Περισσότερη απλήρωτη δουλειά ζητούν οι βιομήχανοι, ειδικά στο πλαίσιο της πολεμικής οικονομίας

Μετά λοιπόν τους φανταστικούς «εργαζόμενους» που πήγαιναν τάχα στο υπουργείο και ζητούσαν από την κυβέρνηση να τους δώσει το «δικαίωμα» για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα σε έναν εργοδότη, μετά την «ελευθερία» για 10 ώρες δουλειάς χωρίς προσαύξηση μέσω της «διευθέτησης», και αφού η κυβερνητική προπαγάνδα τρώει τα μούτρα της, επιστρατεύει τον παραπάνω εφησυχασμό.

Τι προσπαθεί να κουκουλώσει; Οτι με το νομοσχέδιο αυτό, σε συνέχεια των προηγούμενων ενισχύεται με νέα εργαλεία η εργοδοσία, ότι προωθείται η τάση για γενικευμένη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, επομένως για περαιτέρω συμπίεση του ελεύθερου χρόνου, για συρρίκνωση, τελικά, της ζωής όλο και περισσότερων εργαζομένων σε μία ατέλειωτη βάρδια. Και ότι από εξαίρεση σε εξαίρεση που προβλέπουν όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια, χτίζεται τελικά ο κανόνας της δουλειάς όσο, όποτε και όπως θέλει η εργοδοσία.

Αδιάψευστος μάρτυρας για τα παραπάνω είναι οι αξιώσεις της εργοδοσίας όπως καταγράφηκαν και στην ηλεκτρονική διαβούλευση, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά ποιος ζήτησε και ποιος είναι ο πραγματικός «συγγραφέας» ενός τέτοιου νομοσχεδίου. Με τη διαβούλευση εξάλλου να αποδεικνύεται ένας ακόμα κόλαφος για την κυβέρνηση, αφού με χιλιάδες σχόλια εκφράζεται η καταδίκη του εκτρώματος, είναι χαρακτηριστικό ότι οι μόνοι που το στηρίζουν - ζητώντας μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» - είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Στις αξιώσεις τους λοιπόν, που ουσιαστικά περιγράφουν τα επόμενα αντεργατικά νομοσχέδια για την απογείωση της εκμετάλλευσης, περιλαμβάνονται η περαιτέρω αύξηση των υπερωριών, ο μεγαλύτερος απλήρωτος χρόνος εργασίας, ακόμα και το σπαστό 13ωρο, όπως ζητούν οι ξενοδόχοι.

Και αν κάτι επιβεβαιώνεται από τις παρεμβάσεις τους που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», είναι ότι νομοσχέδια σαν κι αυτό πάντα αποτελούν την αφετηρία για το ξεσάλωμα της εργοδοσίας, ενώ ανοίγουν δρόμο και ...όρεξη για τις επόμενες αντεργατικές ανατροπές. Πόσο μάλλον που το νομοσχέδιο έρχεται να υπηρετήσει και την ανάγκη των ομίλων για αύξηση της παραγωγικότητας, μπροστά στη στροφή στην πολεμική οικονομία, σύμφωνα και με τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Χαρακτηριστικά είναι όσα ζητά στη διαβούλευση ένας από τους μεγαλύτερους ομίλους, με ισχυρή βιομηχανία μετάλλου, η ΒΙΟΧΑΛΚΟ του Στασινόπουλου, που πρωταγωνιστεί στην πολεμική βιομηχανία, εξάγοντας π.χ. δεκάδες χιλιάδες τόνους χάλυβα στο αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό.

Πρόσφατη ήταν άλλωστε η συνάντηση εκπροσώπων του ομίλου με τον πρωθυπουργό, στο πλαίσιο σύσκεψης για την ενίσχυση της «αμυντικής» βιομηχανίας, προκειμένου να συμμετάσχουν με καλύτερες αξιώσεις στο πακέτο «ReArm Europe» των 800 δισ. ευρώ της ΕΕ.

