Η προαναφερόμενη «μηχανή» της πολύμορφης καταλήστευσης των εργαζομένων, όμως, έχει κι άλλες, εξίσου σημαντικές, πλευρές. Για παράδειγμα, κανένας δεν υποχρεώνει τους «μεταπωλητές», να πωλούν το ηλεκτρικό ρεύμα μέσα στην Ελλάδα. Μπορούν, να το αγοράζουν σε τιμή κόστους από τη ΔΕΗ και να το πωλούν στην Ιταλία, όπου η κιλοβατώρα έχει (αναλογικά) ακόμη ψηλότερη τιμή απ' ό,τι στη χώρα μας. Αλλωστε, η διασύνδεση των δικτύων διανομής υπάρχει και σήμερα και, καθόλου τυχαία, συνεχώς επεκτείνεται. Ουσιαστικά, δηλαδή, κάποιοι κεφαλαιοκράτες θα θησαυρίζουν, παριστάνοντας τον «μεσάζοντα», σε βάρος της ΔΕΗ, του Δημοσίου και των εργαζομένων και, μάλιστα, με επιδοτούμενες από το λαό επιχειρήσεις. Και όχι μόνον αυτό. Ποιος μπορεί, να εγγυηθεί την επάρκεια και, ακόμη περισσότερο, την ασφάλεια του εθνικού συστήματος ηλεκτρενέργειας, όταν το 10% της συνολικής παραγωγής -και αύριο, ίσως, ακόμη περισσότερο- «εξάγεται» εκτός Ελλάδας; Και τι γίνεται, τότε; Θα 'χουμε φαινόμενα τύπου Καλιφόρνιας; Θα υποχρεώνεται η ΔΕΗ να εισάγει ρεύμα, αγοράζοντάς το ακριβότερα απ' ό,τι πουλάει το δικό της στους «μεσάζοντες», με εύλογες, ακόμη βαρύτερες συνέπειες στους εργαζόμενους καταναλωτές;

Ετσι ή αλλιώς, στα πλαίσια του συστήματος και των «ευρωμονοδρόμων», οι κεφαλαιοκράτες κερδίζουν και ο λαός πληρώνει...