***

Τι να 'ναι άραγε όμως αυτό που άλλαξε, αυτό που αναγκάζει όλο και περισσότερο, χρόνο το χρόνο, τον σχετικά «άγνωστο» πλατιά σε δημόσιους χώρους, κομμουνιστή, φίλο, οπαδό ή απλά ψηφοφόρο του ΚΚΕ να βγαίνει όλο και πιο μαζικά στις πλατείες, να υψώνει φωνή και κόκκινη σημαία, να στέκεται περήφανα κι αυτός δίπλα στις γνωστές και σταθερές - τόσα χρόνια - φυσιογνωμίες των συγκεντρώσεων του Κόμματος; Να 'ταν άραγε μόνο η ανάγκη αυτού του κόσμου να δηλώσει πως «είμαστε πολλοί πια»; Να 'ταν άραγε μόνο η αγανάκτηση, η οργή αυτών των ανθρώπων για τη μίζερη καθημερινότητα που μας έχουν χρεώσει οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων και η ανάγκη τους να διαλαλήσουν αυτό το σωτήριο, καθαρτήριο «φτάνει πια, έως εδώ»; `Η να 'ταν κάτι πολύ περισσότερο αυτό που μετέτρεψε προχτές το βράδυ το Πεδίον του Αρεως σε κόκκινο ποτάμι οργής κι ελπίδας;

***

«Αυτή η συγκέντρωση εκφράζει τη θέληση όχι μόνο των μελών και οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά γενικότερα του ελληνικού λαού να συνεχίσει την πάλη του μετά τις εκλογές για μια άλλη πολιτική, να συνεχίσει την πάλη του για ένα πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό μέτωπο, το οποίο θα δώκει λύση στα προβλήματα που απασχολούν σήμερα το λαό μας», ακούσαμε να απαντά σε μια από τις πολλές φορές που τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι ο Χαρίλαος Φλωράκης. Και μάλλον σ' αυτές του τις κουβέντες βρίσκεται και η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.

Γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κόσμος προχθές φώναξε πολύ περισσότερο και πολύ πιο παθιασμένα το σύνθημα «ΚΚΕ την Κυριακή, όχι στην υποταγή». Κάτι δήλωνε αυτό. Και δήλωνε ακριβώς αυτή την απόφαση των χιλιάδων: Οι δρόμοι θα 'ναι γεμάτοι, κυρίως, μετά τις εκλογές. Τότε που η κυβερνητική λαίλαπα - είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ - θα προσπαθήσει να σαρώσει ό,τι έχει κρατηθεί, με αγώνες, όρθιο μέχρι σήμερα.

***

Η προχτεσινή συγκέντρωση δεν κέρδισε μόνο τις εντυπώσεις. Και δεν κέρδισε μόνο αυτές, γιατί δεν ήταν αυτός ο κύριος στόχος της. Στόχος, επίσης - όπως κατανοήθηκε από πολλούς αργότερα - ήταν να γίνει καθαρό πως το δέντρο αυτό πια καρπίζει. Στόχος, ακόμα, ήταν να δώσει φλόγα και ορμή και σ' αυτούς που συνεχίζουν να βρίσκονται με το 'να πόδι σταθερό στον καναπέ του σπιτιού τους και με τ' άλλο μετέωρο να σκέφτεται αν πρέπει να κάνει το άλμα. Στόχος της ήταν κατευθείαν το μέλλον. Το μέλλον που 'χει ανάγκη τις φωνές και τα όνειρα όλων μας. Γιατί, όπως το 'πε και η Αλέκα Παπαρήγα, «μπορεί να είναι εύκολο να τιμάς το παρελθόν, αλλά αυτό που μετράει σήμερα, είναι πόση ετοιμότητα και θέληση έχουμε για θυσίες και αγώνες». Πόσοι από μας, δηλαδή, είναι διατεθειμένοι να δείξουν και να αποδείξουν στο πεζοδρόμιο πως οι μεγάλες κουβέντες λέγονται και ξεχνιούνται, αλλά οι μεγάλες πράξεις πραγματοποιούνται και γράφουν τελικά ιστορία.

***

Η προχτεσινή συγκέντρωση, ωστόσο, έχει προσθέσει σ' αυτό το οικοδόμημα της ελπίδας και ένα τεράστιο φορτίο, ένα τεράστιο χρέος. Γιατί οι κομμουνιστές οφείλουν να αποδεικνύουν κάθε λεπτό της ζωής τους πως τα... πόδια τους τα 'χουν στις πράξεις κι όχι στα παχιά τα λόγια. Γιατί απ' τις 10 του Απρίλη τα μέτωπα που θ' ανοιχτούν στη χώρα θα 'ναι πολλά και δύσκολα. Και το αντίπαλο δέος, που θα βγει δυναμωμένο απ' τις κάλπες, πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο στους μελλοντικούς δρόμους του αγώνα. Αυτό είναι το στοίχημα, αυτό είναι και το ζητούμενο!

***

Προς το παρόν μπροστά μας είναι η κάλπη. Και δίπλα μας χιλιάδες σύντροφοι της καθημερινότητας στη δουλιά, τη γειτονιά, στην πόλη και το χωριό, που περιμένουν να ακούσουν από τους κομμουνιστές μια τελευταία κουβέντα, και - ναι, πια το ξέρουμε - να πάρουν χέρι - χέρι εκείνο το ψηφοδέλτιο που ξεχωρίζει, αυτό του ΚΚΕ. Λίγες ώρες έμειναν κι έχουμε τόσο δρόμο ακόμα...