Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά έγραφε το καλοκαίρι του 1990 ο Χαρίλαος Φλωράκης, σχετικά με όσους επιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ - με μοχλό τον τότε ΣΥΝ - και συμπλήρωνε στις αρχές του 1992:

«Τι είναι αυτά που λέτε, σύντροφοι; Επειδή, δηλαδή, διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, και σαν καθεστώς και σαν κρατική υπόσταση, εμείς οι υπόλοιποι κομμουνιστές θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε; Αντί να μας ατσαλώσει το πισωγύρισμα, προτείνετε αβασάνιστα να ρίξουμε κι εμείς νερό στο μύλο του ιμπεριαλισμού - αλλάζοντας την ιδεολογία μας, την πολιτική μας, τα οράματά μας, την ιστορία μας, τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την επαναστατικότητά μας, ακόμη και τ' όνομά μας;...».

Κι όμως, περισσεύει το θράσος σε ορισμένους, αθεράπευτα «ανανεωτές». Τρεις μόλις μέρες μετά το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη και παρά τις όσες αποδείξεις έχει προσφέρει απλόχερα η ζωή τα 15 αυτά χρόνια, θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, λασπολογώντας σε βάρος του ΚΚΕ.

Στην προσπάθεια εξυπηρέτησης συμφερόντων ιδιωτών σκοντάφτει, για μια ακόμα φορά, το δικαίωμα των παιδιών να κάνουν μάθημα σε ανθρώπινες συνθήκες και όχι σε παλιά, ακατάλληλα ή μισθωμένα κτίρια. Ο λόγος για τη σημερινή εκδίκαση στο ΣτΕ της αίτησης της ιδιοκτήτριας εταιρίας του οικοπέδου που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Ιουλιανού, η οποία ζητά να ακυρωθεί η απόφαση του Δήμου της Αθήνας να χαρακτηριστεί ως «χώρος σχολείου». Στη συγκεκριμένη περιοχή (1ου και 6ου διαμερίσματος Αθήνας) κανένα ημερήσιο ΤΕΕ δε στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτίριο, ενώ στα σχολεία που προορίζεται να στεγαστούν στο συγκεκριμένο οικόπεδο φοιτούν σήμερα πάνω από 650 μαθητές, όπως καταγγέλλει η Ενωση Γονέων 1ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων. Και ζητούν να απορριφθεί η προσφυγή της ιδιοκτήτριας εταιρίας που, σημειώνεται, ήδη ετοιμάζεται να φτιάξει γκαράζ...

Η Ελλάδα θα ενισχύσει το ρόλο της στην εκπαίδευση ιρακινών δυνάμεων εκτός Ιράκ και Ελλάδας. Συμφώνησε, επίσης, στη χρήση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, για τη μεταφορά υλικού προς το Ιράκ και γενικότερα τη Μέση Ανατολή, όπως και στην αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, ενώ οι Αμερικανοί θα ναυλώσουν πλοία Ελλήνων εφοπλιστών για τη μεταφορά υλικού. Ακόμη, ενισχύεται παραπέρα η ελληνική συμμετοχή στο Αφγανιστάν με την αποστολή ιατρικής μονάδας και την ανάληψη της διοίκησης του αεροδρομίου της Καμπούλ τον ερχόμενο Δεκέμβρη. Και, βέβαια, εξασφαλίστηκε η σύμπλευση της Αθήνας στα αμερικανικά σχέδια, για το Κόσσοβο και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων έως αυτή της Κασπίας, όπως και για το Κυπριακό και την επιχείρηση «εκδημοκρατισμού της ευρείας Μέσης Ανατολής».

Τα παραπάνω είναι ορισμένα μόνον απ' όσα συμπεριλαμβάνει η «στρατηγική συνεργασία» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, που συμφωνήθηκε και επισφραγίστηκε στην πρόσφατη επίσκεψη του Κ. Καραμανλή στο Λευκό Οίκο. Και λέμε ορισμένα, γιατί, σίγουρα, υπάρχουν πολλά περισσότερα και, μάλλον, ακόμη χειρότερα. Απόλυτα δικαιολογημένα η σχετική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμιζε, μεταξύ άλλων: «Επιβεβαιώνεται η ανάγκη αποφασιστικής ενίσχυσης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και η δημιουργία συμμαχίας ρήξης με την αντιλαϊκή εσωτερική και εξωτερική πολιτική που ακολουθείται. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

