Ηταν μια μεγάλη απεργιακή μάχη που δόθηκε με επιτυχία, παρά τις προσπάθειες υπονόμευσής της από τις κλίκες των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών, των εργατοπατέρων που ελέγχουν τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Τα 37 Εργατικά Κέντρα, οι 22 Ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, τα εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που πήραν απεργιακή απόφαση, ακύρωσαν το σχέδιο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να μπει ταφόπλακα στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, μέσα από κάτι προτάσεις για διάφορες ημερομηνίες τον Μάρτη και τον Απρίλη. Ετσι, παρά την καταψήφιση της απεργίας από την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, η μεγάλη επιτυχία της απεργίας βγάζει στην επιφάνεια το πόσα μπορεί να καταφέρει η εργατική τάξη στον βαθμό που ξεφορτώνεται τέτοιες δυνάμεις από τα συνδικάτα, που παίρνει την οργάνωση της πάλης στα δικά της χέρια.

Τώρα που η απεργία πραγματοποιήθηκε, τώρα που φάνηκε ότι αποτέλεσε έναν καθοριστικό σταθμό για την κλιμάκωση της πάλης, ο κάθε εργαζόμενος μπορεί να δει ξεκάθαρα τον ρόλο που παίζουν τέτοιες δυνάμεις στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα.

Κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που από τον Γενάρη έδιναν μάχη σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για να μην πραγματοποιηθεί η απεργία, σήμερα είναι για μια ακόμα φορά έκθετοι στα μάτια των χιλιάδων απεργών, των εργαζομένων που είναι περήφανοι για τον αγώνα που έδωσαν στις 28 Φλεβάρη.

Υπενθυμίζεται ότι η ΓΣΕΕ απέρριψε την πρόταση που κατέθεσαν οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για την απεργία στις 28 Φλεβάρη, ενώ στο Γενικό Συμβούλιο που πραγματοποιήθηκε τον Γενάρη, επικύρωσε την απόφασή της για απεργία στις 17 Απρίλη, ώστε να δοθεί χρόνος και χώρος στην κυβέρνηση για να περάσει όλα τα αντιλαϊκά της νομοσχέδια, να νομοθετήσει ξανά την προσαρμογή του κατώτατου μισθού με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων κ.ο.κ.

Σε αυτή την αποκαλυπτική για τους εργαζόμενους συνεδρίαση της ΓΣΕΕ, τη γραμμή της υπονόμευσης των εργατικών αγώνων πλάι στην ηγεσία της (ΠΑΣΚΕ) στήριξαν «αναφανδόν» οι εκπρόσωποι τόσο της ΔΑΚΕ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ στη διοίκηση.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τη μεγαλύτερη πολεμική στην πρωτοβουλία των σωματείων για απεργία στις 28 Φλεβάρη άσκησε ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φωτόπουλος (ΕΜΕΙΣ - ΑΡΚΙ), αναπαράγοντας όλη τη μοιρολατρία περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και επικαλούμενος ότι «οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν, δεν κινητοποιούνται» κ.λπ., απαξιώνοντας τις μεγάλες κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη σε μια σειρά χώρους δουλειάς και κλάδους.

Στην ίδια γραμμή και ο Ν. Κουτσούκης της ΔΑΚΕ, με τοποθετήσεις απαξίωσης μεγάλων αγώνων σε χώρους δουλειάς που είχαν και αποτελέσματα, όπως στα Λιπάσματα και στα Πετρέλαια Καβάλας, στις αστικές συγκοινωνίες κ.α., εκεί που οι εργαζόμενοι κατάφεραν να κουρελιάσουν τον νόμο Χατζηδάκη, ειδικά με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Μάλιστα, τα λεγόμενά του στη συνεδρίαση αυτή είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, αφού έφτασε να υπαινίσσεται ότι για το έγκλημα στα Τέμπη «φταίει ο σταθμάρχης».

Αντίστοιχη ήταν η στάση αυτών των δυνάμεων και στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, που τελικά κάτω από την πίεση των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ πάρθηκε η απεργιακή απόφαση, και μάλιστα κόντρα στην εισήγηση της ηγεσίας. Εκεί, αποκαλυπτική ήταν για μια ακόμα φορά η στάση της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Δ. Μπράτη (ΠΑΣΚΕ), μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Ο ίδιος πρότεινε στις 28 Φλεβάρη να μην γίνει απεργία, αλλά απογευματινά συλλαλητήρια και άλλες κινητοποιήσεις με συμβολικό χαρακτήρα, μεταθέτοντας την απεργία για αργότερα, κάτι στο οποίο συμφωνούσαν προφανώς και συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ.

