Το 1975, η άρχουσα τάξη των μητροπολιτικών κέντρων του καπιταλισμού θορυβημένη από την αφύπνιση των μαζών κατά τη δεκαετία 1960-'70 και από το πέρασμά τους από το παρασκήνιο στο προσκήνιο του ιστορικού γίγνεσθαι, προχώρησε σε μια εκτίμηση της διαμορφωθείσης κατάστασης και σε υποδείξεις προς τις πολιτικές αρχές για το πώς θα μπορούσε να ανατραπεί ο δυσμενής γι' αυτήν συσχετισμός. Το έργο αυτό το εκπόνησε η γνωστή, σκιώδης παγκόσμια υπερκυβέρνηση, η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission), στην οποία μετείχαν οι μεγαλύτεροι κεφαλαιοκράτες των ανεπτυγμένων βιομηχανικά κέντρων των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας, καθώς και οι κορυφαίοι ακαδημαϊκοί των χωρών αυτών, που λειτουργούν σαν απολογητές του συστήματος. Αποτέλεσμα των εργασιών αυτής της επιτροπής ήταν μια μελέτη με τον τίτλο "Κρίση της Δημοκρατίας" (Crisis of Democracy). Σύμφωνα με την επιτροπή, η κρίση της δημοκρατίας ήταν συνέπεια της ενεργότερης συμμετοχής των λαϊκών μαζών στα πολιτικά πράγματα, που ανέτρεπε τα πλαίσια που είχαν οριοθετηθεί στην πρώτη μεταπολεμική δεκαπενταετία. Η επιτροπή πρότεινε τη λήψη μέτρων για την ομαλοποίηση της κατάστασης, για τη χειραγώγηση των μαζών και για τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Στόχος ήταν η επιστροφή του αφυπνισμένου κόσμου σε μια κατάσταση παθητικότητας και απάθειας. Είναι χαρακτηριστικό της προαναφερθείσης μελέτης η χρήση του ευφημιστικού όρου "Μετριασμός της δημοκρατίας" "Moderation of Democracy).(*1)

Με το ξεκίνημα του 1990, μόλις 23 εταιρίες έλεγχαν την τεράστια αγορά της ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, μια διαδικασία συγκέντρωσης που συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς τα επόμενα χρόνια. Στη δεκαετία, που μόλις πριν λίγο αποχαιρετήσαμε, οι διαδικασίες αυτές συνεχίστηκαν κάτω από την κάλυψη της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας (διάβαζε του κεφαλαίου). Η διαφορά είναι ότι ο πολιτικός φορέας, που κατηύθυνε αυτή τη συνέχιση της καταλήστευσης των μαζών και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων σε λίγα χέρια, είναι σοσιαλδημοκρατία ή η "Νέα Αριστερά". Η άρχουσα τάξη έκρινε ότι "σοσιαλιστικοί" πολιτικοί σχηματισμοί μπορούν πιο εύκολα να χειραγωγήσουν το λαϊκό κίνημα και να περάσουν τις εξοντωτικές για τον μέσο πολίτη επιλογές τους.

Ταυτόχρονα, με πρόσχημα τη σύγχρονη "Μεγάλη Ιδέα" της ΟΝΕ συνεχίζεται με εντεινόμενους ρυθμούς η μεταφορά πλούτου από τις πλατιές μάζες στα χέρια (ή μάλλον τσέπες) λίγων. Προφανώς κάτι τέτοιο, όπως είναι εύκολα κατανοητό, απαιτεί μειωμένη λαϊκή αντίσταση και περιθωριοποιημένο λαϊκό κίνημα. Αυτό επιχειρείται να επιτευχθεί είτε έμμεσα με τα Μέσα Ενημέρωσης, που προπαγανδίζουν τον "ενεργό πολίτη του καναπέ" και φιμώνουν τα "μικρά" κόμματα που τολμούν ακόμα να αρθρώνουν ένα φιλολαϊκό λόγο, είτε άμεσα με τη λήψη πρόσθετων διοικητικών μέτρων αυταρχικού χαρακτήρα.(*3)