«Χυμώδες σώμα, χυμώδη χείλη, χυμώδη υπονοούμενα. Να χαρώ εγώ τέτοιον χυμό! Επιτέλους, έπειτα από τόσους αγώνες, τόση πασαρέλα, τόσα εξώφυλλα, τόσες προπονήσεις, τόσο σπρώξιμο και τόση αντιγραφή, καταφέραμε να στεφθούμε πρωταθλητές. Κάποτε αυτή η χώρα είχε γίνει γνωστή με Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Θεοδωράκη. Σήμερα με το "Number one" της Παπαρίζου. Ως εκ τούτου και με τη βούλα είμαστε το πρώτο νούμερο της Ευρώπης. Πρώτοι σε κορίτσια, πρώτοι σε φραπέ, πρώτοι στην μπάλα, πρώτοι στον χαβαλέ. Νέα Ελλάδα, νέα ήθη, νέα κουλτούρα, νέα δημοκρατία. Να μη μας ματιάσω. Σε όλους τους δείκτες τελευταίοι, στα "νούμερα" πρώτοι. Συγχαρητήρια και στους υπουργούς Εξωτερικών, Πολιτισμού και Τουρισμού. Οταν παίζουν στο γήπεδό τους, διαπρέπουν με το νούμερό τους. Γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Υστερα από έναν χρόνο ασίγαστων προσπαθειών των εκατομμυρίων ευρώ, έπιασαν το επιθυμητό. Από την τουριστική αφίσα αφαίρεσαν syrtaki και έβαλαν Papavision κουνηματάκι!»

Του Δημήτρη Δανίκα από την προχτεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί κάτι τέτοια να χαροποιούν τους κάθε λογής «ευρωπαϊστές», πλην όμως δημιουργούνται και ορισμένες εύλογες απορίες. Τι σημαίνει «αυτόνομη στρατιωτική παρουσία της ΕΕ», τι χρειάζεται, ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις της και εναντίον ποιου ή ποιων στρέφεται;

Και μη μας πουν ότι στρέφεται ενάντια στη «διεθνή τρομοκρατία», γιατί δε θα τους πιστέψουμε. Εκτός των άλλων, φτάνει και περισσεύει το ΝΑΤΟ γι' αυτή τη δουλιά. Δε θα πιστέψουμε, επίσης, τον όποιο ισχυρισμό περί διασφάλισης της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Η ειρήνη δεν προστατεύεται με πολέμους, ούτε η διεθνής ασφάλεια με ωμές επεμβάσεις. Πάντως, δεν κατασκευάζει κανείς τεράστιους στρατιωτικούς μηχανισμούς έτσι για πλάκα...

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, για να λέει μέχρι και ο Κ. Μητσοτάκης ότι το ταξίδι του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες «στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία», φανταστείτε τι έγινε!

Είναι γνωστό ότι, τα τελευταία 50 τουλάχιστον χρόνια, για να έχει ένας Ελληνας πρωθυπουργός επιτυχημένο «υπερατλαντικό» ταξίδι πρέπει να αποφασίσει να αφήσει στο αεροδρόμιο το ...«όχι».

Ομως, στην περίπτωσή μας το πρόβλημα δεν είναι ότι δε γνωρίζουμε τις απαντήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι δε γνωρίζουμε ούτε καν τα ερωτήματα. Τουλάχιστον, τα περισσότερα.

Και φυσικά δεν περιμένει να ενημερωθεί κανείς από μια σχετική συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής, αν γίνει κι αυτή.

Ως συνήθως, τα αποτελέσματα αυτών των επαφών φαίνονται αρκετά αργότερα και σε ανύποπτο χρόνο. Ιδίως στην περιοχή της Βαλκανικής όπου οι ΗΠΑ μάς έχουν συνηθίσει σε αιφνίδιες μονομερείς κινήσεις...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει. Προτιμούμε, να απευθυνθούμε σε όλους όσοι οικτίρουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο και στον έναν ή άλλο βαθμό τη σημερινή κατάσταση, με τα λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη:

«Αγώνας! Αυτή είναι η λέξη - κλειδί. Γιατί τίποτε δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γίνει από μόνο του. Χρειάζεται αέναη πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε κάθε χώρα - και συντονισμός της πάλης αυτής. Ποιος, τάχα, εργαζόμενος δε θα ήθελε μια δικαιότερη κοινωνία; Και αυτό είναι το μεγάλο καθήκον για όλους μας: Να ξαναδώσουμε αίγλη στο όραμα του σοσιαλισμού και να αγωνιζόμαστε γι' αυτό...» (Από το βιβλίο του Χρ. Θεοχαράτου «Χαρίλαος Φλωράκης ο λαϊκός ηγέτης» Β΄ τόμος, σελ. 721).

Οι «πρασινογάλαζες» κυβερνήσεις έβλεπαν επί χρόνια την κλωστοϋφαντουργία να φθίνει, συνέβαλλαν με την πολιτική τους και την υιοθέτηση των ΕΟΚικών ντιρεκτίβων σε αυτή την πορεία, διαμέλισαν συγκροτήματα όπως αυτό της «Πειραϊκής - Πατραϊκής», έδωσαν αφειδώς επιχορηγήσεις σε βιομήχανους που λίγο μετά βάρεσαν «κανόνι», πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους (αλλά τα αφεντικά βγήκαν κερδισμένα...).

