Με αφορμή τον θάνατο του σοσιαλδημοκράτη Ζακ Ντελόρ, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις άρπαξαν το λιβανιστήρι και αναμασούν τα περί «αλληλεγγύης της ΕΕ», που μπορεί τάχα να επικρατήσει σε αυτήν την ένωση του κεφαλαίου και μάλιστα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Ειδικότερα, διαφημίζουν τα γνωστά «πακέτα Ντελόρ» ή αλλιώς «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης» (ΚΠΣ), που σήμερα έχουν μετεξελιχθεί σε ΕΣΠΑ. Κάτι αντίστοιχο είναι βέβαια και το Ταμείο Ανάκαμψης με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του. Τι δεν λένε όσοι αραδιάζουν απλά αριθμούς; Οτι τα πακέτα αυτά τα πλήρωναν πάντα από την τσέπη τους οι λαοί, με τη φορολογία και τα άλλα χαράτσια. Επίσης, προτεραιότητα αυτών των πακέτων δεν ήταν - ούτε θα μπορούσε να είναι - οι ανάγκες των λαών, αλλά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αλλωστε, διακηρυγμένος στόχος τους ήταν και είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, που σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας και ένταση της εκμετάλλευσης. Το ίδιο ισχύει και για τις υποδομές που αναπτύχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από έναν χορό εκατομμυρίων προς τους ομίλους. Υποδομές που αφορούν πρωτίστως τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης και τις οποίες ο λαός χρυσοπληρώνει, όπως γίνεται με τα μεγάλα οδικά δίκτυα. Σε κάθε περίπτωση, ο μύθος της «σύγκλισης» αποδείχτηκε χάρτινος πύργος και οι μόνοι που ...έφαγαν τελικά με «χρυσά κουτάλια» ήταν τα μονοπώλια και όχι οι λαοί.