Ο κεντρικός συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ απαιτούσε μάλιστα οι όποιες κινητοποιήσεις γίνουν για τα Τέμπη να μην συναντηθούν για κανέναν λόγο με τις διεκδικήσεις για τους μισθούς και την ακρίβεια. «Τα Τέμπη είναι Τέμπη και τίποτα άλλο», έλεγε χαρακτηριστικά, απαντώντας σε τοποθετήσεις συνδικαλιστών που αναδείκνυαν ότι η εγκληματική πολιτική του κέρδους που δολοφόνησε 57 ανθρώπους, η πολιτική της εμπορευματοποίησης και της «απελευθέρωσης» είναι η ίδια πολιτική που σκοτώνει στους χώρους δουλειάς, που διαλύει το εισόδημα και τους μισθούς των εργαζομένων.

Σε αυτή την προκλητική στάση συναντήθηκε και με τον Φωτόπουλο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στο προαναφερόμενο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ έλεγε για τις 28 Φλεβάρη: «Είναι μέρα μνήμης (...) Εκείνη τη μέρα, για να μην απομειωθεί η αξία του μηνύματος, δεν πρέπει να μπλέξουμε με ζητήματα για την ακρίβεια και τους μισθούς...».

Πρόκειται για την πιο βολική γραμμή για την κυβέρνηση, τη γραμμή δηλαδή της συγκάλυψης των αιτίων της τραγωδίας, της μετατροπής της 28ης Φλεβάρη απλά σε μέρα θρήνου για ένα «ατύχημα», αντί για μέρα διεκδίκησης και δικαίωσης των θυμάτων.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την απεργία, την παραπάνω άποψη του Δ. Μπράτη αναπαρήγαγαν και γνωστά δημοσιογραφικά λιβανιστήρια της κυβέρνησης (Πρετεντέρης, Πορτοσάλτε), που κουνούσαν το δάχτυλο στους εργαζόμενους επειδή τόλμησαν να απαιτήσουν αυξήσεις στους μισθούς τη μέρα της «εθνικής τραγωδίας».

Αυτή η στάση του συνδικαλιστικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ στην ΑΔΕΔΥ αποκαλύπτει και το τι σημαίνει στην πράξη η περιβόητη «κοινωνική αντιπολίτευση» την οποία θυμήθηκε τη μέρα της απεργίας, όταν είχε γίνει πια φανερό ότι η υπονόμευση που επιδίωκε είχε ακυρωθεί στην πράξη. «Η κυβέρνηση θα νιώσει την ανάσα μας, όπως και με τους αγρότες και τους φοιτητές», έλεγε, σαν να μην ήταν ο ίδιος που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του και για να μη γίνει η απεργία και για να μην συναντηθούν στον δρόμο όλοι εκείνοι που αυτή την περίοδο πλήττονται από την ίδια εγκληματική πολιτική.

Την απεργία της 28ης Φλεβάρη όμως δεν την πολέμησαν με μένος μόνο τα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Πολεμική άσκησαν και κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη του οπορτουνιστικού χώρου, προερχόμενα κυρίως από ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που επιχείρησαν να την απαξιώσουν, να στενέψουν τη μεγάλη δυναμική που αποκτούσε μέρα με τη μέρα. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του χώρου αυτού στην ΑΔΕΔΥ μέσω του Π. Βαϊνά, χαρακτηρίζοντας την απεργία «κομματική», επειδή την πρότειναν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και καταλογίζοντας ότι «υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες», ότι έτσι «αποχαιρετάμε τους αγώνες» (!). Τυφλωμένοι από το αντι-ΠΑΜΕ μένος τους έφτασαν μέσω του «ΠΡΙΝ» να χαρακτηρίζουν την απεργία ...«γραφειοκρατικό σχεδιασμό», αν και μέσα στην παραζάλη τους αναγνώριζαν ότι αποτελεί «κόμβο».

Οπως αποδείχθηκε βέβαια, οι εργαζόμενοι δεν τους έκαναν τη χάρη, δεν άκουσαν τα καλέσματα να ...κάτσουν στ' αυγά τους, κάτι που στις 28 Φλεβάρη διατρανώθηκε από τους χιλιάδες απεργούς διαδηλωτές.

Κόντρα λοιπόν στις παραπάνω δυνάμεις, κόντρα στην εργοδοσία και την κυβέρνηση η απεργία πέτυχε. Και πέτυχε γιατί τα εκατοντάδες συνδικάτα εξέφρασαν τις αγωνίες των εργαζομένων, το «δεν πάει άλλο», τις δίκαιες διεκδικήσεις τους. Πέτυχε γιατί έγινε κατορθωτό να συναντηθούν στον δρόμο του αγώνα οι εργαζόμενοι με τη νεολαία και τους αγρότες, βάζοντας στο στόχαστρο την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - επιχειρηματικών ομίλων.

Ετσι ακυρώθηκε κάθε μεθόδευση, είτε να μη γίνει απεργία, είτε ακόμα κι αν γίνει, να είναι μια «τουφεκιά στον αέρα». Δεν τους πέρασε, κι αυτό αποτελεί ήδη παρακαταθήκη για την κλιμάκωση του αγώνα την επόμενη μέρα.