Η αυτοψία, μήνες μετά το ατύχημα, σε κάνει να στέκεσαι αποχαυνωμένος. Στα νεόδμητα μπαλκόνια, δεκαπέντε και είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος, «φύλακας» από το κενό που χάσκει λαίμαργο στα πόδια σου, στέκεται μια πρόχειρη κατασκευή. Δυο κάθετες μπετόβεργες στις γωνίες, ενωμένες με δυο κομμάτια σίδερο, δεμένα στη μέση με σύρμα! Κόβεις το κεφάλι σου πως αν ήταν η εποχή του Βαρδάρη, τα αυτοσχέδια κάγκελα θα 'χαν ήδη καταλήξει στο κεφάλι του δύσμοιρου, που πάσχιζε από κάτω να «ταΐσει» την μπετονιέρα με χώμα και τσιμέντο.

«Κερδίζω αν πάρω ανασφάλιστους αλλοδαπούς και Ελληνες εργάτες, αν δίνω μεροκάματα 20 και 25 ευρώ, αν το συνεργείο δουλεύει Σάββατο και Κυριακή, γιορτές και αργίες χωρίς παραπανίσια, αν κολλάω δέκα ένσημα το μήνα στον κάθε οικοδόμο. Κερδίζω, αν αντί για οκτώ ώρες ο εργάτης φάει στην οικοδομή δώδεκα και δεκαπέντε κι ας πάψει να αισθάνεται το κορμί του από τους πόνους και την κούραση. Κερδίζω, αν κόψω το ασύμφορο έξοδο των μέτρων ασφαλείας, αφού εργάτες υπάρχουν χούφτες στην ανεργία και ο νεκρός ή ο σακάτης εύκολα αντικαθίσταται».

Μα προπάντων, κερδίζει κι ας μην το λέει φωναχτά, όσο μπορεί και συντηρεί στην καρέκλα της εξουσίας εκείνους που φτιάχνουν νόμους στα μέτρα του. Που του επιτρέπουν να κάνει το δικαίωμα στη στέγη αντικείμενο εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας. Που δίνουν το προνόμιο να κρατάει στο γιαπί τον οικοδόμο μέχρι τα 60 και τα 65, που τον απαλλάσσουν από τις εισφορές και του παραδίνουν τον εργάτη εξαθλιωμένο, βορά στα υπερκέρδη του.