Το δρόμο της ιδιωτικοποίησης έχει ανοίξει και επίσημα πλέον η κυβέρνηση για την αμυντική βιομηχανία με την τροπολογία που έχει προωθήσει στη Βουλή για τη συγχώνευση της ΠΥΡΚΑΛ και της ΕΒΟ και αναμένεται το επόμενο διάστημα να ψηφιστεί, αφήνοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους σε πλήρη ανασφάλεια για το εργασιακό τους μέλλον. Την απόφαση αυτή της κυβέρνησης έχουν καταγγείλει οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και στις δύο εταιρίες και έχουν καλέσει τους εργαζόμενους να απαιτήσουν την απόσυρση της τροπολογίας, καταθέτοντας ταυτόχρονα συγκεκριμένες προτάσεις. Αντίθετα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στα περισσότερα σωματεία, όπως αυτό στην ΠΥΡΚΑΛ Υμηττού, έχουν δηλώσει τον πλήρη συμβιβασμό τους με την πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν καταγγείλει ότι με την τροπολογία η νέα εταιρία μετατρέπεται βάσει του νόμου 2190 του 1920 σε Ανώνυμη Εταιρία και αποχαρακτηρίζεται από ΔΕΚΟ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο να μπουν και σ' αυτή τη δημόσια επιχείρηση, και μάλιστα στρατηγικής σημασίας, οι ιδιώτες. Επίσης, δε γίνεται καμία αναφορά και καμία δέσμευση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Καμία αναφορά δε γίνεται όμως και για το παραγωγικό και αναπτυξιακό μέλλον του καινούριου σχήματος.

Σε δήλωσή του στο «Ρ» ο Μάρκος Αλεξίου, στέλεχος του ΠΑΜΕ στην ΠΥΡΚΑΛ, τόνισε: «Καμία διασφάλιση δεν μπορεί να υπάρχει για το δημόσιο χαρακτήρα της εταιρίας, τις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική και διατηρούνται οι σημερινοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί συσχετισμοί. Οι εργαζόμενοι μέσα από τον αγώνα τους πρέπει να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση».

Αλλωστε, οι ταξικές δυνάμεις εδώ και καιρό έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για σχέδιο νόμου που θα προβλέπει: Κατοχύρωση 100% του δημόσιου χαρακτήρα του νέου σχήματος. Μία μετοχή στην ευθύνη του υπουργείου Αμυνας και ένταξη του νέου σχήματος σε Δημόσιο Φορέα Πολεμικής Βιομηχανίας. Διατήρηση και σταδιακή αύξηση των θέσεων εργασίας με διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και δέσμευση ότι η «εξομάλυνση» θα γίνεται με διατήρηση και όχι με αφαίρεση των κεκτημένων.