Τα ερωτήματα ακούγονται εύλογα: Αφού ο δικομματισμός είναι «παντοδύναμος», γιατί θέλουν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο που τον εξυπηρετεί και στηρίζει; Γιατί, άραγε, δεν τους αρκεί ο ισχύων, ληστρικός εκλογικός νόμος, ο οποίος «βγάζει» σίγουρα αυτοδύναμες κυβερνήσεις, και καταστρώνουν πυρετωδώς σχέδια για ένα «νέο» εκλογικό νόμο, τα οποία φροντίζουν στη συνέχεια να διαρρέουν για να «μετράνε» αντιδράσεις; Αυτό, πάντως, που είναι δεδομένο είναι η εκφρασμένη βούληση της κυβέρνησης να αλλάξει τον εκλογικό νόμο.

Κατ' αρχήν θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκλογικοί νόμοι και συστήματα που εφαρμόστηκαν μετά τη μεταπολίτευση, όλοι τους «παραλλαγή» καλπονοθευτικών και ληστρικών συστημάτων, έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την εδραίωση του δικομματισμού στη χώρα μας. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό και βασική αποστολή τους η ανάδειξη κυβερνήσεων που είναι μειοψηφία στο λαό. Η εφαρμογή αυτών των εκλογικών νόμων διευκόλυνε το «μάντρωμα» των λαϊκών μαζών πίσω από τα δύο μεγάλα κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία και αποδυνάμωνε τα «μικρά», αφού η ψήφος σε αυτά ήταν «χαμένη». Χάρη στους ληστρικούς εκλογικούς νόμους τα εκβιαστικά διλήμματα που έβαζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (Δεξιά - αντιδεξιά, αλλαγή - απαλλαγή, κ.ά.) «έπιαναν τόπο». Φαίνεται όμως ότι ο ισχύων εκλογικός νόμος «έφαγε τα ψωμιά» του και πρέπει να αντικατασταθεί, όχι βέβαια επί το αναλογικότερον όπως οφείλουν απέναντι στη λαϊκή ετυμηγορία, αλλά σε ακόμα πιο καλπονοθευτική κατεύθυνση. Ολες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι πρόκειται για μια τροποποίηση του εκλογικού νόμου, ώστε να διευκολύνει τη «μετάλλαξη» του δικομματισμού σε διπολισμό.

Την εκτίμηση αυτή έρχονται να ενισχύσουν τα σενάρια που διοχετεύονται από την κυβέρνηση ή υποστηρίζονται ανοιχτά από στελέχη της όπως και της ΝΔ περί εφαρμογής του «γερμανικού μοντέλου» στη χώρα μας. Σύμφωνα με αυτό, η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών (πιθανότατα 200 στους 300) αναδεικνύονται σε μονοεδρικές περιφέρειες με το «καθαρό» και ενισχυμένο πλειοψηφικό σύστημα. Πρόκειται για ρύθμιση, η οποία εξυπηρετεί κατ' εξοχήν τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού αυτά τα δύο θα «αναμετριούνται», κατά κανόνα, στις μονοεδρικές και άρα αυτά θα τις λυμαίνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου. Την ίδια φιλοσοφία και στόχους έχει και η προτεινόμενη ρύθμιση για «σπάσιμο» των μεγάλων εκλογικών περιφερειών (Α ,Β Αθήνας - Πειραιά και Θεσσαλονίκης) σε πολλές μικρότερες. Ταυτόχρονα, παραμένει το όριο του 3% για την είσοδο στη Βουλή, πράγμα που εξασφαλίζει την κλοπή των εδρών των κομμάτων που δε θα καταφέρουν να πιάσουν το ποσοστό.

Κυβέρνηση και ΝΔ συμφωνούν βέβαια με την τροποποίηση του εκλογικού νόμου στην παραπάνω κατεύθυνση. Απομένει, φυσικά, να τα βρουν και στις «λεπτομέρειες», πράγμα διόλου εύκολο, αφού αυτές μπορούν να καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, η αλλαγή αυτή του εκλογικού νόμου προδίνει την αδυναμία, του παντοδύναμου, κατά τα άλλα, δικομματισμού, ο οποίος για να εξασφαλίσει τη «σταθερότητά» του υποχρεώνεται να βιάζει διαρκώς τη λαϊκή βούληση.