Ποιος θα το 'λεγε, πως θα 'βλεπες το κεράσι των 2.000 δρχ. να πουλιέται με το ευτελές ποσό των 6 μόνον ευρώ; Το ίδιο και τα ροδάκινα. Μεγάλο το ποσό των 1.200 δρχ., αλλά με το 3,60 ξεγελιέσαι μια χαρά. Μαστορικά πράγματα, δηλαδή. Οσο για την μπάμια ή το φασολάκι, αστείο το ποσό, ένα μικρούλι χαρτονόμισμα των 5 ευρώ είναι αρκετό να χορτάσει μια ολόκληρη οικογένεια. Για την ντομάτα τι να πει κανείς; Ποτέ ο φτωχός βιοπαλαιστής δε θα έβγαζε από την τσέπη του ένα ολόκληρο χιλιάρικο για ένα κιλό. Ενώ τώρα με 2,95 διευκολύνονται τα πράγματα.

Ολα παίρνουν μια ειδυλλιακή χροιά και γοητεύονται από την κρυφή (πλασματική) του γοητεία. Ετσι, να πληρώνεις ακριβά και να νομίζεις ότι αγοράζεις φτηνά.

Η ΟΝΕ είναι η καταστροφή μας. Είναι μια καλοστημένη παγίδα και θα πέσουμε όλοι μέσα (οι εργαζόμενοι, δηλαδή) και θα πνιγούμε. Και δικαιώθηκε. Το παραμύθι άρχισε και συνεχίστηκε από τότε που μας διατυμπάνιζαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Πως θ' ανοίξει η φθηνή αγορά των 300 εκατ. - τότε - και θα καταβροχθίσει πανάκριβα ό,τι παράγει η μικρή μας πατρίδα.

Τα φρούτα μας περιζήτητα. Το λάδι, το κρασί, ο καπνός, το βαμβάκι. Θα τρέχουν οι ξένοι αγοραστές και δε θα φτάνουν. Θα γίνουμε Ευρωπαίοι με πατέντα.

Γίναμε κι εμείς ένα ακόμη νούμερο - έστω και το τελευταίο - της «Ευημερούσας» Ευρώπης με την ανεργία, τη φτώχεια και τη λιτότητα.

Και φταίχτες γι' αυτό δεν είναι το ναυάγιο του ...μεγάλου ευρωπαϊκού οράματος. Δεν είναι το φιάσκο της ...μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας. Δεν είναι το μεγάλο βούλιαγμα μέσα από την καταρράκωση των εργατικών κατακτήσεων, αλλά η «μαφία του τελάρου» της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας, που λυμαίνεται την παραγωγή! Λες και η τελευταία είναι καινούριο φρούτο, που δεν την ξέραμε. Λες και είναι μια παρονυχίδα του καπιταλισμού και δεν είναι ή ίδια η πεμπτουσία του, το ίδιο το τέχνασμα και η φιλοσοφία του... Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση..!