Οι απεργιακές συγκεντρώσεις σε 76 πόλεις, το ογκώδες συλλαλητήριο της Αθήνας, η τεράστια συγκέντρωση στο επίκεντρο της τραγωδίας, στη Λάρισα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, οι συγκλονιστικές παρεμβάσεις στα Τέμπη και σε σιδηροδρομικούς σταθμούς όλης της χώρας έστειλαν δυνατά το μήνυμα ότι «το έγκλημα δεν ξεχνιέται, η πολιτική του κέρδους δολοφονεί».

Τα ορμητικά απεργιακά ποτάμια έδωσαν κουράγιο και ανάταση και στους πολλούς που για πρώτη φορά έκαναν την επιλογή να βγουν στους δρόμους, αλλά και σε όσους μπορεί να δίστασαν την τελευταία στιγμή, να έκαναν πίσω και στην επόμενη μάχη μπορούν πιο αποφασιστικά να κάνουν το βήμα. Γι' αυτό και η απεργία αυτή δίνει δύναμη για τη συνέχιση της πάλης από καλύτερες θέσεις, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και αισιοδοξία.

Ενα από τα βασικά στοιχεία της απεργίας είναι ότι πραγματοποιήθηκε με τη δύναμη που είχε «μαζευτεί» από τις έντονες αγωνιστικές διεργασίες σε μεγάλους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα του τελευταίου διαστήματος. Παρέλαβε τη σκυτάλη από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των αγροτών και της νεολαίας.

Πρόκειται για ελπιδοφόρους αγώνες, αφού μαχητικά εκφράζεται ο συντονισμός ανάμεσα στους φορείς των εργατών, των αυτοαπασχολούμενων και των φοιτητών, και μάλιστα μέσα από κινητοποιήσεις με αξιοσημείωτη διάρκεια και αντοχή, με πείσμα που ακυρώνει τις προσπάθειες υπονόμευσης από την κυβέρνηση και τα επιτελεία της.

Στις 28 Φλεβάρη, λοιπόν, βρέθηκαν σε κοινό αγωνιστικό βηματισμό συνδικάτα και εργαζόμενοι από χώρους δουλειάς και κλάδους που έχουν στο ενεργητικό τους απανωτές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, διεκδικώντας Συλλογικές Συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Στους ίδιους δρόμους βρέθηκαν οι οικοδόμοι, που «νέκρωσαν» τα γιαπιά και τα εργοτάξια, όπως έκαναν και στην κλαδική τους απεργία μόλις έναν μήνα πριν, στις 31 Γενάρη, παλεύοντας για κλαδική και εργοταξιακές ΣΣΕ, για μέτρα ασφάλειας.

Επίσης, οι μεταλλεργάτες, που έκαναν τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και τα ναυπηγεία στη Σαλαμίνα να μοιάζουν με έρημο τοπίο, όπως είχαν κάνει και στις 15 Φλεβάρη, αλλά που στο ενδιάμεσο διάστημα τα γέμισαν με τη ζωντάνια των μαζικών Γενικών Συνελεύσεών τους. Στον ίδιο κλάδο, με τους αγώνες τους κατάφεραν την υπογραφή τριών επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε τρία εργοστάσια τους τελευταίους δύο μήνες.

Εκεί έδωσαν ξανά το «παρών» και οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα, που κατέβηκαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη έχοντας πολύτιμα εφόδια τις δύο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις τους μέσα στον ίδιο μήνα, με συμμετοχή άνω των 3.000 απεργών, κάτι που έγινε θέμα συζήτησης και παράδειγμα για εργαζόμενους σε άλλες χώρες, των ίδιων εταιρειών. «Εφεραν» μαζί τους νέα πολύτιμα όπλα, την ίδρυση των δύο επιχειρησιακών σωματείων, δίνοντας έτσι δύναμη και προοπτική στην οργάνωση του αγώνα τους.

Μαζί τους διαδήλωσαν οι σημερινοί φοιτητές και αυριανοί εργαζόμενοι, που συμπληρώνουν 8 βδομάδες κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, έχοντας κάνει θρύψαλα την κυβερνητική προπαγάνδα και τη μεθόδευση να ψηφιστεί το έκτρωμα στα μουλωχτά, μέσα στην εξεταστική.

