Ο πόνος βουβός. Η συγκίνηση μεγάλη. Για το ταξίδι του καπετάνιου. Του αντάρτη. Του συντρόφου. Του συναγωνιστή. Του «αδερφού». Ενα τελευταίο αντίο. Εκεί. Στο «σπίτι» του. Στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Από τις 9 το πρωί χτες μέχρι τις 9 το βράδυ, πλήθος κόσμου πέρασε το κατώφλι για να τον αποχαιρετήσει. Να του πει ένα «ευχαριστώ» για όσα πρόσφερε. Για όσα εμπνεύστηκαν και διδάχτηκαν από αυτόν. Για τους κοινούς αγώνες. Για την αισιοδοξία του σε δύσκολες στιγμές.

Το δάκρυ κρατούσε 30 με 40 βήματα. Οσο να μπεις, να τον χαιρετήσεις και να βγεις ξανά έξω. Γιατί εκεί, έξω, ήταν που η θλίψη γινόταν και πάλι αποφασιστικότητα για αγώνα. Και χαμόγελο. Λες και ο καπετάνιος ψιθύριζε σε όσους πέρασαν χτες από δίπλα του, αυτό που συνήθιζε να λέει: «Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει και μεγαλώνει».

Λίγο αργότερα είδαμε τον Δήμο τον πιτσιρικά, 3 χρονών - στην αγκαλιά του παππού του - να σηκώνει τη γροθιά και να λέει «πακα - πακα», προσπαθώντας να πει σωστά τις συλλαβές του Κόμματός μας. Κι ο παππούς του που τον κρατά αγκαλιά λέει: «Εχει καιρό μπροστά του για να τις πει σωστά. Μια ζωή...».

Ανθρωποι κάθε ηλικίας απέτισαν φόρο τιμής στον Χαρίλαο Φλωράκη. Είδαμε τον παλιό συναγωνιστή του από τη Μακεδονία να κρατά τους λυγμούς του χαϊδεύοντας το φέρετρο. Είδαμε μια συντρόφισσά του να φεύγει γρήγορα για να μην ξεσπάσει. Το νεολαίο να στέκεται προσοχή μπρος στη φωτογραφία του...

Μερικοί έγραψαν δυο λόγια: «Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που ήσουν. Σε ευχαριστώ γι' αυτό που μ' έκανες». «Αντίο καπετάνιε. Ησουν τα νιάτα μας». «Εγώ είμαι αρκετά μικρή για να αξιολογήσω το έργο σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι με την παρουσία σου έδωσες κίνητρο σε εμάς τους νέους, να παλέψουμε για τα ιδανικά μας, για να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Τίποτα άλλο δε γράφω». Και κάπου εκεί είδαμε γραμμένη και την υπόσχεση: «Το σοσιαλιστικό μέλλον που οραματίστηκε και πόθησε, θα 'ρθει»...

Ολες οι ευχές και οι υποσχέσεις αργά το απόγευμα ενώθηκαν και έγιναν μια μεγάλη διαδήλωση. Από την έδρα της Κεντρικής Επιτροπής έως το σταθμό του Περισσού. Και ο κόσμος συνέχιζε να φτάνει για τον τελευταίο αποχαιρετισμό.