Μετά τις ανατροπές που επήλθαν στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τη δεκαετία του 1990, οι ιθύνοντες καπιταλιστικοί κύκλοι, επωφελούμενοι της προσωρινής αυτής ήττας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και, νομίζοντας ότι έχουν στο εξής τα χέρια τους εντελώς λυμένα, προχώρησαν με πρωτόγνωρη ορμή στο γκρέμισμα όλο και περισσότερων κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων της πόλης και του χωριού.

Αναδιαρθρώσεις, νομοθετήματα, διατάγματα, εντολές, έπεσαν απανωτά και εγκρίθηκαν τυπικά, κάτω από ασύστολες πιέσεις, με διάτρητες αποφάσεις, τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές επίπεδο.

Ετσι, ξεπερνώντας τις δυσκολίες που, επί πολλές δεκαετίες, συναντούσαν στους διάφορους γύρους διαβουλεύσεων της ΓΚΑΤΤ, εξαιτίας του τότε συσχετισμού δυνάμεων, οι ιθύνοντες καπιταλιστικοί κύκλοι επέβαλαν τη δημιουργία του «Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου» (ΠΟΕ) που, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αποφασίζει και ρυθμίζει με κάθε λεπτομέρεια, προς όφελος των διεθνικών μονοπωλίων, τη διεξαγωγή των παγκόσμιων εμπορικών ανταλλαγών, και όχι μόνον.

Μέσα σ' αυτό το σφιχτοδεμένο πλαίσιο σύρθηκαν, θέλοντας και μη, όλα τα καπιταλιστικά κράτη ή ενώσεις κρατών με μικρές (λίγο - πολύ) δυνατότητες αρνησικυρίας. Τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα απόφασης (NAFTA, «Ευρωπαϊκή Ενωση», ιαπωνικός πόλος) τα βρίσκουν (πάνω - κάτω) παρ' όλες τις αντιθέσεις τους που οξύνονται. Πάντοτε, όμως, προσπαθούν να προσαρμοστούν, για να διατηρηθεί λειτουργικό, το καταθλιπτικό για τους εργάτες, τους μικρο-μεσαίους παραγωγούς (αγρότες, μικρο-επαγγελματίες και βιοτέχνες) πλαίσιο, που εξυπηρετεί τα βασικά ταξικά τους συμφέροντα. Αποφεύγουν, δηλαδή, την πιθανότητα, οι υπάρχουσες αντιθέσεις τους να βλάψουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Κι ενώ στην πορεία αυτή του ξεζουμίσματος όλων των παραγωγών που, με δόλο, της έδωσαν την αόριστη ονομασία της «παγκοσμιοποίησης», τα διεθνικά μονοπώλια κάνουν ό,τι μπορούν για ν' αυξήσουν ή, έστω, να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, οι λαοί στενάζουν και η ανθρωπότητα αιμορραγεί απ' όλους της τους πόρους. Αυτό δεν εμποδίζει τους ιθύνοντες καπιταλιστικούς κύκλους να σκαρφίζονται συνεχώς νέα ιδεολογήματα για να δικαιολογήσουν την κατεύθυνση μιας τέτοιας πολιτικο-κοινωνικής πορείας.

Ωστόσο, πέρα από τις καταστροφικές συνέπειες των καπιταλιστικών μεθοδεύσεων, οι στόχοι της πορείας αυτής αποδεικνύονται ανέφικτοι, τόσο μεσοπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα. Η λαϊκή διαμαρτυρία και αντίθεση ογκώνεται γοργά, σε κάθε χώρα και παγκοσμίως. Τα ιδεολογήματα όπως η «παγκοσμιοποίηση» ή η «διεθνής τρομοκρατία» σκοντάφτουν στη δυσπιστία των λαών, που άρχισαν να καταλαβαίνουν το παιχνίδι που παίζεται πάνω στις πλάτες τους και αντιστέκονται όλο και πιο οργανωμένα κι αποτελεσματικά.

Ετσι, από τη μια μεριά έχουμε σήμερα τους λαϊκούς αγώνες ν' αναπτύσσονται σε κάθε χώρα, σ' όλες τις ηπείρους χωρίς, ωστόσο, να 'ναι σε θέση ν' ανατρέψουν τις μεθοδεύσεις των καπιταλιστικών κέντρων απόφασης και, από την άλλη, το καπιταλιστικό κατεστημένο να προσπαθεί ν' αναχαιτίσει αυτήν την άνοδο των λαϊκών αγώνων και ν' αποπροσανατολίσει τους παραγωγούς, χαλκεύοντας συνεχώς, μ' όλα τα μέσα που διαθέτει, άλλα ιδεολογήματα και μεθοδεύσεις που αφορούν ιδιαίτερα στον τομέα (πλαίσιο) παραγωγής.