Και αν στη συνάντηση αυτή, τον περασμένο Απρίλη, ο συγκεκριμένος όμιλος ζητούσε από την κυβέρνηση την «ανάπτυξη μιας πλατφόρμας ολοκληρωμένης αμυντικής στρατηγικής, προκειμένου οι επιχειρήσεις να ξέρουν πώς να προσανατολίσουν τις επενδύσεις τους», η άλλη όψη αυτών των σχεδίων είναι όσα αναφέρει στη διαβούλευση επί του νομοσχεδίου.

Εκεί λοιπόν αποκαλύπτεται πώς διασφαλίζεται ο «προσανατολισμός των επενδύσεων» στα πιο κερδοφόρα πεδία, αφού ζητά «αναλογική αύξηση του ετήσιου ορίου νόμιμων ωρών υπερωρίας, μετά την αύξηση του ημερήσιου ορίου από 3 ώρες σε 4». Δηλαδή απαιτεί το ετήσιο όριο, από 150 ώρες που είναι σήμερα, να φτάσει τις 200! Ετσι, μια επιχείρηση θα μπορεί να απασχολεί εργαζόμενους 13 ώρες τη μέρα για 50 εργάσιμες μέρες κάθε έτος, χώρια το δικαίωμα που έτσι κι αλλιώς έχουν να ζητήσουν κατ' εξαίρεση ακόμα περισσότερες υπερωρίες.

Παρόμοια απαίτηση διατυπώνει στη διαβούλευση και ο Σύνδεσμος Θεσσαλικών Επιχειρήσεων Βιομηχανιών (ΣΘΕΒ), που συγκεκριμένα ζητά «την αύξηση του κατώτατου ορίου υπερωριακής απασχόλησης (...) σε 250 ώρες ετησίως».

Ο δε Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφορικής Επικοινωνιών Ελλάδας, επικαλούμενος «ειδικές ανάγκες» του κλάδου, ουσιαστικά απαιτεί ...να μην υπάρχει κανένα όριο! Συγκεκριμένα, σε έναν κλάδο όπου το «stand-by», δηλαδή το διαρκές «έσω έτοιμος», τσακίζει τους εργαζόμενους, η εργοδοσία ζητά από την κυβέρνηση να προστεθεί συγκεκριμένη παράγραφος στο νομοσχέδιο η οποία να προβλέπει το εξής: «Τα παραπάνω όρια υπερωριακής απασχόλησης δεν τυγχάνουν εφαρμογής σε περιπτώσεις συστημάτων προσαρμογής και αναβάθμισης πληροφοριακών συστημάτων, καθώς και σε περιπτώσεις επίλυσης κρίσιμων προβλημάτων σε πληροφορικά συστήματα».

Από κάτι τέτοιες αξιώσεις δεν θα μπορούσαν να λείπουν και κολοσσοί που δίνουν τον «τόνο» στις «δουλεμπορικές» σχέσεις εργασίας. Π.χ. η Ενωση Ιδιωτικών Εταιρειών Απασχόλησης (ΕΝΙΔΕΑ - μέλη της είναι μεταξύ άλλων οι «Adecco», «Manpower», ICAP, «Optimal» και «Randstand») ζητά μέτρα ώστε «να καλύπτονται οι ανάγκες της αγοράς εργασίας, και ειδικά στον κλάδο του Τουρισμού».

Μία από τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων είναι η γενίκευση μέτρων που με διάφορα προσχήματα αποχαρακτηρίζουν μέρη του χρόνου εργασίας τα οποία οι εργοδότες δεν πληρώνουν, αλλά τα μετατρέπουν άτυπα σε χρόνο εργασίας, αυξάνοντας έτσι τη μάζα της απλήρωτης εργασίας.

Για παράδειγμα, οι βιομήχανοι έχουν το δικαίωμα να βαφτίζουν «χρόνο προετοιμασίας» του εργαζόμενου, ο οποίος δεν πληρώνεται, έως 1 ώρα τη μέρα, 30 λεπτά πριν την έναρξη και 30 λεπτά μετά τη λήξη της εργασίας. Στον Τουρισμό και στις Υπηρεσίες ο χρόνος αυτός είναι 10 λεπτά πριν και 10 λεπτά μετά.

