Η κατάλυση της όποιας σταθερότητας στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, το διαρκές ξεχείλωμά του, το σβήσιμο ουσιαστικά των ορίων μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου κάνει «κανονικότητα» μια ζωή χωρίς κανέναν προγραμματισμό, διαρκώς άτακτη και χαοτική, κάτι που προφανώς προκαλεί μεγαλύτερη φθορά, διαλύει την υγεία και αποδομεί συνολικά τον εργαζόμενο.

Κάνοντας μια στοιχειώδη καταγραφή του πλούσιου μενού που έχει στη διάθεσή της η εργοδοσία, αν περάσει και το νέο νομοσχέδιο - έκτρωμα, αποκαλύπτεται το τεράστιο εύρος δυνατοτήτων για το ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν εργαζόμενο σε βιομηχανία που έχει σύμβαση εργασίας, η οποία προβλέπει να δουλεύει 8 ώρες την ημέρα, 5 μέρες τη βδομάδα. Δηλαδή, συνολικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας 40 ώρες.

Ο βιομήχανος εργοδότης του μπορεί, με βάση τους νόμους, στη διάρκεια ενός έτους, να τον αναγκάζει να δουλεύει από 8 έως και 73 ώρες τη βδομάδα! Συγκεκριμένα μπορεί να αναγκάσει τον εργαζόμενο να δουλεύει:

-- 9 ώρες την ημέρα, 45 ώρες τη βδομάδα κάνοντας χρήση του διευθυντικού δικαιώματος για υπερεργασία.

-- 13 ώρες την ημέρα, 65 ώρες τη βδομάδα, με 4 ώρες υπερωρίας την ημέρα, όπως προβλέπεται με το νέο εκτρωματικό νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση. Να σημειωθεί ότι με βάση το τυπικό όριο των 150 υπερωριών ετησίως μπορεί να δουλεύει 13 ώρες την ημέρα για 7 εβδομάδες! Από εκεί και πέρα είναι σύνηθες το φαινόμενο των αδήλωτων, ανασφάλιστων επιπλέον ωρών εργασίας, σε μια σειρά κλάδους.

-- 48 ή 53 ή ακόμα και 73 ώρες τη βδομάδα, ζητώντας να δουλέψει και έκτη μέρα για 8 ώρες, οι οποίες προστίθενται αντίστοιχα στο 40ωρο (συμβατικό εβδομαδιαίο ωράριο), 45ωρο (με υπερεργασία), 65ωρο (με υπερεργασία και υπερωρία).

-- 50 ώρες τη βδομάδα (περίοδος αυξημένης απασχόλησης) με την εφαρμογή του συστήματος διευθέτησης του χρόνου εργασίας, που σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δουλεύει δύο ώρες καθημερινά επιπλέον του 8ωρου χωρίς καν να πληρώνεται αυτές τις ώρες.

-- 30 ώρες τη βδομάδα (περίοδος μειωμένης απασχόλησης) και πάλι στα πλαίσια της διευθέτησης προκειμένου να διαμορφωθεί ο μέσος όρος των 40 ωρών τη βδομάδα (χωρίς να συνυπολογίζονται υπερεργασία και υπερωρία). Να σημειωθεί ότι ο βιομήχανος θα μπορεί πλέον με το νέο νομοσχέδιο και στις περιόδους μειωμένης απασχόλησης να αναγκάσει σε υπερεργασία τον εργαζόμενο αλλά και σε υπερωρία.

-- 8 έως 32 ώρες τη βδομάδα μετατρέποντας την απασχόληση του εργαζόμενου από πλήρη σε εκ περιτροπής. Στις ώρες αυτές με το νέο νομοσχέδιο θα μπορούν πλέον να προστεθούν και οι υπερωρίες που διαμορφώνουν τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας από 12 έως 48 ώρες τη βδομάδα.

Συνοψίζοντας, ο βιομήχανος μπορεί να επιβάλλει στον εργαζόμενο τουλάχιστον 11 διαφορετικούς εβδομαδιαίους χρόνους εργασίας (!) στη διάρκεια ενός έτους, οι οποίοι μπορεί να γίνουν βέβαια και περισσότεροι, ανάλογα με το πόσες ώρες υπερωρίες (1 έως 4) τον αναγκάζει να δουλεύει καθημερινά.

Τα αντίστοιχα ισχύουν για τους εργαζόμενους που δουλεύουν έξι μέρες τη βδομάδα και ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας τους μπορεί να φθάσει και τις 78 ώρες, σύμφωνα με όσα ορίζει η ευρωπαϊκή οδηγία 2003/88.

Και βέβαια τα παραπάνω είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, καθώς υπάρχουν πολλά ακόμα διαφορετικά «πακέτα» χρόνου εργασίας που εφαρμόζονται σε μια σειρά κλάδους όπως οι διάφορες συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης, η «ενοικίαση», η μερική απασχόληση, η σύμβαση μηδενικών ωρών εργασίας, η κατά παραγγελία απασχόληση κ.ά.

Τα παραπάνω παρουσιάζονται από την άθλια κυβερνητική προπαγάνδα ως «δικαιώματα», με την υπουργό Εργασίας και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης να εμφανίζουν τους εργαζόμενους «ελεύθερους» να διαλέξουν μία από τις απεριόριστες «δυνατότητες» εργασίας. Και όλα αυτά συμπυκνώνονται στον προκλητικό τίτλο «Δίκαιη εργασία για όλους» που βάζει η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο - σφαγείο που φέρνει. Παρουσιάζουν δηλαδή τους εργαζόμενους σαν να είναι «ελεύθεροι» από καταναγκασμούς, ώστε να επιλέγουν μόνοι τους αν θα δουλέψουν περισσότερο ή λιγότερο από το συμβατικό ωράριο. Ελεύθεροι τελικά να επιλέξουν πώς θα διαλύσουν τις ζωές τους.