Στο πρακτικό επίπεδο, οι μεθοδεύσεις που προσπαθούν να εφαρμόσουν οι καπιταλιστές σε βάρος των εργαζομένων της πόλης (συμπεριλαμβανομένων και των ΕΒΕ) έχουν σχέση με την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και την εντατικοποίησή της, την αύξηση του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, την ελαστικοποίηση του ωραρίου, τη συγκεντροποίηση (συγχωνεύσεις) και την ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων. Για τους μικρομεσαίους αγρότες, οι μεθοδεύσεις των κεφαλαιοκρατών συνίστανται στη συνεχή συρρίκνωση των τιμών των γεωργικών προϊόντων (που, βέβαια, δεν μπορούν να μείνουν απούλητα), στην αύξηση των τιμών των αναγκαίων για την παραγωγή εφοδίων (μηχανήματα, σπόροι, λιπάσματα, νερό, καύσιμα κτλ.), στα πανωτόκια για τα δάνεια που χρειάζονται, στις ποσοστώσεις, στα πρόστιμα κτλ. Ολ' αυτά οδηγούν, κατευθείαν, στο ξεκλήρισμα πολλών απ' αυτούς και, κατά συνέπεια, στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου «γη» στα χέρια λίγων καπιταλιστών (μεγαλο-αγροτών και μη).

Στο θεωρητικό επίπεδο, για να δικαιολογήσουν τη συνεχώς αυξανόμενη επιθετικότητά τους και τη λεηλασία των λαϊκών κεκτημένων, οι ιθύνοντες καπιταλιστικοί κύκλοι καταφεύγουν σε χονδροειδή ιδεολογήματα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Ετσι, τον τελευταίο καιρό πιπιλίζουν καθημερινά την καραμέλα της δήθεν «φυσιολογικής ανταγωνιστικότητας», αναγκαίας για την ανάπτυξη της οικονομίας. Για να γίνει αποδεκτό και να εδραιωθεί στην κοινή γνώμη αυτό το αόριστο και παραμορφωμένο ιδεολόγημα, η άρχουσα τάξη ρίχνει στην πλάστιγγα όλα τα μέσα που διαθέτει. Πέρα από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης (ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά) που καθημερινά σφυροκοπούν τη νοημοσύνη μας (ακρωτηριασμένη πληροφόρηση, άρθρα, ρεπορτάζ, αναλύσεις, έρευνες, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παιχνίδια κτλ.), με τα «ανταγωνιστικά» ιδεολογήματα, οι διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας και στ' άλλα καπιταλιστικά κράτη χρησιμοποιούν όλες τις δυνατότητες που τους προσφέρουν οι διάφοροι θεσμοί, τα ιδρύματα και οι κρατικοί μηχανισμοί, για να προβάλλουν, με κάθε τρόπο, σαν κυρίαρχη ιδεολογία την «ανταγωνιστικότητα».

Ετσι, ο ανταγωνισμός μπήκε σαν κανόνας στο χώρο της Παιδείας, ύστερα από τις συνεχείς αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν, την τελευταία δεκαετία. Το ίδιο έγινε και με τη δημόσια Υγεία, που τη συρρίκνωσαν επικίνδυνα, όπως επίσης και με τη Δικαιοσύνη, όπου ενεργοποιήθηκαν ασύστολα, συχνά - πυκνά, τα διάφορα εργατοδικεία, αγροτοδικεία, αλλά και τα πρωτάκουστα μαθητοδικεία. Η λίστα των αυθαιρεσιών που επιτελέστηκαν στους διάφορους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής (κατακρεούργηση ανθρώπινων συνθηκών λειτουργίας της εμπορικής ναυτιλίας, καταπατήσεις δασικών εκτάσεων, ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων και παράκτιων χώρων, ιδιωτικοποιήσεις, κατασπατάληση δημοσίων πόρων κτλ.) είναι τεράστια.

Ο απολογισμός των όσων πλήρωσε έως τώρα και συνεχίζει να πληρώνει ο ελληνικός λαός (και οι λαοί όλου του κόσμου) από την εφαρμογή της καταστρεπτικής αυτής πολιτικής, με τη δικαιολογία της τάχα αναγκαίας «ανταγωνιστικότητας» είναι απερίγραπτα αφόρητος. Και στο σημείο αυτό τίθεται ακριβώς το πραγματικό ερώτημα, στο οποίο το λαϊκό κίνημα οφείλει να δώσει την απάντηση που πρέπει.

Στην πραγματικότητα, οι κοινωνικές αντιθέσεις εξελίχθηκαν ιστορικά και υπάρχουν, φυσικά, και σήμερα ανάμεσα στις ανταγωνιστικές τάξεις. Στην εποχή μας, η αστική άρχουσα τάξη και η καταπιεσμένη εργατική τάξη παλεύουν μεταξύ τους, γιατί τα συμφέροντα της καθεμιάς από τις δυο είναι ανταγωνιστικά μ' αυτά της άλλης. Μια τέτοια πάλη γινόταν και παλαιότερα, στα προηγούμενα ταξικά κοινωνικά καθεστώτα. Είναι η γνωστή «πάλη των τάξεων» που προκύπτει από τον ανταγωνισμό των ταξικών συμφερόντων κι αποτελεί τον «κινητήρα της Ιστορίας».

Οι εργαζόμενοι, όμως, όπως και οι λαοί γενικά, δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν μεταξύ τους παρά, μόνο, την αλληλεγγύη τους. Τα συμφέροντά τους είναι κοινά, γι' αυτό οικοδομούν μια μελλοντική κοινωνία χωρίς τάξεις, αρχίζοντας με την ανατροπή του καπιταλισμού, προχωρώντας στην πλήρη υλοποίηση του σοσιαλισμού (σαν μεταβατική κοινωνική περίοδο) για να φθάσουν στην αταξική κοινωνία, τον κομμουνισμό. Στην πορεία αυτή των λαϊκών αγώνων δεν μπορεί, λοιπόν να υπάρξει καμία ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους. Αυτό είναι αυτονόητο και γνωστό σ' όλους. Αρα, τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης για τη δήθεν αναγκαία «ανταγωνιστικότητα», στοχεύουν αλλού.

Για να λύσουν όπως - όπως (πάντα προσωρινά, χωρίς προοπτική) τις αντιθέσεις τους, που πηγάζουν από τον πρώτιστο νόμο του καπιταλιστικού συστήματος (τη μεγιστοποίηση του κεφαλαιοκρατικού κέρδους) και που κάνουν το σύστημά τους να σαπίζει, οι ιθύνοντες καπιταλιστικοί κύκλοι παραφράζουν τις βασισμένες στο κέρδος δικές τους νομοτέλειες και, με δόλο, τις μεταφέρουν γενικά και αόριστα στο στρατόπεδο των εργαζομένων της πόλης και του χωριού, για να τους εκμεταλλεύονται πιο εύκολα. Με τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», προωθούν ανάμεσα στα διάφορα λαϊκά στρώματα το ψεύτικο ιδεολόγημα της «ανταγωνιστικότητας», για να καλύψουν τα χάλια τους και να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές αυθαιρεσίες τους. Και οι αυθαιρεσίες τους αυτές πραγματοποιούνται, σχεδόν καθημερινά, σ' όλα τα επίπεδα:

Στο διεθνές επίπεδο πρώτα, τα κυριότερα καπιταλιστικά κέντρα απόφασης επεμβαίνουν ασύστολα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και ιδιοποιούνται τους φυσικούς τους πόρους, καταλαμβάνοντας ταυτόχρονα γεωστρατηγικές θέσεις - κλειδιά για να θωρακίσουν την κυριαρχία τους. Με τη δυσμενή αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, ύστερα από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, της Ρουάντα, του Μπουρούντι, του Κονγκό-Ζαΐρ κ.ά., ένιωσαν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών επεμβάσεων. Τεράστιες οι κάθε είδους καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι πεινασμένοι. Κι όλ' αυτά έγιναν με γελοία προσχήματα του τύπου: «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Γιουγκοσλαβία), «πάταξη της διεθνούς τρομοκρατίας» (Αφγανιστάν, Ιράκ), «ανθρωπιστική βοήθεια» (Ρουάντα, Μπουρούντι) κτλ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, επίσης, ότι τα εγκλήματα που προετοιμάζουν για τη μοιρασιά του κόσμου θα είναι ακόμη πιο άγρια, αν οι λαοί δεν αντιταχθούν πιο οργανωμένα και πιο αποτελεσματικά.