Κι όμως, οι βιομήχανοι βρίσκουν κι άλλα προσχήματα για να αυξήσουν τον απλήρωτο χρόνο εργασίας.

Η ΒΙΟΧΑΛΚΟ δίνει ξανά το ...παράδειγμα και ζητά να υπάρχει πρόβλεψη «εύλογου χρονικού διαστήματος κατά την προσέλευση και αποχώρηση του εργαζόμενου, πριν και μετά του δηλωμένου ωραρίου, καθώς ειδικά σε μεγάλου μεγέθους επιχειρήσεις με εκατοντάδες εργαζόμενους είναι πρακτικά αδύνατο η σήμανση της κάρτας εισόδου και εξόδου να γίνεται ακριβώς στο δηλωθέν ωράριο». Δηλαδή, εκτός από τον «χρόνο προετοιμασίας», που είναι 1 ώρα τη μέρα, ζητά κι άλλο απλήρωτο χρόνο εργασίας, με το πρόσχημα του «χρόνου αναμονής» για το χτύπημα της κάρτας λόγω συνωστισμού...

Ο Σύνδεσμος Τουριστικών Επιχειρήσεων Ενοικίασης Αυτοκινήτων Ελλάδας ζητά να αυξηθεί ο αριθμός των περιπτώσεων που δεν χτυπιέται η ψηφιακή κάρτα, λόγω παραδρομής ή αμέλειας του εργαζόμενου, από 3 που είναι σήμερα σε περισσότερες! Θα πρέπει, σημειώνει, «είτε ο αριθμός αυτός να αυξηθεί, είτε να υπάρχει κάποια διαδικασία αιτιολόγησης παραπάνω περιπτώσεων αμέλειας». Ετσι, με το πρόσχημα της αμέλειας του εργαζόμενου θα μπορούν οι εργοδότες να έχουν ένα ακόμα εργαλείο για να αυξομειώνουν - χωρίς να φαίνεται - τον χρόνο εργασίας και να ρίχνουν το φταίξιμο στους εργαζόμενους.

Ανάλογο αίτημα διατυπώνει ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ), προτείνοντας «ο εργαζόμενος να έχει το δικαίωμα να αιτιολογεί γραπτώς την όποια έλλειψη σήμανσης της ψηφιακής κάρτας του».

Η δε ΕΝΙΔΕΑ ζητά να μη χρησιμοποιείται η ψηφιακή κάρτα από τον εργαζόμενο για την καταχώρηση της έναρξης και λήξης του διαλείμματος. Με άλλα λόγια, δεν θα ελέγχονται καν οι εργοδότες για το αν τηρούν την υποχρέωση διαλείμματος και τη διάρκεια αυτού.

Ακόμα, απαιτεί η δυνατότητα που ήδη δίνεται στους εργοδότες για «ευέλικτη προσέλευση» των εργαζομένων μέχρι 120 λεπτά από την έναρξη του ωραρίου «να προβλεφθεί και στην αποχώρηση».

Επίσης προτείνει ο χρόνος προετοιμασίας στη βιομηχανία να εφαρμοστεί και στους λοιπούς κλάδους, δηλαδή να αυξηθεί από 20 στα 60 λεπτά ημερησίως, όπως ισχύει στη βιομηχανία.

Από τις πιο χαρακτηριστικές αξιώσεις της εργοδοσίας που φανερώνουν τις διαθέσεις της είναι όσα ζητά ο κλάδος του «τουριστικού θαύματος» και των ρεκόρ κερδοφορίας. Η Ενωση Ξενοδοχείων Ηρακλείου, λοιπόν, σαν να μην της φτάνει το 13ωρο, ζητά να γίνεται και ...σπαστά! «Προτείνουμε» - λένε - «να επεκταθεί η δυνατότητα απασχόλησης των 13 ωρών και για τα ξενοδοχεία, με δυνατότητα ανάπαυσης μετά την 8ωρη απασχόληση για 3 ώρες» και μετά να συνεχίσουν τη δουλειά άλλες 4 ώρες. Δηλαδή ο εργαζόμενος να είναι «στο πόδι» για 16 ώρες. Και, χωρίς καμία ντροπή, δηλώνουν ότι «το ωράριο αυτό είναι πιο ανθρώπινο και εφαρμόσιμο»!

