«

...Οφείλετε να εκσυγχρονιστείτε με τις απαιτήσεις των καιρών. Να εκσυγχρονίσετε τη σκέψη σας και τους νόμους σας. Να προσαρμοστείτε, ώστε να επιβιώσετε με ρεαλισμό. Οποιος διαφωνεί τον σέβομαι, γιατί στη δημοκρατία η διαφωνία είναι υγεία. Επιμένω, όμως, ότι οφείλετε να προσαρμόσετε τη σκέψη και τις κρατικές λειτουργίες σας στα δεδομένα της εποχής μας»... Ετσι απάντησε ο Τ. Μίλερ, σε συνέντευξή του στην αθλητική εφημερίδα «Sportime» και σε ερώτηση, που του θύμιζε πως το άρθρο 25 του Συντάγματος αυτής της χώρας απαγορεύει τη διέλευση και παραμονή ξένων στρατευμάτων.

Ευτυχώς, που για ειδικούς λόγους («απαιτήσεις των καιρών»), οι τέτοιοι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού δε μασάνε τα λόγια τους. Καθαρά και ξάστερα, επειδή ακριβώς βιάζονται να δημιουργήσουν συνείδηση υποταγής στους λαούς, απαιτούν αδίστακτα ακόμα και με άμεσες απειλές («ώστε να επιβιώσετε») τα πάντα. Απαιτεί, να μπαινοβγαίνει ο στρατός του στην ανεξάρτητη χώρα, χωρίς εμπόδια, όχι μόνον από το νόμο, αλλά ούτε στη σκέψη των ανθρώπων. Για την ολίγη δημοκρατία, έτσι όπως τη διατυπώνει, δεν αξίζει μάλλον σχόλιο, αφού πρόκειται για το κλασικό απροσχημάτιστο «λέγε ό,τι θες, αλλά κάνε μόνον ό,τι θέλω εγώ...».

Οποιος βιάζεται να βγάλει συμπέρασμα πως αυτή είναι κακή διπλωματία, αν δεν είναι αφελής, μάλλον βγάζει μπουρμπουλήθρες, καθώς πνίγεται, στις αυταπάτες που έχει για τη φύση του ιμπεριαλισμού. Ο Αμερικάνος πρεσβευτής ακολουθεί την πάγια τακτική του «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Παρουσιάζεται πανίσχυρος, να υπαγορεύει, για να μη φανερωθεί ανίσχυρος μπροστά στην πιθανή ΑΝΥΠΑΚΟΗ. Μπροστά σε άλλο ένα λαϊκό ΟΧΙ.

Πολεμάει με «γλύκες» και με απειλές, ταυτόχρονα, να φτιάξει ακόμα και τα μυαλά των ανθρώπων στα μέτρα του. Να τους μάθει με το ζόρι πώς να «νιώθουν άνετα» με τα «δυο πόδια στο ένα παπούτσι» της λεγόμενης Νέας Τάξης. Αυτή είναι, ταυτόχρονα, η δύναμη και η αδυναμία του συστήματος που εκπροσωπεί. Δεν είναι «Χάρτινη Τίγρης», είναι αληθινή τίγρης, που για να επιβιώσει διεκδικεί μόνιμα «ζωτικό χώρο» ακόμα και στη σκέψη των ανθρώπων. Αν η αντίσταση των λαών την περιορίζει, μπορεί να αγριεύει και να διεκδικεί, αλλά ταυτόχρονα χάνει έδαφος, καθυστερεί και μπερδεύει στόχους... Αν η αντίσταση γίνει ακόμα μεγαλύτερη και το ΟΧΙ πιο βροντερό και μαζικό, τότε είναι που χάνει τον μπούσουλα και ίσως να προετοιμάζεται η ανατροπή όχι μόνο κάποιων σχεδίων, αλλά του ίδιου του συστήματος.

Μ' αυτήν την έννοια, ο Αμερικάνος πρεσβευτής, μας κάνει άλλο ένα χρήσιμο μάθημα. Αφού, τόσο πολύ, το σύστημα που εκπροσωπεί θέλει «να προσαρμοστούμε», τότε πρέπει να μείνουμε μόνιμα «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ», κόβοντάς του με μαζικούς αγώνες, όχι μόνο το έδαφος, αλλά ακόμα και τον αέρα, που αναπνέει. Από την «προσαρμογή» - υπακοή είναι, που τραβάει οξυγόνο. Καιρός να του κοπεί η παροχή. Εξω, πρώτ' από όλα, από τα μυαλά μας...