Στο εθνικό επίπεδο, οι μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού κατεστημένου σχετίζονται άμεσα με το λαϊκό παράγοντα και τους εργαζόμενους της κάθε χώρας. Κατά συνέπεια, είναι μελετημένες και προσαρμοσμένες στα δεδομένα, στους συσχετισμούς και στις εξελίξεις της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας. Επεξεργάζονται, δε, με την ανάλογη δόση δημαγωγίας, ώστε να γίνουν αποδεκτές από το πλατύ κοινό, τουλάχιστον στην αρχική φάση. Σ' αυτό συντέλεσε, κατά πολύ, ο ορυμαγδός των αποπλανητικών μύθων όπως η περίφημη «παγκοσμιοποίηση» και, στα τελευταία χρόνια, η δήθεν αναγκαία για την οικονομία «ανταγωνιστικότητα».

Στην Ελλάδα, τα καταστροφικά αποτελέσματα των πολιτικών αυτών που μεθόδευσαν, με τις εντολές των Βρυξελλών, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συνεπικουρούμενες από τον ΣΥΝ που υπερψήφισε τη Συμφωνία του Μάαστριχτ, δεν άργησαν να φανούν. Οι εργασιακές σχέσεις χειροτέρευσαν αφάνταστα, τόσο στο χώρο των βιομηχανικών μονάδων, όσο και στις επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα (ξενοδοχεία, σούπερ μάρκετ) κ.ά. Η μείωση του εισοδήματος των εργατών και των υπαλλήλων είναι εντυπωσιακή, με την αύξηση του πληθωρισμού. Η μετατόπιση διάφορων επιχειρήσεων στις γειτονικές, πρώην σοσιαλιστικές χώρες έχει, τέλος, πολύ αρνητικές επιπτώσεις για τον εργαζόμενο λαό της χώρας μας, πέρα από τις πολλαπλές απώλειες που προξενεί στην εθνική μας οικονομία.

Ομως, μια από τις 4 «ελευθερίες» που στηρίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι και η ελεύθερη μετακίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Ετσι, η Κομισιόν της ΕΕ δίνει τις αντίστοιχες εντολές και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση τις εκτελεί, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές τους επιπτώσεις.

Βλέπουμε, επίσης, επιπλέον ότι, ενώ τα διάφορα επιχειρηματικά συγκροτήματα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για την κατάκτηση επικερδών αγορών στις γειτονικές χώρες και για τη διανομή των μεγάλων έργων της προσεχούς Ολυμπιάδας, η αστική προπαγάνδα πιπιλίζει την καραμέλα της «ανταγωνιστικότητας», για να δικαιολογήσει την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας (σπάσιμο του 8ωρου, χαμηλοί μισθοί, αυξανόμενη ανεργία κτλ.). Με την ίδια ασύστολη υποκρισία, προσπαθεί να ξεσηκώσει τους Ελληνες εργαζόμενους ενάντια στους συναδέλφους τους των γειτονικών χωρών αλλά επίσης, κι ενάντια στους μετανάστες που εργάζονται στη χώρα μας. Ετσι οι μεθοδεύσεις του αστικού κατεστημένου καλλιεργούν, πέρα απ' όλα τ' άλλα δεινά, ένα κλίμα ξενοφοβίας, που εκκολάπτει και φαινόμενα ρατσισμού, επικίνδυνα για τη δημοκρατική πορεία της χώρας μας και την εθνική της κυριαρχία.

Κι ενώ όλ' αυτά διαδραματίζονται στο χώρο της βιομηχανίας και των αστικών επιχειρήσεων, στον αγροτικό χώρο τα πράγματα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Με την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), από την αρχική της μορφή (1981), τις διάφορες αναθεωρήσεις της και την «Αντζέντα 2000», ξεκληρίστηκαν πάνω από 200.000 αγροτικά νοικοκυριά και, η τάση αυτή συνεχίζεται αυξανόμενη. Η ΚΑΠ χρησιμοποίησε όλες τις δυνατότητες πίεσης ενάντια στους μικρο-μεσαίους αγρότες (σταδιακή μείωση των επιδοτήσεων, ποσοστώσεις, πρόστιμα κτλ.), για να πετύχει αυτόν τον ανομολόγητο στόχο της, που ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία μεγάλων αγροτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Η ραγδαία πτώση των τιμών των γεωργικών προϊόντων, η αύξηση των αναγκαίων για τη γεωργική παραγωγή εξόδων, τα πανωτόκια για τα χρέη των αγροτών, επιταχύνουν την καταστροφική αυτή εξέλιξη. Μ' όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, το καπιταλιστικό κέντρο απόφασης των Βρυξελλών πετυχαίνει δύο από τους κύριους στόχους του καπιταλιστικού συστήματος: 1) Την αύξηση των κερδών του εμπορο-βιομηχανικού και χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος των αγροτών, αλλά και των καταναλωτών και 2) Την επιτάχυνση της συγκέντρωσης του κεφαλαίου «γη» στα χέρια λίγων μεγαλο-αγροτών καπιταλιστών.