Το ΚΚΕ και η εφημερίδα του είναι μία από τις συνεπέστερες δυνάμεις στήριξης των λαϊκών αγώνων και είναι επόμενο να βρίσκεται στο στόχαστρο των δυνάμεων εκείνων που επιθυμούν τη φίμωση κάθε ανεξάρτητης δημοκρατικής φωνής. Πιστεύω ότι η δίωξη του "Ριζοσπάστη" είναι ο προάγγελος μιας αυταρχικής στροφής στην πολιτική ζωή της χώρας μας, προκειμένου να καμφθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις, που συνεχίζουν να προβάλλουν αντίσταση στις λαϊκές πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι τουλάχιστον παράδοξο ότι διώκεται η εφημερίδα ενός ιστορικού κόμματος, που ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής του μεγαλειώδους έπους της Εθνικής Αντίστασης, από έναν υπουργό, που κατά τα άλλα υπερηφανεύεται για τη συμμετοχή του σ' αυτή.

Η δίωξη αυτή του "Ριζοσπάστη" πρέπει να λειτουργήσει σαν προειδοποίηση σ' όλους τους συνειδητούς δημοκρατικούς πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, αλλά και για τους ανένταχτους (όπως ο υπογράφων), γιατί αποτελεί τον προπομπό άλλων, ακόμα πιο αυταρχικών μέτρων που θα απειλήσουν βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Γι' αυτό και πρέπει χωρίς δισταγμό και απερίφραστα να καταδικαστεί.

(*1). Μεταφρασμένο σε απλή γλώσσα, αυτό σήμαινε την κατάργηση όλων εκείνων των κεκτημένων που η άρχουσα τάξη, κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος και της δυσμενούς γι' αυτή διεθνούς συγκυρίας είχε αναγκαστεί να παραχωρήσει τις προηγούμενες δεκαετίες.

(*2). Αλλά και άλλες εταιρίες που η δράση τους εστιάζεται σε διαφορετικούς τομείς της οικονομίας, διεισδύουν στο χώρο της ενημέρωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εταιρία GE (GENERAL ELEKTRIK), που είναι και η ιδιοκτήτρια του NBC ενός από τα τρία μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα των ΗΠΑ. Η GE γνωστή "αμαρτωλή" Πολυεθνική Εταιρεία, που είχε καταδικαστεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου για συνεργασία με τη γερμανική εταιρία KRUPP, είναι από τους βασικούς σχεδιαστές, κατασκευαστές και συντηρητές σχεδόν κάθε μεγάλου οπλικού συστήματος του στρατού των ΗΠΑ. Εύκολα, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κάποιος το είδος της "αντικειμενικής" ενημέρωσης που προσφέρει στην αμερικανική κοινή γνώμη. Επιπλέον δε (κι αυτό είναι χαρακτηριστικό της παντοδυναμίας των μονοπωλίων στις ΗΠΑ) όταν το 1961 η GE καταδικάστηκε για σωρεία εμπορικών παρανομιών, ο δικηγόρος της CLARK CLIFFORD (μετέπειτα υπουργός Αμυνας παρακαλώ), κατόρθωσε να πείσει την αμερικάνικη εφορία (το γνωστό IRS) ότι η GE μπορεί να εκπέσει από τα εισοδήματα της τις αποζημιώσεις που έπρεπε να πληρώσει για τις παράνομες δραστηριότητες! (Να μια καλή ιδέα για τους εγχώριους μεγαλοεπιχειρηματίες).

(*3). Τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου έχουν αναγορευτεί σε "εθνικά συμφέροντα", ενώ, αντίθετα, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, βαφτίζονται "συντεχνιακά συμφέροντα" και απορρίπτονται συνοπτικά από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, λίγο πολύ ως "αντεθνικές" πράξεις.