό. Γιατί πιστεύω ότι δύο είναι οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας: η εργασία και ο αγώνας. Και δύναμη στη Γη, που να με αναγκάσει να χάσω την πίστη μου στην εργασία και στον αγώνα, δεν υπάρχει. Αλλωστε, σύντροφοι, κι εσείς όλοι αν μπορούσατε να ξαναρχίσετε τη ζωή σας, πάλι κομμουνιστές και αγωνιστές θα γινόσασταν. Δεν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά, παρά μόνο μέσα από τους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο. Για τον κόσμο του σοσιαλισμού, που έρχεται, όσα σημεία και τέρατα και να διαπράξουν οι Νεοταξίτες υπάνθρωποι...».(Από το βιβλίο του Χρ. Θεοχαράτου «Χαρίλαος Φλωράκης - Ο Λαϊκός Ηγέτης» τόμος Β')