Στη Γαλλία το μεγαλύτερο «κόμμα» της χώρας είναι η αποχή, που έφτασε στο 40%. Στις περσινές εκλογές της Αγγλίας, το «κοντέρ» της αποχής χτύπησε και εκεί το 40%... Οσο για τις ΗΠΑ, στις εκλογές ψηφίζουν οι μισοί και κερδίζει ο ...δεύτερος (όπως συνέβη με την περίπτωση Μπους).

Αυτή είναι η ακτινογραφία του τρόπου, με τον οποίο «εμπνέει» τους λαούς η «αναπτυγμένη δημοκρατία» των καπιταλιστικών χωρών. Αλλά και εδώ στην Ελλάδα δεν πάμε πίσω. Το κοινοβουλευτικό μας σύστημα γνωρίζει κατά καιρούς στιγμές «δόξας». Ας θυμηθούμε ότι ένας από τους πιο σημαντικούς νόμους που πέρασε ποτέ, ο λεγόμενος «τρομονόμος», επιβλήθηκε στο λαό από την ψήφο 7 και μόνο βουλευτών μέσα σε ένα άδειο Κοινοβούλιο!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ας μη σπεύσουμε να εξάγουμε οριστικά συμπεράσματα. Εντούτοις γίνεται φανερό ότι οι εκλογές αδυνατούν να προβάλουν όπως στο παρελθόν ως μέσο αναβάθμισης του αστικού πολιτικού συστήματος. Από την άλλη, αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο και ειδικά τον ιμπεριαλιστικό, πιθανώς θα ήταν παράνομες... Τι, λοιπόν, συμβαίνει; Διανύουμε τη φάση που ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός εξωθεί συνειδητά στο πολιτικό γκέτο όσους έχει, ήδη, περιθωριοποιήσει οικονομικά και κοινωνικά; Πιθανώς. Σε κάθε περίπτωση, το μοντέλο των «πατρικίων και πληβείων», όσο πιο εξόφθαλμα εφαρμόζεται, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι η αστική «δημοκρατία» εξαντλεί τα όριά της.