Η απροκάλυπτα πλέον εξελισσόμενη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, με όλους τους τρόπους και μεθόδους που αυτή εκφράζεται - καταγράφεται στην καθημερινότητα, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δεν είναι ένα αντιδημοκρατικό παραλήρημα σκοτεινών εξουσιών, πολύ περισσότερο δεν είναι προϊόν μιας εντολής του «πλανητάρχη» στους υποτακτικούς του. Σε όποια πλευρά του νομοθετικού πλαισίου οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κι αν κοιτάξει κάποιος, μια δεκαετία πριν, θα βρει τις βάσεις - οδηγίες γι' αυτό που σήμερα εισπράττουμε σαν καθημερινό αυταρχισμό. Θα βρει την ευρωαστυνομία, τον ευρωστρατό, θα βρει τα σπάργανα για τα 15 σημεία - οδηγίες της ΕΕ για την ένταση της κρατικής καταστολής, στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.

Τα αστυνομικά μπλόκα στους δρόμους δεν ήρθαν ξαφνικά. Ο,τι ζούμε σήμερα οικοδομήθηκε μέσα από κάτι «αθώες» διμερείς συμφωνίες για τη δικαστική συνδρομή και την αστυνομική συνεργασία. Ορισμένοι απ' όσους σήμερα διαμαρτύρονται και δικαίως για την καταστολή, καλά θα κάνουν να πάνε πίσω στη Συνθήκη του Παλέρμο που υπογράφηκε για την αντιμετώπιση δήθεν του οργανωμένου εγκλήματος κι εκεί θα βρουν όσα τότε οι ίδιοι υπερασπίστηκαν ως νομοθετήματα της «κοινωνίας των πολιτών», να εφαρμόζονται σήμερα κατά του οποιουδήποτε τολμήσει να αντιμιλήσει σε αστυφύλακα και βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορία για «σύσταση και συμμορία».

Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες είναι πράγματι σε κίνδυνο. Αλλά παντού και όλα. Η δημοκρατία πριν απ' όλα είναι εξόριστη από τους χώρους δουλιάς. Στα σχολειά διδάσκεται η υποταγή. Τα ΜΜΕ της άρχουσας τάξης όχι μόνο δεν ενημερώνουν, αλλά λειτουργούν ως κατ' εξοχήν μέσα άσκησης μαζικής τρομοκράτησης - ενοχοποίησης του πληθυσμού, προωθούν το χαφιεδισμό, το ατομικό βόλεμα, μια πλαστή ελευθερία αυτουνού που για να 'ναι «λεύτερος», πρέπει να πουλήσει την ίδια του τη μάνα.

Η μάχη για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών - διδάσκει η ιστορία - αναγκαστικά είναι και πολυμέτωπη. Οφείλει να έχει μέτωπο και με τους διάφορους μηχανισμούς, που από θέση, δήθεν, υπεράσπισης των δικαιωμάτων, σκάβουν το λάκκο στα ίδια τα δικαιώματα. Η εμπειρία από τη χρήση της «17Ν» οφείλει να διδάξει. Και για το ρόλο όσων αρνούνται να δείξουν τον ένοχο, όταν αυτός ταυτίζεται με τις πολιτικές - ιδεολογικές τους αναφορές και δεσμεύσεις - π.χ. τα διάφορα ιδρύματα τύπου «Φρίντριχ Εμπερτ» ή τα γαλλικού και αγγλικού τύπου «αντινεοφιλελεύθερα» φόρουμ και συσπειρώσεις που βλέπουν τον Μπους, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και το κράτος του αστυνόμου που τις συνοδεύει.

Ο πόλεμος για τα δικαιώματα δεν μπορεί να γίνει κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όσους πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν στο χτύπημα του εργατικού - ειδικά του κομμουνιστικού - κινήματος. Η εποχή δεν είναι αθώα, πολύ περισσότερο σ' έναν τόπο που και τον Ηρόστρατο γνωρίζει και την «πέμπτη φάλαγγα». Η μάχη για τα δικαιώματα οφείλει να αφορά όλα τα δικαιώματα και να αξιώνει τη διεύρυνσή τους ως και το δικαίωμα του ίδιου του λαού να είναι κυρίαρχος για την τύχη του.