Δίπλα τους βρέθηκαν ξανά οι βιοπαλαιστές αγρότες, που δεν το βάζουν κάτω μετά από 35 μέρες στα μπλόκα. Που συνεχίζουν τον αγώνα τους με την ορμή κι από το πρωτόγνωρο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, αξιοποιώντας και νέες μορφές (βλ. σελ. 12) για να μείνουν στα χωράφια τους και να ζουν από την παραγωγή τους.

Η απεργία στις 28 Φλεβάρη ανέδειξε ότι αντιπολίτευση και υπάρχει και δυναμώνει, με τον λαό και τη νεολαία στους δρόμους, με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις που στριμώχνουν την κυβέρνηση.

Οτι αυτή η αντιπολίτευση, που στηρίζεται σε τέτοιες αγωνιστικές διεργασίες, ασκείται απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης αλλά και στη συναίνεση που της προσφέρουν απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του συστήματος, στηρίζοντας την εγκληματική πολιτική του κέρδους, που οδηγεί τον λαό σε μεγαλύτερες απώλειες και βάσανα.

Ηταν μια μεγάλη μάχη που έδωσε αποστομωτική απάντηση σε όσους επιχείρησαν να την υπονομεύσουν: Στους θλιβερούς εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που για μια ακόμα φορά παρέμειναν στο περιθώριο της απαξίωσης, μακριά από τους εργαζόμενους και τις αγωνίες τους. Αλλά και σε κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχείρησαν να βάλουν εμπόδια μέσω της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (βλ. σελ. 10). Ομως, τα 37 Εργατικά Κέντρα, οι δεκάδες Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία σάρωσαν με τις απεργιακές τους αποφάσεις κάθε τέτοια προσπάθεια.

Ηταν απάντηση και σε όσους - μαζί με τους παραπάνω - ήθελαν αυτή η απεργία να μείνει «κολοβή». Να μετατραπεί σε μια «σεμνή τελετή» για το έγκλημα στα Τέμπη και να μείνει στο απυρόβλητο η πολιτική που «εκτροχιάζει» κάθε πλευρά της ζωής του λαού. Να σβηστεί το σύνθημα «Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους», να διευκολυνθεί το «κουκούλωμα».

Στον αντίποδα στάθηκαν οι διεκδικήσεις των εκατοντάδων σωματείων κόντρα στην πολιτική που «σπέρνει» «Κοιλάδες των Τεμπών» στους χώρους δουλειάς - καρμανιόλα, στην ακρίβεια και στο κόστος ζωής, στη θανάσιμη εμπλοκή στα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Μετά την επιτυχημένη αυτή μάχη, με ακόμα καλύτερους όρους οργανώνεται η κλιμάκωση, με επόμενους μεγάλους σταθμούς την απεργία στις 17 Απρίλη και την απεργιακή Εργατική Πρωτομαγιά.

Με την ορμή από την απεργία, με ακόμα καλύτερους όρους μπορεί να οργανωθεί κάθε αναμέτρηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Να αποτελέσει κορυφαίο σταθμό το πανελλαδικό συλλαλητήριο των φοιτητών την ερχόμενη Παρασκευή ενάντια στα ιδιωτικά ΑΕΙ, να βρεθούν ξανά στο πλάι τους οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός.

Να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα στη βελτίωση και την αλλαγή των συσχετισμών σε αρχαιρεσίες που θα πραγματοποιηθούν, ώστε να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός στα συνδικάτα. Αλλά και να απλωθεί σε περισσότερους κλάδους και χώρους η προσπάθεια δημιουργίας νέων σωματείων, η συγκρότηση επιτροπών αγώνα, με κάθε τρόπο δηλαδή να ανέβει η οργάνωση των εργαζομένων.

Μέσα από αυτήν την πορεία μπορούν να ανάψουν και καινούργιες εστίες αναμέτρησης με την εργοδοσία, για αυξήσεις στους μισθούς και ΣΣΕ, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και των κομμάτων της.

Από σήμερα κιόλας οργανώνεται αυτή η μεγάλη προσπάθεια, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού. Με την αισιοδοξία ότι το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα και ότι στο επίκεντρο θα βρεθεί ακόμα πιο επιθετικά ο πραγματικός ένοχος για κάθε λαϊκό πρόβλημα: Η κερδοφορία των ομίλων, το βάρβαρο σύστημα και το κράτος που την υπηρετούν.

Για να δυναμώσει η ελπίδα, η προοπτική που βρίσκεται στη συμμαχία των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης. Στην πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, στα μονοπώλια και στο κράτος τους, σε σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους, που στηρίζουν η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα άλλα κόμματά τους.