Βασικοί φορείς των απόψεων αυτών βρίσκονται σε διάφορους πολιτικούς χώρους και κινήσεις, κυρίως της ηγεσίας του ΣΥΝ και κινήσεων που συνωστίζονται στο λεγόμενο «Χώρο διαλόγου», αλλά και ξεχωριστά πρόσωπα, που τα περισσότερα έχουν ως κοινή ιδιότητα την προσωνυμία του «πρώην». Κατά βάση «πρώην ΚΚΕ». Βέβαια, είναι λογικό, να σκεφτεί κάποιος ότι και μόνον το γεγονός αυτό προσδιορίζει τα όρια, αλλά και το στόχο του «εγχειρήματός» τους μετά της σχετικής φιλολογίας που το διανθίζει και το προετοιμάζει.

Δε θα ασχοληθούμε, σε αυτό εδώ το άρθρο, με τη ζημιά που κάνουν αυτές οι απόψεις τη συγκεκριμένη αυτή χρονική στιγμή στην οργάνωση της λαϊκής πάλης για την καθιέρωση της απλής αναλογικής. Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να θέτει δημόσια τη στρατηγική του άποψη και πρόταση. Δεν μπορεί, όμως, να χρησιμοποιεί ένα θέμα, όπως η απλή αναλογική, για να προβάλει και επιβάλει τη δική του στρατηγική στόχευση (π.χ. «ενότητα της αριστεράς»), δυσκολεύοντας έτσι και παρεμβάλλοντας εμπόδια στη διεκδίκηση από το λαϊκό κίνημα, του αιτήματος για την καθιέρωση της απλής αναλογικής. Δυσκολίες που επιτείνονται και από το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που τάσσονται μεν υπέρ της απλής αναλογικής, όμως δηλώνουν πρόθυμοι να μετάσχουν στον προσχηματικό διάλογο για τον εκλογικό νόμο που εξάγγειλε η κυβέρνηση, με σαφείς προεκλογικές σκοπιμότητες.

Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένως ξεκαθαρίσει τα εξής ζητήματα, ως πρότασή του, ως θέσεις του για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η υπόθεση της συμμαχίας των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας και το ποια είναι η απάντηση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα:

1. Η απάντηση, λοιπόν, στο πολιτικό πρόβλημα είναι η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Για το Μέτωπο αυτό, όμως, δεν αρκεί η κοινή δράση γύρω από ένα ή και περισσότερα ζητήματα, έστω και αν βασίζεται σε κοινές ή παραπλήσιες αντιλήψεις για τα μεγάλα επίκαιρα προβλήματα. Δε φτάνει η γραμμή άμυνας στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο λαός. Είναι απαραίτητο, είναι όρος, να υπάρχει ένα επίπεδο συμφωνίας στη γενική κατεύθυνση για τη λύση των προβλημάτων, που θα εκφράζεται στο προγραμματικό πλαίσιο για τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία. Είναι απαραίτητο, είναι όρος, να έχει ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο στα κόμματα εξουσίας, στις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές λύσεις, στην κυρίαρχη πολιτική. Οι προτάσεις, λοιπόν, περί «ενότητας της αριστεράς», περί συσπείρωσης με μοναδικό στόχο την αποδυνάμωση του δικομματισμού, χωρίς αυτές να θεμελιώνονται στην αντίθεση με τα μονοπώλια, με τον ιμπεριαλισμό, δεν αποτελούν πραγματική απειλή για την κυρίαρχη πολιτική. Ως αντίληψη, αλλά και ως πρακτική, καλλιεργούν το ουτοπικό, το ψεύτικο, το απραγματοποίητο, τον δήθεν εξανθρωπισμό του καπιταλιστικού συστήματος με μια άλλη παραλλαγή διαχείρισης.

2. Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι θεωρούν ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας βρίσκεται μόνο στο γεγονός ότι κυριαρχούν τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ότι για όλα τα κακά φταίει μόνο το γεγονός ότι κυριαρχεί ο δικομματισμός ως μορφή του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, επισημαίνει το ΚΚΕ, βρίσκεται στο γεγονός ότι τα δύο αυτά κόμματα - και με τις όποιες παραλλαγές τους - αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας και, με την πολιτική που υποστηρίζουν και υλοποιούν εναλλάξ, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για την ενίσχυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, των διαφόρων μονοπωλιακών ομίλων, δίνοντας και νέα δύναμη, νέα προνόμια στην ολιγαρχία του τόπου. Πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ενδιαφέρονται να στηρίξουν το καπιταλιστικό σύστημα και τις αναδιαρθρώσεις του και συνεπώς να συμβάλουν στη διατήρηση και ανάπτυξη όλων των μορφών και μεθόδων που ανεβάζουν την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση. Στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όλες τις βασικές επιλογές που πλήττουν το λαό και τις δυνατότητες της χώρας να αναπτυχθεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, κόντρα στα μονοπωλιακά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

3. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι άλλες νεοφιλελεύθερες (συγγενείς της ΝΔ) και σοσιαλδημοκρατικές (συγγενείς του ΠΑΣΟΚ) κυβερνήσεις της ΕΕ αναζητούν τρόπους, που θα τους επιτρέψουν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το σύστημα απαιτήσεις. Αναζητούν τρόπους καλλιέργειας νέων αυταπατών ότι υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική στα πλαίσια των τεσσάρων ελευθεριών κίνησης (κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και ανθρώπινου δυναμικού), ώστε το λαϊκό κίνημα να περιορίσει τις διεκδικήσεις και τα οράματά του στην ανύπαρκτη προοπτική του «ανθρώπινου καπιταλισμού», που δήθεν «ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη» των καπιταλιστών! Από την άποψη αυτή, το λαϊκό κίνημα πρέπει να θωρακίζεται, για να αντιμετωπίσει τόσο τις στρατηγικές επιλογές του συστήματος, που θα προωθηθούν το επόμενο διάστημα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, όσο και τους παραπλανητικούς ελιγμούς του, με τις θεωρίες ανεύρεσης δήθεν ενός άλλου - ίδιου όμως - μείγματος οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής! Στις σημερινές συνθήκες γίνεται φανερό ότι η άρχουσα τάξη της χώρας και τα κόμματα που τη στηρίζουν αναζητούν τρόπους να διαμορφώσουν αναχώματα ή να μετατρέψουν σε αναχώματα - δεξιά κι αριστερά - κάθε προσπάθεια που περικλείει τη δυναμική αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική.

4. Σημαντικά συμβάλλει στα σχέδια αυτά ο Συνασπισμός, που, με βάση τις θέσεις του και την τακτική και πρακτική του κυρίως, στηρίζει την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ονομάζοντάς τες «προοδευτικό εκσυγχρονισμό». Δίνει χέρι βοηθείας στην ιμπεριαλιστική διείσδυση, στην πολιτική της ΕΕ, προβάλλοντας τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Αν π.χ. έχεις ως στρατηγικό σου στόχο τη σύγκλιση, τότε σημαίνει ότι παίρνεις μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, πράγμα που σημαίνει από χέρι μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, νέα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και κατά των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι σε στιγμές κορύφωσης των λαϊκών αγώνων ο ΣΥΝ έχει δώσει χέρι βοηθείας στην πολιτική του «κοινωνικού διαλόγου», της συναίνεσης. Ενώ, σε κρίσιμες στιγμές, όταν η νέα ιμπεριαλιστική τάξη επιδιώκει να επιβάλει την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» μετά το ματοκύλισμα των λαών, το κόμμα του ΣΥΝ, συντάσσεται με τα σχέδια αυτά, όπως έγινε στη Γιουγκοσλαβία και σε τόσα άλλα.

Γι' αυτό το ΚΚΕ επιμένει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της συγκρότησης του Μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό που θα διεκδικεί τη λαϊκή εξουσία. Τι εχέγγυο θα υπάρχει για τη διαφορετικότητα αυτής της λαϊκής εξουσίας; Πιστεύουμε ότι θα εξασφαλίζεται με τις προγραμματικές κατευθύνσεις: α) στον τομέα της οικονομίας που αποτελεί και τη βάση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, β) στον τομέα της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, γ) στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. Διασφαλίζεται με τη στάση της λαϊκής εξουσίας απέναντι στους ληστρικούς και φιλοπόλεμους διεθνείς οργανισμούς και τις ενώσεις.

Ο λαός πρέπει να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, αν θέλει να πετύχει λύσεις στα πολιτικά και κοινωνικά του δικαιώματα, στις αυξημένες ανάγκες της εποχής μας. Το ΚΚΕ καλεί στην πιο πλατιά λαϊκή δράση, για να δημιουργηθούν οι δυνατότητες, μέσα από τις αλλαγές συσχετισμών, μέσα από τις διάφορες ανακατατάξεις που θα επέρχονται κάτω από την επίδραση του ταξικού κινήματος και στις συνειδήσεις και στις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις, για τη συγκρότηση του μεγάλου Μετώπου, της αγωνιστικής λαϊκής πλειοψηφίας σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Για το στόχο αυτό θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.