Ως «πεδίο δόξης λαμπρό» για την ενίσχυση της παρουσίας του στα διεθνή δρώμενα, την οποία ευελπιστεί να εξαργυρώσει εντός των συνόρων, βλέπει ο Συνασπισμός το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και τις εκδηλώσεις του, καταβάλλοντας προσπάθεια να εμφανιστεί ως ο κατεξοχήν εκφραστής του στην Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, αν και αντιφατικό και οξύμωρο, ότι την ίδια στιγμή που η παρουσία του είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη στις διεργασίες και στους αγώνες του λαϊκού και εργατικού κινήματος της χώρας μας, υπερβάλλει ως προς την παρουσία και παρέμβασή του στο διεθνές πεδίο.

Ετσι, χτες, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για τη συνάντηση της Φλωρεντίας υπήρξε λαλίστατος σχετικά με την παρουσία και τη συμβολή του κόμματός του στην πραγματοποίηση της συνάντησης, αλλά και για τις χρόνιες προσπάθειές του για «ανάπτυξη δεσμών, κοινών προβληματισμών και ανίχνευσης κοινών πεδίων δράσης» με τα κινήματα και τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ο Συνασπισμός, λοιπόν, θα είναι εκεί, όπως δήλωσε ο πρόεδρός του, συν τοις άλλοις και για «να σχεδιάσουμε μαζί με Ευρωπαίους φίλους και συντρόφους τις προτάσεις για έναν διαφορετικό κόσμο». Πλην όμως, για μια ακόμα φορά, στάθηκε αδύνατον να προσδιορίσει αυτόν τον κόσμο, αρκούμενος να τσαλαβουτά σε θολά νερά.

Αναφερόμενος στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ) ισχυρίστηκε ότι οι κοινωνικές οργανώσεις, κινήματα και συνδικάτα που το συγκροτούν θα κάνουν πράξη το σύνθημα «Διεθνής συντονισμός, τοπική δράση» κατά του νεοφιλελευθερισμού. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει ότι τη δράση κατά του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα θα την αναλάβει ο ΣΥΝ, που όμως συνεργάζεται με το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, η ΓΣΕΕ, που στην ηγεσία της φιγουράρουν πρωτοκλασάτα στελέχη του νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ και τα οποία ευθύνονται για τον «παροπλισμό» του συνδικαλιστικού κινήματος, και μια σειρά άλλων φορέων που αποδεδειγμένα μόνο στα λόγια αντιστρατεύονται το νεοφιλελευθερισμό, αποκοιμίζοντας τα λαϊκά στρώματα.

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος ομολόγησε πως για την ευρωπαϊκή Αριστερά, την Αριστερά της διαχείρισης, είναι μονόδρομος η συνάντηση με τα νέα κοινωνικά κινήματα, καθώς και τον ευσεβή του πόθο τα κινήματα αυτά να χειραγωγηθούν από αυτή την Αριστερά, που στόχο έχει να «βάλει τη σφραγίδα της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση».

Μια Αριστερά που επίσης στάθηκε αδύνατον για τον πρόεδρο του ΣΥΝ να την προσδιορίσει αλλιώς παρά στη βάση του «αντί». Οπως είπε: «Αυτή η μεγάλη Αριστερά δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί παρά μονάχα στη βάση της αντίθεσης προς τον νεοφιλελευθερισμό».

Από μια τέτοια συνέντευξη δε θα μπορούσαν να λείπουν οι όχι και τόσο ευγενικές αναφορές στο ΚΚΕ, τη συκοφάντηση του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά ο Ν. Κωνσταντόπουλος. Ισχυρίστηκε, λοιπόν, ότι στα πλαίσια του ΕΚΦ ο ΣΥΝ θέλει να είναι «με όλα τα κοινωνικά κινήματα, με όλες τις δυνάμεις της οικολογίας» και υποκριτικά αναρωτήθηκε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να είναι μόνη. Δεν καταλαβαίνω γιατί θέλει να κάνει το δικό της»! Βέβαια, δεν είναι και λίγα αυτά που κάνει πως δεν καταλαβαίνει η ηγεσία του ΣΥΝ, όπως, π.χ., κάνει πως δεν καταλαβαίνει το ασυμβίβαστο των πράξεών της και των λόγων της.

Κλείνοντας το «αφιέρωμα» στο ΚΚΕ, του χρέωσε «ακραία συμπτώματα αποκλεισμών», λέγοντας: «Δεν καταλαβαίνω γιατί αρνήθηκαν συνδικαλιστές να υπογράψουν μαζί με συνδικαλιστές που ανήκουν στον ΣΥΝ, στην ΚΕΔΑ, στο ΠΑΣΟΚ μια δήλωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τον προφυλακισμένο συνδικαλιστή Γ. Σερίφη».

Οσο για τα περί αφορισμών, «με τους οποίους θέλει η ηγεσία του ΚΚΕ διαρκώς να αποκλείει τον ΣΥΝ, την ΚΕΔΑ και κάθε έναν ο οποίος δε συμφωνεί με τη δική της αντίληψη», θα λέγαμε ότι προφανώς ο Ν. Κωνσταντόπουλος εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια.

Τέλος, ερωτώμενος για τις σχέσεις του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, ο Ν. Κωνσταντόπουλος εμφάνισε και πάλι αδυναμία άρθρωσης ενός ξεκάθαρου «όχι» στη συνεργασία και στα κεντροαριστερά σενάρια, λέγοντας ότι η άποψη του ΣΥΝ για τη διακυβέρνηση της χώρας διαφέρει από αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, από τον τρόπο που αυτή διαχειρίζεται την εξουσία. Η επιλογή των λέξεων έχει τη σημασία της καθώς στο μέλλον πιθανά να κριθεί ότι αυτός «ο τρόπος» άλλαξε και διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις μιας συνολικής συνεργασίας.