Το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την Ευρωπαϊκή Ενωση σύμφωνα με τις συνθήκες της Ρώμης, του Μάαστριχτ - Αμστερνταμ, της Λισαβόνας προωθεί τον ανταγωνισμό μεταξύ χωρών, ζωνών αγοράς, επιχειρήσεων αλλά και εργαζομένων.

Οι αναδιαρθρώσεις στις τηλεπικοινωνίες και οι επιπτώσεις τους σε καταναλωτές και εργαζόμενους αποτελούν προπομπό των εξελίξεων και για τους άλλους κλάδους της οικονομίας.

Η στόχευση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη μονοπώληση και μετατροπή του κοινωνικού τους χαρακτήρα σε αδηφάγο τέρας της «ελεύθερης ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς», ολοκληρώνεται και επιταχύνεται με τον κατατεμαχισμό των τηλεπικοινωνιακών λειτουργιών. Δηλαδή, «θυγατρικοποιούν» τα πιο κερδοφόρα τμήματα για να αποτελέσουν εύκολη λεία για τις πολυεθνικές.

Η πολιτική αυτή συνοδεύεται και διευκολύνεται με τον κοινωνικό εταιρισμό, το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης, τον εκμαυλισμό συνδικαλιστών των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και της Αριστεράς ευρωενωσιακών προδιαγραφών. Συμβάλλουν επίσης οι πολλαπλές ταχύτητες σε μισθούς και σε δικαιώματα, όπως τα πριμ παραγωγικότητας, οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Σήμερα ο εργαζόμενος λαός διαθέτει πλούσια εμπειρία για να σταματήσει τη διάλυση των παραγωγικών και κοινωνικών ιστών και την ακρίβεια που θα επιφέρουν οι μονοπωλιακές καταστάσεις.

Οι συνθήκες διευκολύνουν τον συντονισμό και την πολιτικοποίηση των αγώνων. Οι ευρωεκλογές της 13ης Ιούνη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε πλατιά λαϊκά στρώματα, να έρθουν σε σύγκρουση - ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ που υπαγορεύει τα παραπάνω.

Η αντίληψη αυτή που οδηγεί και σε αποδέσμευση κερδίζει έδαφος μέσα στους εργαζόμενους τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Είναι ανάγκη λοιπόν, να ενισχυθούν και στην Ευρωβουλή, οι πολιτικές ριζοσπαστικές δυνάμεις που προτάσσουν το τρίπτυχο «Αντίσταση - ανυπακοή - απειθαρχία», ώστε να ανακοπεί ο «ευρωμονόδρομος» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.