Ακόμα, ζητά να επεκταθεί «για τα ξενοδοχεία εποχικής λειτουργίας το σύστημα 6 εργάσιμων ημερών την εβδομάδα, με την υπερωριακή απασχόληση να θεωρείται η εργασία πέραν των 48 ωρών την εβδομάδα». Δηλαδή θέλουν να πληρώνουν προσαυξήσεις μειωμένες κατά 50%, αφού οι ώρες εργασίας 41-48 θα θεωρούνται «υπερεργασία», η προσαύξηση της οποίας είναι 20%, έναντι 40% που είναι η προσαύξηση της υπερωρίας.

Σε ό,τι αφορά την άδεια αναψυχής, για την οποία το νομοσχέδιο προβλέπει τον κατακερματισμό της σε τριημεράκια και 5ήμερα όλο τον χρόνο, οι φαρμακοβιομήχανοι (ΣΦΕΕ) ζητούν να διατηρεί ο εργοδότης το δικαίωμα «να ορίσει την άδεια του εργαζόμενου, σε συνεννόηση μαζί του».

Το ίδιο ζητά και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Φυσικών Μεταλλικών Νερών, δηλαδή «να επιτρέπεται κατ' εξαίρεση με απόφαση του εργοδότη η κατάτμηση του χρόνου άδειας», και επιπλέον ζητά για επιχειρήσεις που απασχολούν τακτικό και εποχικό προσωπικό, και παρουσιάζουν αυξημένο όγκο εργασίας σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, να μπορεί ο εργοδότης να «χορηγεί τμήμα της άδειας (...) οποτεδήποτε εντός του ημερολογιακού έτους».

Και αν ο εργάσιμος χρόνος αποτελεί τον πιο κρίσιμο κρίκο για περισσότερα κέρδη, η δυνατότητα στην εργοδοσία να ξεφορτώνεται προσωπικό με το ελάχιστο δυνατό κόστος αποτελεί το «άλλο μισό» της τεράστιας «ευελιξίας».

Χαρακτηριστικά είναι όσα απαιτεί η Πρωτοβουλία Βιομηχάνων ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ («Νιτσιάκος», «Agrino», «Λουξ», «Ηλιος», «Skag», «Βιολάντα», «Αυγά Βλαχάκη» και πολλές άλλες): Να συνεχίσει να ισχύει το καθεστώς ανάρτησης, από τον εργοδότη, της οικειοθελούς αποχώρησης ενός μισθωτού, χωρίς την υπογραφή του μισθωτού (!), με το απίστευτο επιχείρημα ότι «το οπλοστάσιο των μισθωτών αναφορικά με την οφειλή της νόμιμης αποζημίωσης είναι τεράστιο». Στην ίδια κατεύθυνση, ζητά «να καταργηθεί η πρόβλεψη περί έγγραφης συμφωνίας της ευέλικτης απασχόλησης».

Η ΕΝΙΔΕΑ πάλι ζητά την εκκίνηση της νόμιμης απασχόλησης ενός εργαζόμενου «χωρίς να απαιτείται η υπογραφή από μέρος του πριν την έναρξη της εργασίας», αλλά και να μπορεί ο εργοδότης να ανακαλέσει την αναγγελία πρόσληψης εντός 24 ωρών, ξανά χωρίς «να απαιτείται η υπογραφή του εργαζόμενου».

Τα παραπάνω αποτελούν μόνο μια ενδεικτική αναφορά των άγριων ορέξεων του κεφαλαίου, έχοντας πάρει «σήμα» από την κυβέρνηση να εφορμήσει στην εργατική τάξη και να μην αφήσει τίποτα όρθιο.

Γι' αυτό, δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. Κάθε επόμενος νόμος θρέφει και γιγαντώνει το ξεσάλωμα των εργοδοτών για τα κέρδη τους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ένταση του αγώνα και της διεκδίκησης, από την οργάνωση της αντεπίθεσης και της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.