Η πρόσφατη αναθεώρηση της ΚΑΠ, που υπογράφτηκε με την ευκαιρία της εισόδου στην ΕΕ δέκα νέων μελών - κρατών, επί Προεδρίας Σημίτη, προβλέπει ακόμη χειρότερα μέτρα για τη μικρομεσαία αγροτιά. Οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές την επέβαλαν, για να παρουσιαστούν με τα χέρια λυμένα στην προσεχή σύνοδο του ΠΟΕ το Σεπτέμβρη, στο Κανκούν (Μεξικό), όπου οι διαπραγματεύσεις με τους άλλους καπιταλιστές θα 'ναι σκληρές.

Ενάντια σ' αυτή την κατρακύλα, τα ταξικά συνδικάτα κινητοποιούνται όλο και πιο μαζικά, στις πόλεις και στην ύπαιθρο, καταγγέλλοντας τον αστικό μύθο της «ανταγωνιστικότητας» και προβάλλοντας την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των εργαζομένων. Από κοντά κι όλοι οι λαϊκοί φορείς πολιτών κι αγροτών.

Αυτό φάνηκε καθαρά στις 20, 21 και 22 του περασμένου Ιούνη στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της «Αντι-συνόδου» στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκιδική, ενάντια στις αποφάσεις των αρχηγών κρατών της ΕΕ που πάρθηκαν στην τελευταία εξαμηνιαία τακτική σύνοδό τους, υπό την περιστασιακά τυπική Προεδρία του Ελληνα πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Τις αποφάσεις τους αυτές επικρότησε, φυσικά, και ο Κ. Καραμανλής, συγκεντρώνοντας λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, τους αντιπροσώπους των συντηρητικών φόρουμ, μερικές εκατοντάδες διακήρυτταν στην Εγνατία ότι «ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός»!!! Η ιστορία, όμως, γραφόταν στην Παραλία, στο Λευκό Πύργο και την Τσιμισκή.

Κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ, της «ΔΡΑΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2003», της ΠΑΣΥ, της ΕΕΔΥΕ και άλλων λαϊκών φορέων συσπείρωσης κι αλληλεγγύης, μαζί με τις αντιπροσωπείες ταξικών συνδικάτων, κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων 70 ξένων χωρών (γειτονικών και μη), δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων της πόλης και του χωριού, βροντοφώναξαν τη θέλησή τους ν' αγωνιστούν ακόμα πιο αποτελεσματικά, ώστε να μπει σύντομα τέρμα στις μεθοδεύσεις της πλουτοκρατίας και στα σχέδια της τρομοκρατικής χειραγώγησης των λαών που χαλκεύουν οι ιθύνοντες καπιταλιστικοί κύκλοι διεθνώς και κατά περιφέρεια.

Το λαϊκό αυτό κίνημα θα φουντώνει όλο και περισσότερο, με την αμέριστη προσπάθεια των κομμουνιστών. Ιδιαίτερα τώρα, με την προσεχή έναρξη της προεκλογικής μάχης πρέπει, χωρίς ανάπαυλα, να εξηγήσουμε στους εργαζόμενους στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, παντού στις μικρές και μεγάλες πόλεις, στους αγρότες των μεγάλων και των πιο μικρών χωριών, στους ΕΒΕ και σ' όλα τα λαϊκά στρώματα, την ανάγκη να δώσουν ένα γερό χτύπημα στο δικομματισμό, ενισχύοντας τους συνδυασμούς που θα στηρίζει το ΚΚΕ, γιατί έτσι μόνο θα σταματήσουν τη σημερινή κατρακύλα. Ετσι μόνο, θα δημιουργήσουν τις αναγκαίες συνθήκες για το ξεκίνημα της λαϊκής αντεπίθεσης, με στόχο την εδραίωση της λαϊκής οικονομίας στην πορεία προς το σοσιαλισμό.