Μέρες που είναι ξεκούρασης και σύναξης ανθρώπων, βρισκόμαστε μεταξύ μας πιο εύκολα, λέμε και δυο κουβέντες παραπάνω, με την κούραση των εκλογών στην πλάτη και τις εξετάσεις των παιδιών στα σχολεία να καθορίζουν από τώρα τον τόνο και την ένταση των μεταπασχαλινών ημερών.

Μέσα στην γκλαμουριά της αγοράς η φτώχεια και η δυσκολία των πολλών είναι ορατή. Το βλέμμα γεμάτο προβληματισμό, η χαρά μαγκωμένη από την αθωότητα των παιδιών και το παιχνίδι στην αλάνα που απέμεινε σε μια από τις υποβαθμισμένες, πολυάνθρωπες δυτικές συνοικίες της... πρωτεύουσας των Βαλκανίων όπως θέλει και συμφέρει το ΝΑΤΟ.

Ποιος ακούει; Ποιος καταγράφει; Γιατί στην αυγή του 21ου αιώνα οι άνθρωποι σκιάζονται να μιλήσουν; Γιατί η φίλη μου η Κατερίνα πουλάει παπούτσια, δουλεύει από τις εννιά το πρωί ως τις εννιά το βράδυ και παίρνει μεροκάματο ένα πεντοχίλιαρο και μου απαντάει «τι θες να κάνω, έτσι έχει η κατάσταση;».

Ανοίγω το «Ριζοσπάστη» και διαβάζω πως στη Βουλγαρία, δυο βήματα από δω που βρίσκομαι, οι υποτελείς της Νέας Τάξης νομοθετούν περί «εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού» κι αναζητούν «ενόχους» από το 1944 ως και το 1989. Η τρομοκρατία είναι εδώ. Οπως και τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα που θ' ασκούνται σαν σε πεδίο βολής σκληρό, σαν σε φαιό νταμάρι, βρίζοντας εκατοντάδες ξένοι φαντάροι, δυο εβδομάδες μετά την Ανάσταση, στην Ελλάδα που καμωνόταν την πρώτη, την παντοδύναμη, την Ευρωπαία σουσουράδα της διαλυμένης Βαλκανικής. Στην τηλεόραση, μεγαλοβδομαδιάτικα, φιγουράρουν οι κατασκευαστές της εκσυγχρονισμένης ευημερίας, με το φερετζέ της νόμιμης εταιρίας. Χιλιάδες χάπια «έκστασης» κατάσχονται και οι εργάτες φεύγουν με το πρόσωπο κρυμμένο από ντροπή γι' αυτήν την ακούσια συμμετοχή σ' ένα έγκλημα που υποθηκεύει το μέλλον του τόπου και του κόσμου.

Αυτό το στόμωμα των ημερών οφείλεται στο ότι συνέπεσε με το χαρμόσυνο Πάσχα η απότομη προσγείωση μετά τις εκλογές, όλων όσοι καμώθηκαν τον ανήξερο, τον αισιόδοξο, τον... ελεύθερο πολίτη, εμπιστεύτηκαν τα σκόπιμα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, τις γιγαντοαφίσες.

«Εσείς μπορείτε κάτι να κάνετε» μου λέει ένας νεαρός μαζί με τις ευχές για «Καλή Ανάσταση». «Κι εσύ το ίδιο, μπορείς», του απαντώ. «Μαζί μπορούμε» χαμογελάει. Αρχή συνείδησης. Το αναστάσιμο μήνυμα της συνάντησης...