Με χυδαία και προκλητικά «επιχειρήματα», όπως ότι «υπάρχει, άρα το νομιμοποιούμε» και «υπάρχει εφόσον το επιθυμεί ο εργαζόμενος», η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να «θωρακίσει» τη δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, με το νέο νομοσχέδιο - έκτρωμα για την περαιτέρω γενίκευση των «ελαστικών» μορφών εργασίας, το παραπέρα χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, τις συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών και κατά παραγγελία, την πολλαπλή απασχόληση.

Το νομοσχέδιο αναμένεται να τεθεί σε διαβούλευση μέσα στη βδομάδα. Χτες το πρωί, ο υπουργός Εργασίας, Αδ. Γεωργιάδης, μιλώντας σε εκπομπή της ΕΡΤ, σημείωσε ότι ήδη υπάρχουν η πολλαπλή απασχόληση και τα συμβόλαια μηδενικών ωρών και, επομένως, αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι να τα κατοχυρώνει και με νόμο, ώστε η απασχόληση αυτή να μην είναι αδήλωτη!

Επί της ουσίας, ο υπουργός ομολογεί ότι με την ανοχή όλων των κυβερνήσεων, η εργοδοσία παραβιάζει συστηματικά ακόμα και τις εξοντωτικές συνθήκες δουλειάς που ισχύουν σήμερα, διαμορφώνοντας μια πραγματικότητα - κόλαση στους χώρους δουλειάς. «Διαπιστώνοντας» αυτήν την κατάσταση, το κράτος και η κυβέρνηση κλιμακώνουν την επίθεση στους εργαζόμενους, νομιμοποιώντας το παραπέρα ξεχείλωμα του χρόνου εργασίας και την «ευελιξία»!

Επίσης, με πρόσχημα την αντιμετώπιση τάχα της μαύρης εργασίας, γίνονται νόμος επιπλέον μορφές ελαστικοποίησης του χρόνου εργασίας, δηλαδή εξάντλησης και εξουθένωσης των εργαζομένων.

Ο υπουργός τόλμησε να ξεστομίσει ότι όλο αυτό συμβαίνει σύμφωνα με την επιθυμία του εργαζόμενου (!) και ότι οι εργαζόμενοι ...εθελοντικά επιλέγουν να κάνουν δεύτερη δουλειά ή να δουλέψουν σε «ελαστικές» μορφές απασχόλησης «και εμείς ως κυβέρνηση τους το επιτρέπουμε»! Με βάση αυτόν τον απαράδεκτο συλλογισμό, η κυβέρνηση παριστάνει τον προστάτη των εργασιακών δικαιωμάτων και μάλιστα προς όφελος «της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων», όπως είπε χτες ο Αδ. Γεωργιάδης.

Οι εργαζόμενοι όμως εξαναγκάζονται να κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά, να δουλέψουν υπερωρία ή αργία, να κάνουν 10ωρα και 12ωρα γιατί ο μισθός δεν φθάνει. Τον έχει εξανεμίσει ο πληθωρισμός πριν ακόμα δοθεί, ενώ το 27% των εργαζομένων παίρνουν μικρότερο μισθό και από τον κατώτατο, κυρίως λόγω μερικής απασχόλησης. Πρόσφατα στοιχεία του ΕΦΚΑ δείχνουν επίσης ότι ο μέσος μεικτός μισθός ίσα που φθάνει τα 1.000 ευρώ, δηλαδή λιγότερα από 860 ευρώ καθαρά, με τα οποία ο εργαζόμενος μετά βίας καλύπτει τα εντελώς στοιχειώδη.

Στην ουσία, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «κανονικότητα» την εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί για τη διασφάλιση της κερδοφόρας δράσης του κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και αυτή η δράση του κεφαλαίου στηρίζεται και θρέφεται από τους νόμους που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις, με τους οποίους τσακίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, τον σταθερό χρόνο εργασίας, τον κατώτατο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις, τη συνδικαλιστική δράση.

Αυτό κάνει και σήμερα η κυβέρνηση. Εισάγει νέες «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, τις συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών (zero hour contracts) και κατά παραγγελία (on demand contracts). Νομιμοποιεί την πολλαπλή απασχόληση τουλάχιστον μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, έως και 75 ώρες τη βδομάδα, όπως ορίζουν και οι Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με άλλα λόγια, στρώνει το χαλί για την ένταση της εκμετάλλευσης, τους επιταχυνόμενους ρυθμούς φθοράς της ψυχικής και σωματικής υγείας των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, προσπαθεί να αποδυναμώσει το εργατικό κίνημα επιφέροντας νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, καθιστώντας και ποινικό αδίκημα - εκτός από αστικό - την περιφρούρησή της.

Αυτό που κάνουν οι ρυθμίσεις είναι να θέτουν ως μοναδικό προαπαιτούμενο γι' αυτές τις μορφές απασχόλησης την «έγκαιρη ενημέρωση» του εργαζόμενου από τον εργοδότη σχετικά με τους όρους απασχόλησης (διάρκεια εργασίας, έναρξη και λήξη, τόπο εργασίας, αμοιβή και τρόπους αμοιβής κ.ά.).

Θυμίζουμε ότι τα συμβόλαια «μηδενικών ωρών» και «κατά παραγγελία», που εισάγει το νομοσχέδιο, είναι συμβάσεις χωρίς συγκεκριμένα ωράρια και αμοιβές, ενώ ο εργαζόμενος ενημερώνεται - στην καλύτερη περίπτωση - μόλις 24 ώρες νωρίτερα για το πού θα δουλέψει, πόσες ώρες και με ποια αμοιβή! Δηλαδή, ο εργαζόμενος δεν ξέρει αν και πότε θα έχει δουλειά, και άρα αν, πότε και πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχει.