Τι έκαναν στο σχολείο μου; | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τι έκαναν στο σχολείο μου;

Τις προάλλες επισκέφτηκα το λύκειό «μου» για προσωπική υπόθεση. Υπολόγιζα τα χρόνια, από τότε που τελείωσα εκεί τη σπουδή μου, ως «αρκετά». Ομως και πάλι δεν περίμενα τέτοιες αλλαγές. Χρειάστηκαν δεκαπέντε λεπτά συζήτησης με δυο-τρεις παλιούς καθηγητές μου, για να πληροφορηθώ από «πρώτο χέρι» και να συνειδητοποιήσω τα ακόλουθα:

Το λύκειο που το 1991 αριθμούσε 300-350 παιδιά, σήμερα είναι περιορισμένο στα 200. Αποτέλεσμα της αντιεκπαιδευτικής κυβερνητικής πολιτικής, που διώχνει τα παιδιά από το λύκειο για τις «αποθήκες» των ΤΕΕ ή την πρόωρη αναζήτηση εργασίας.

Είχε μείνει ένας γυμναστής. «Κι εγώ περισσεύω», όπως μου είπε, καθώς τα παιδιά λιγόστεψαν και όσα έμειναν είναι τόσο «πηγμένα» από το συνεχές, εξοντωτικό διάβασμα που τους έχουν επιβάλει, ώστε τις ώρες γυμναστικής παρακαλούν ή την «κοπανούν» για να εξασφαλίσουν έστω και 45 λεπτά λυτρωτικής αδράνειας. Μια γενιά - η γενιά της «Μεγάλης Ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων - μεγαλώνει χωρίς την εκτόνωση και τα κέρδη της φυσικής αγωγής.

Το 37% των μαθητών είναι αλλοδαποί. Φυσικά δε διδάσκονται καθόλου τη μητρική τους γλώσσα. Χωρίς καλά καλά να βοηθηθούν για να μάθουν τα στοιχειώδη της, καλούνται να ανταποκριθούν και στις αυξημένες ανάγκες μιας κατά βάση ξένης, της ελληνικής. Το εγχείρημα είναι για όλους δύσκολο. Για τα ίδια τα παιδιά, για τα Ελληνόπουλα συμμαθητές τους, για τους καθηγητές τους.

Ενας καθηγητής μου έχει γιο στο γυμνάσιο. Νιώθει την κούραση του νέου εκπαιδευτικού συστήματος, την απέχθεια που προκαλεί στα παιδιά. «Κάθε μέρα, έξι-επτά ώρες μάθημα για το γυμνάσιο. Πώς να το βάλω μετά στο σπίτι να διαβάσει;».

Και η σύζυγός του είναι εκπαιδευτικός. Επομένως έχουν τη γνώση να βοηθήσουν το παιδί στα μαθήματά του. «Και πάλι, δώσαμε προχτές 50.000 δρχ. για βοηθήματα. Σκέψου τη σκοτούρα για γονείς που δεν είναι εκπαιδευτικοί, που δεν ξέρουν...». «Που δεν έχουν χρήματα για βοηθήματα και φροντιστήρια», του ανταπάντησα και συμφώνησε.

Τον συγχάρηκα πάντως γιατί βρήκαν επιτέλους μια αίθουσα να στεγάσουν εκεί τα γραφεία των καθηγητών, μεγαλύτερη και φωτεινότερη από αυτή που χρησιμοποιούσαν στα σχολικά μου χρόνια. Διέλυσαν την αφέλειά μου.

Με την «έξοδο» των μαθητών είχαν περισσέψει αίθουσες. Τώρα όμως το υπουργείο παραπαιδείας προωθεί τη λειτουργία του λυκείου «μου» με το συστεγαζόμενό του, σε μία βάρδια. Ετσι προπαγανδίζει ότι καταργεί σταδιακά την απογευματινή βάρδια. Χωρίς καθηγητές, χωρίς αίθουσες. «Θα ξανανοίξουμε τις αίθουσες στο υπόγειο, τις θυμάσαι;». Απάντησα πως ναι. Κι εμείς κάναμε εκεί μάθημα. Μέχρι το 1990-'91 έχωναν εκεί κάτω εκ περιτροπής τμήματα της Α΄ λυκείου. Οι «παλιοί» της Β΄ και της Γ΄ «προβιβάζονταν» στο ισόγειο και στους πάνω ορόφους.

Εντεκα χρόνια μετά, ο Αρσένης υπερασπίζεται ακόμα τη δική του μεταρρύθμιση. Και ο Ευθυμίου το ίδιο. Χαριεντιζόμενος με σχολικά συγκροτηματάκια. Αλιεύοντας ψήφους οπαδών αντιδραστικών πολιτικών, με γραφικά, ψευτοροκάδικα φτιασίδια.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