Στο κατώφλι του 2024, η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίζει τις «προτεραιότητές» της, μεταξύ των οποίων - όπως λέει - «η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος» και «η μάχη κατά της ακρίβειας». Πάντως η πρόγευση της νέας χρονιάς έχει ήδη δοθεί στις λαϊκές οικογένειες, τόσο από τις ανατιμήσεις στα τρόφιμα που συνεχίζονται ακατάπαυστα και φάνηκαν στο γιορτινό τραπέζι, όσο και από αυξήσεις που θα ισχύσουν τις επόμενες μέρες σε άλλα εμπορεύματα και υπηρεσίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε αυτές στα διόδια άνω του 7,5%, αντίστοιχα 9% στα εισιτήρια των ΚΤΕΛ, 3,5% με 5,5% στα ασφάλιστρα των αυτοκινήτων κ.ά. Βασική και μόνη προτεραιότητα της κυβέρνησης και τη νέα χρονιά είναι η θωράκιση των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, όπως και η δημιουργία νέων κερδοφόρων πεδίων. Σε αυτούς άλλωστε κλείνει το μάτι, μιλώντας για «επίσπευση των μεταρρυθμίσεων», προωθώντας για τη νέα χρονιά 221 μεταρρυθμίσεις και 164 σχέδια νόμου, με πολλά από αυτά να αφορούν αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης. Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης που θα κλιμακωθεί, ο λαός πρέπει να βάλει τους δικούς του στόχους για το 2024: Να δυναμώσει το ρεύμα αμφισβήτησης της βάρβαρης πολιτικής, που επιβεβαιώνει συνεχώς το «κάθε χρόνο και χειρότερα». Να βαθύνει η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, να βρεθούν ακόμα πιο δυναμικά στο επίκεντρο της πάλης οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Μια αποκαλυπτική όσο και ενδιαφέρουσα πλευρά των εξελίξεων στην Ερυθρά Θάλασσα, που εξηγεί και το μεγάλο ενδιαφέρον των ΑμερικανοΝΑΤΟικών να στείλουν πολεμικά πλοία στην περιοχή, δίνει ο οικονομικός Τύπος. Οπως σημειώνεται σε διάφορα δημοσιεύματα, από τις επιθέσεις σε εμπορικά πλοία ζημιώνονται κατά βάση οι «δυτικές» χώρες, ενώ ωφελημένη βγαίνει η Ρωσία, τα πλοία της οποίας ακολουθούν την αντίστροφη πορεία (από τη Μεσόγειο προς την Ερυθρά Θάλασσα) μεταφέροντας εκατομμύρια τόνους πετρελαίου προς την Ασία. Από την Ερυθρά Θάλασσα διέρχονται καθημερινά 8,2 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και πετρελαιοειδών. Τα δύο σημαντικότερα πετρελαϊκά προϊόντα που περνούν από το Σουέζ είναι το ρωσικό αργό πετρέλαιο και τα λεγόμενα «μεσαία αποστάγματα» (ντίζελ και καύσιμα αεροσκαφών) που ρέουν προς την άλλη κατεύθυνση, από την Ασία και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη. Το ρωσικό αργό αντιπροσωπεύει το 72% των διελεύσεων προς τον νότο και μέχρι σήμερα κανένα δεξαμενόπλοιο με αυτό το φορτίο δεν έχει δεχτεί επίθεση ή απειλές, σε αντίθεση με τα «δυτικά» δεξαμενόπλοια, που εφοδιάζουν κυρίως την Ευρώπη. Είναι φανερό δηλαδή ότι η εφοδιαστική αλυσίδα διαταράσσεται προς τη μία μόνο κατεύθυνση, υποχρεώνοντας τα δεξαμενόπλοια και τα εμπορικά πλοία που κατευθύνονται προς «δυτικούς» προορισμούς να παρακάμπτουν το Σουέζ, αυξάνοντας κατά πολύ το κόστος μεταφοράς και τους χρόνους παράδοσης. Αντίθετα, το ρωσικό αργό συνεχίζει να ρέει ανενόχλητο προς τις αγορές της Ασίας, επιβεβαιώνοντας ότι η στρατιωτική παρουσία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην περιοχή γίνεται και για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις θαλάσσιες διαδρομές, στον ανταγωνισμό που οξύνεται ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Με αφορμή τον θάνατο του σοσιαλδημοκράτη Ζακ Ντελόρ, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις άρπαξαν το λιβανιστήρι και αναμασούν τα περί «αλληλεγγύης της ΕΕ», που μπορεί τάχα να επικρατήσει σε αυτήν την ένωση του κεφαλαίου και μάλιστα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Ειδικότερα, διαφημίζουν τα γνωστά «πακέτα Ντελόρ» ή αλλιώς «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης» (ΚΠΣ), που σήμερα έχουν μετεξελιχθεί σε ΕΣΠΑ. Κάτι αντίστοιχο είναι βέβαια και το Ταμείο Ανάκαμψης με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του. Τι δεν λένε όσοι αραδιάζουν απλά αριθμούς; Οτι τα πακέτα αυτά τα πλήρωναν πάντα από την τσέπη τους οι λαοί, με τη φορολογία και τα άλλα χαράτσια. Επίσης, προτεραιότητα αυτών των πακέτων δεν ήταν - ούτε θα μπορούσε να είναι - οι ανάγκες των λαών, αλλά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αλλωστε, διακηρυγμένος στόχος τους ήταν και είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, που σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας και ένταση της εκμετάλλευσης. Το ίδιο ισχύει και για τις υποδομές που αναπτύχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από έναν χορό εκατομμυρίων προς τους ομίλους. Υποδομές που αφορούν πρωτίστως τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης και τις οποίες ο λαός χρυσοπληρώνει, όπως γίνεται με τα μεγάλα οδικά δίκτυα. Σε κάθε περίπτωση, ο μύθος της «σύγκλισης» αποδείχτηκε χάρτινος πύργος και οι μόνοι που ...έφαγαν τελικά με «χρυσά κουτάλια» ήταν τα μονοπώλια και όχι οι λαοί.