Τελικά, «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Σε τέτοιο επίπεδο εξελίχτηκε η συζήτηση στη χτεσινή Ολομέλεια της ΓΣΕΕ. Με τον πρόεδρο (ΠΑΣΚΕ) και τον γενικό γραμματέα (ΔΑΚΕ) της Συνομοσπονδίας να σκιαμαχούν για το ποιο από τα κόμματα που ανήκουν ευθύνεται για την κατάσταση των εργαζομένων. Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, ή η ΝΔ φταίει για τα χαμηλά εισοδήματα; Οι «Βένετοι» που ήρθαν στην εξουσία, έλεγε ο πρώτος. Οι «Πράσινοι» που κυβερνούσαν τόσα χρόνια, απαντούσε ο δεύτερος. Οχι, δεν τους απασχολούσε γιατί σήμερα το κατώτερο μεροκάματο είναι στα 25,56 ευρώ. Γι' αυτό το αίσχος, άλλωστε, έχουν βάλει και οι δυο την υπογραφή τους.

Οχι, δεν τους ενδιαφέρει αν το 70% των συνταξιούχων του ΙΚΑ επιβιώνει με λιγότερα από 400 ευρώ! Γι' αυτό που κόπτονται είναι να μη χρεωθούν τα κόμματά τους την οργή των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Για δυο ώρες σχεδόν, χτες, ένας ανούσιος καυγάς για το τίποτα. Ενα θέατρο του παραλόγου, που αφήνει στο απυρόβλητο την πολιτική που προκαλεί αυτή την κατάσταση. Ενα κακέκτυπο του δικομματικού καυγά που συχνά στήνεται στα έδρανα του Κοινοβουλίου για τις ανάγκες της αστικής «δημοκρατίας».

Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Είναι τέτοια η ταύτιση των δύο ηγεσιών στη στρατηγική της Συνομοσπονδίας. Είναι τόσο βαθιά και οι δύο ενσωματωμένες στην κυρίαρχη πολιτική. Είναι τέτοιες οι δεσμεύσεις τους απέναντι στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, που το μόνο που τους «διαφοροποιεί» είναι το χρώμα στο «κοστούμι» που φορούν. Γι' αυτό και το μόνο που τους απομένει είναι να διαφωνούν «περί όνου σκιάς»! Γιατί όταν και οι δύο τάσσονται υπέρ της ευρωένωσης, όταν και οι δύο ψέλνουν ύμνους στην ανταγωνιστικότητα, όταν καθημερινά από κοινού ρίχνουν σπονδές για την αύξηση της παραγωγικότητας... Τότε δεν τους απομένει παρά να ερίζουν για το ποιος θα διαχειρίζεται καλύτερα αυτή την πολιτική. Ποιος θα κρατάει τη σφραγίδα και μαζί και την κουτάλα...

Μόνο που αυτός ο καυγάς -για το πάπλωμα - δεν αφορά τους εργαζόμενους. Αυτού του είδους οι σκιαμαχίες σε τίποτα δεν αλλάζουν την κατάσταση στην οποία έχουν ρίξει την εργατική τάξη. Το αντίθετο. Οσο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα τέτοιες πλειοψηφίες έχουν το πάνω χέρι, τόσο θα χειροτερεύει η θέση των εργαζομένων. Η προοπτική για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους βρίσκεται αλλού. Γεννήθηκε, υπήρχε και υπάρχει, στους αγώνες και στην ταξική πάλη. Αυτό τον δρόμο βαδίζουν αποφασιστικά οι ταξικές δυνάμεις. Αυτό τον δρόμο δείχνει και υπηρετεί το ΠΑΜΕ. Εδώ, μαζί με το ΠΑΜΕ, στους αγώνες, βρίσκεται η ελπίδα. Αυτός είναι ο δρόμος των κατακτήσεων. Και αυτός - αργά ή γρήγορα - θα νικήσει.