Κυριακή 13 Φλεβάρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Συνασπισμός
Ευθύγραμμη πορεία σε δεξιά κατεύθυνση

Ενσωμάτωση και προσαρμογή είναι οι δύο λέξεις, που μπορούν να αποδώσουν τη στάση του ΣΥΝ στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, δύο λέξεις που σφράγισαν τις εργασίες του Διαρκούς Συνεδρίου του κόμματος

Το διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού, που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 5-6 Φλεβάρη, δεν ήταν απλά μια τυπική διαδικασία απαραίτητη για την έγκριση της εκλογικής διακήρυξης. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ο ρόλος του ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, χρήσιμος για το σύστημα, αφού πασχίζει να του προσφέρει «αριστερό άλλοθι».

Μέσα από την ομιλία του προέδρου του Κόμματος, Ν. Κωνσταντόπουλου, γίνεται ακόμα πιο αισθητή η προσπάθεια του ΣΥΝ να διατυπώσει την πολιτική του πρόταση, η οποία θέλει να φαίνεται ότι είναι σε αντίθεση με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, αλλά ουσιαστικά δε διαφέρει απ' αυτήν, αφού στα ζητήματα στρατηγικής βρίσκεται στην ίδια ρότα.

Ας δούμε, λοιπόν, τι είπε ο πρόεδρος του Συνασπισμού: «Απόφασή μας είναι να συγκρουστούμε με το δικομματικό κατεστημένο». Σύγκρουση, όμως, φραστική και άνευ ουσίας για τα λαϊκά συμφέροντα, αφού τη μόνη διέξοδο που «βλέπει» και προωθεί είναι η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, που θα δημιουργεί συνθήκες και δυνατότητες συμμετοχής του στη διαχείριση του συστήματος, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα την προσήλωσή του, όπως την ομολόγησε, στην ΟΝΕ και τη μετα-ΟΝΕ εποχή, δηλαδή τη στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου.

Για την ΟΝΕ: «Ο ΣΥΝ έχει κρυστάλλινη θέση. Από την πρώτη στιγμή, έκανε κριτική στον τρόπο που σχεδιάστηκε η ΟΝΕ. Δεν ήταν αντίθετος στην ΟΝΕ». Γιατί πιστεύει ότι αν «διαμορφωθούν πολιτικοί θεσμοί ελέγχου», «αν σχεδιαστεί διαφορετικά», «αν δεν επιρριφθεί μονόπλευρα το κόστος στα αδύναμα στρώματα», τότε η ΟΝΕ είναι, όχι μόνο θετική, αλλά και αναγκαία για την Ελλάδα.

Ας θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, τα οποία ο Συνασπισμός προσπερνά αδιάφορα: Είναι ή δεν είναι η ΟΝΕ στρατηγικής σημασίας επιλογή για το μεγάλο κεφάλαιο; Είναι ή δεν είναι απαραβίαστη προϋπόθεση για την εφαρμογή της η διάλυση του «κράτους» πρόνοιας, η κατάργηση όλου του φάσματος των εργατικών κατακτήσεων, η όξυνση του αυταρχισμού και η αμφισβήτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ιδιωτικοποίηση στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων; Τα περιθώρια ελιγμών, στα πλαίσια της ΟΝΕ, προς όφελος του λαού είναι ανύπαρκτα, αφού το πλαίσιό της, που καθορίζεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ο ΣΥΝ μαζί με τα κόμματα της πλουτοκρατίας εψήφισε, καθορίζει και τους όρους της πιο εντατικής εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων.

Ηπροπαγάνδιση της δυνατότητας διαφορετικού σχεδιασμού της ΟΝΕ και της ισομερούς κατανομής του κόστους και στους εκμεταλλευτές και στους εκμεταλλευόμενους είναι άκρως αποπροσανατολιστική και απατηλή.

Εδώ ο Συνασπισμός προσπαθεί να μας πει ότι το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο θα κάνει παραχωρήσεις στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, και μάλιστα σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού και κρίσης στους κόλπους του ιμπεριαλισμού, ενώ είναι νομοτέλεια το δυσβάστακτο βάρος της κρίσης να το φορτώνουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή η πορεία δε «φτιασιδώνεται» με θεσμούς που υπηρετούν το σύστημα, όπως προτείνει ο ΣΥΝ. Αυτή η πολιτική καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στο λαό για δήθεν ανώδυνες λύσεις και, ουσιαστικά, τον οδηγεί στο συμβιβασμό με την υπάρχουσα πραγματικότητα, άντε και λίγο εξωραϊσμένη. Αυτή η πορεία απαιτεί κοινωνικοπολιτική πάλη στην κατεύθυνση της σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ αναφέρθηκε και στη Συμφωνία του Ελσίνκι. Η ομιλία του και σε αυτό το σημείο, αν και προσαρμοσμένη στις προεκλογικές ανάγκες του Κόμματος, δεν παρέκκλινε από την αρχική θέση του κόμματος, που χαιρέτισε ως θετική τη Συμφωνία. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος υπεραμύνθηκε του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας και της προσαρμογής της στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αφού, λοιπόν, ο ελληνικός λαός έφαγε με τα χρυσά κουτάλια της ΕΕ, θα ήταν κρίμα να αποκλείσουμε από τα «λουκούλλεια γεύματα» και το λαό της γείτονος. Οσο για την προσαρμογή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, άραγε εννοεί αυτό το κεκτημένο, που ευνοεί τις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος της χώρας μας, που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου στο Αιγαίο, που διαιωνίζει το απαράδεκτο καθεστώς στην Κύπρο; Αυτό το κεκτημένο, που οδηγεί τη μεγαλόνησο ολοταχώς στη διχοτόμηση; Αυτό το κεκτημένο, που ενισχύθηκε παραπέρα με τη Συμφωνία του Ελσίνκι; Μα, αυτό το κεκτημένο δεν είναι τίποτε διαφορετικό από την προώθηση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων με ευρωπαϊκό μανδύα.

ΟΣυνασπισμός διάκειται «φιλικά» στην Ευρώπη των μονοπωλίων και δεν το κρύβει. Ζητά την ψήφο του ελληνικού λαού για να ασκεί αντιπολίτευση από «φιλοευρωπαϊκή σκοπιά», όπως είπε ο Ν. Κωνσταντόπουλος, δηλαδή από τη σκοπιά που υποτάσσει τα λαϊκά συμφέροντα στις ορέξεις της πλουτοκρατίας. Θέλει, λοιπόν, να «τα 'χει καλά» και με το σύστημα και με το λαό, πατά δηλαδή σε «δύο βάρκες». Αλλά δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και με τα μονοπώλια και τις επιλογές τους και να λέει πως είναι και με το λαό. Αυτά τα δύο είναι φύσει ασυμβίβαστα. Και εκεί ακριβώς εντοπίζεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις που στηρίζουν την πλουτοκρατία και σε εκείνες που έχουν ταχθεί στο πλευρό του λαού. Η πολιτική του Συνασπισμού ακριβώς γι' αυτό είναι επικίνδυνη, για τις λαϊκές δυνάμεις, γι' αυτό και της χρειάζεται η πρέπουσα απάντηση απ' αυτές, που δεν είναι άλλη από την αποφασιστική καταδίκη της και την ενδυνάμωση της πολιτικής του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης.


Βάσω ΝΙΕΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