Ο γυμνασιάρχης - καλή του ώρα, όπου κι αν βρίσκεται - μας μιλούσε με φωνή πομπώδη και ύφος βλοσυρό, λέγοντας: «Εχθές την εσπέραν, μαθηταί του σχολείου μας εθεάθησαν περιφερόμενοι, ασκόπως, ανά τας οδούς και τας ρύμας της πόλεως, μη ευπρεπώς ενδεδυμένοι, καπνίζοντες αρειμανίως».

Δεν ντρεπόμουν για την πράξη μου - θεωρούσα ότι ήταν δικαίωμά μου ό,τι έκανα - ούτε φοβόμουν για την επαπειλούμενη τιμωρία μου. Αυτό που μου «κόστισε» ήταν το γεγονός ότι ο δάσκαλός μου - ο οποίος, μάλιστα, μ' εκτιμούσε, καθότι καλός μαθητής - «εξέθετε» δημοσίως κάτι που θεωρούσα ότι αφορούσε μόνον εμένα. Κι αυτή η «δημόσια προσβολή» με στενοχωρούσε και μ' εκνεύριζε σφόδρα.

Δεν πρόκειται για προσπάθεια αντιμετώπισης του καπνίσματος και άλλων «βλαβερών» συνηθειών στα σχολεία, αλλά για επιχείρηση επιστροφής σ' ένα αντιπαιδαγωγικό, συντηρητικό εκπαιδευτικό παρελθόν, στη διάρκεια του οποίου διαφέντευαν οι «παιδονόμοι». Το ότι η «συντηρητική παλινόρθωση» επιχειρείται επί υπουργίας ενός «ντούρου εκσυγχρονιστή», όπως ο Π. Ευθυμίου, δεν παραξενεύει σε μια χώρα όπου ο «εκσυγχρονισμός» έχει ταυτιστεί με ό,τι πιο «ξεπερασμένο».