Κι αφού συμμετείχαν ενεργά, σε όλες τις διαδικασίες «απελευθέρωσης» του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), τώρα, οδύρονται για την πορεία της κλωστοϋφαντουργίας στη χώρα και η Ελλάδα ζητά από την ΕΕ τη λήψη έκτακτων μέτρων για την ενίσχυση των εγχώριων βιομηχανιών και συνομιλίες με την Κίνα για τους όρους εισαγωγής τέτοιων προϊόντων. Μάλιστα, ο υπουργός Ανάπτυξης, Δ. Σιούφας, έστειλε συγχαρητήρια στον κοινοτικό Επίτροπο Π. Μέντελσον, που κάλεσε την Κίνα σε κατεπείγουσες συνομιλίες με την ΕΕ για δύο κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα. Βεβαίως, υπό εξέταση βρίσκονται 9 κατηγορίες προϊόντων και η Ελλάδα με άλλες πέντε χώρες ζήτησε κατεπείγουσα διαδικασία για περισσότερες ακόμη κατηγορίες.

Αυτά, όμως, είναι λεπτομέρειες. Η ουσία, για άλλη μια φορά, δεν είναι η τόνωση της εγχώριας παραγωγής και η υπεράσπιση των θέσεων εργασίας - όπως λένε - αλλά η διασφάλιση των κερδών της συγκεκριμένης κατηγορίας βιομηχάνων. Κάτι, που μπορεί βέβαια να γίνει και με άλλους τρόπους, οπότε αναμείνατε στο ακουστικό σας για την κατάληξη των συνομιλιών και τις συμφωνίες που θα προκύψουν...

«Μέρα με τη μέρα η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα απέραντο εργοτάξιο»! Αυτή τη ρήση - την ίδια ακριβώς που επικαλούνταν τόσα χρόνια τώρα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - επικαλέστηκε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ προκειμένου να διαφημίσει το εξαγγελλόμενο πολλάκις «γιγαντιαίο» πρόγραμμα δημοσίων έργων, συνολικού ύψους 13 δισ. ευρώ που θα δημοπρατηθεί - όπως δήλωσε - μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2006!

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι παρά τις καταγγελίες και τα εκατέρωθεν κονταροχτυπήματα, τα δύο κόμματα ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική, όχι μόνο στην πράξη, αλλά και... στα λόγια! Εκείνο, που δε μας είπαν, ούτε οι σημερινοί κυβερνώντες, ούτε οι προηγούμενοι, είναι πως το «μάρμαρο» των επιλογών τους, μαζί με τις γνωστές υπερβάσεις, τις απειλές από την ΕΕ για περικοπές και επιστροφές κονδυλίων λόγω κακοδιαχείρισης των έργων ή τα πανάκριβα διόδια και τέλη λόγω της κατασκευής των διαφόρων οδικών έργων με την περιβόητη μέθοδο των «συμβάσεων παραχώρησης», το πληρώνει πάντα ο λαός. Ενώ κάποιοι άλλοι - τι σύμπτωση, οι ίδιες πάντα μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες - θησαυρίζουν και γιγαντώνονται...

Τους απαντάμε: Αν είναι δογματισμός να μην αποδέχεσαι ως υπέρτατη αρχή το δίκαιο του κεφαλαίου, να μην σκύβεις δουλικά και να αντιπαλεύεις την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να μην δέχεσαι την καταπάτηση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, να μην συμβιβάζεσαι με τα κηρύγματα υποταγής, να παλεύεις με τη μεγαλύτερη συνέπεια για το θρίαμβο τέτοιων υψηλών ιδανικών, όπως ο σοσιαλισμός, τότε ναι, είμαστε τέτοιοι δογματικοί.

Οσον αφορά τα λάθη - πραγματικά ή φανταστικά - που επικαλούνται εχθροί και φίλοι για να χτυπήσουν το Κόμμα, να μηδενίσουν την προσφορά του ή να δικαιολογήσουν τη στάση τους, απαντάμε:

Εβδομήντα εφτά ολόκληρα χρόνια να προχωρείς και να μάχεσαι σε δρόμο πρωτοβάδιστο και από παντού να σε χτυπάνε, δεν είναι δυνατό να μην λαθέψεις ποτέ και πουθενά, να μην στραβοπατήσεις. Ομως, το ΚΚΕ πάντοτε έβγαινε και έλεγε αυτό ήταν λάθος μου και το διόρθωνε, αν διορθωνόταν και έψαχνε τις αιτίες, ώστε και από το λάθος να διδάσκεται. Αλήθεια, ξέρετε άλλο κόμμα, κανέναν πολιτικό ηγέτη ή παράγοντα να έκανε το ίδιο;

Ποτέ δεν έκανε το λάθος να τα διπλώσει, όταν θιγόταν η ανεξαρτησία της χώρας. Ποτέ δεν έκανε το λάθος να ταχθεί ενάντια στην εργατική τάξη, την αγροτιά και τη νεολαία, όταν διεκδικούσαν το δίκιο τους.

(Απόσπασμα από την ομιλία του σύντροφου Χαρίλαου Φλωράκη σε εκδήλωση της ΚΟΑ για τους νέους με αφορμή τα 77χρονα του Κόμματος, στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στον Περισσό, το Δεκέμβρη του 1995).