Αφού απέδωσε όλα τα προβλήματα και τις αρρυθμίες που αντιμετωπίζει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία στη διαχείριση της ΝΔ, μιλώντας για «Μητσοτάκης effect», ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι «οι οικονομικές συνταγές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία το 2009 δεν είναι ικανές να δώσουν ώθηση προοπτικής και ευημερίας στη μεταμνημονιακή μεν αλλά εύθραυστη - παραμένει εύθραυστη - ελληνική οικονομία του 2022».

Παρέβλεψε βέβαια το γεγονός ότι στο χρονικό διάστημα που ανέφερε έχουν δοκιμαστεί όλες οι αστικές «συνταγές», επεκτατικές και περιοριστικές, και μάλιστα από όλα τα κυβερνητικά αστικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικού του, χωρίς ποτέ να γίνει κατορθωτό να αποτραπεί η εκδήλωση νέας καπιταλιστικής κρίσης. Δεν παρέλειψε να «ανεμίσει» το ...καλό προηγούμενο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κομπάζοντας για «σημαντικές επιτυχίες» όπως η ρύθμιση χρέους, η επιστροφή στις διεθνείς αγορές χρήματος, η επαναφορά της οικονομίας σε σταθερή αναπτυξιακή τροχιά, το «μαξιλάρι» των 37 δισ. από τις αιματηρές περικοπές που υπέστη ο ελληνικός λαός. «Επιτυχίες» που όμως πληρώνει ακόμα ο λαός, μέσω των μεταμνημονιακών μνημονίων, του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου και των επιταγών της ΕΕ για μια σειρά νέα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης.

«Σήμερα θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου», είπε, εννοώντας τους δυνητικούς κινδύνους για τα κέρδη του κεφαλαίου και τη δυνατότητά του να υποτάσσει τους εργαζόμενους σε αυτά, αφού «μαζί με τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι συνέπειες αγγίζουν και τις μεγάλες επιχειρήσεις». Μίλησε για αναστολή - αν χρειαστεί - του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, που η κυβέρνησή του θεσμοθέτησε, με στόχο τη μείωση του κόστους Ενέργειας «για τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, ειδικά τις περισσότερο ενεργοβόρες». Φυσικά, δεν αμφισβήτησε τη στρατηγική της «πράσινης μετάβασης», αφού «όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να φύγουμε από τον λιγνίτη».

Ο δεύτερος «υπαρξιακός κίνδυνος» για τον οποίο μίλησε είναι «να ξαναδούμε μπροστά μας μια κοινωνική κρίση». Οπως σημείωσε με νόημα, «θεωρώ ότι οι δύο αυτοί κίνδυνοι, γι' αυτό τους ονομάζω ''υπαρξιακούς'' - υπερβαίνουν τις όποιες διαφορές μας, οι οποίες είναι υπαρκτές». Εξηγώντας τι εννοεί ως «κοινωνική κρίση», μίλησε για το ενδεχόμενο «μετά από 8 χρόνια θυσιών και κόπων να ξαναβρεθούμε μπροστά σε καταστάσεις διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, αμφισβήτησης του συνόλου του πολιτικού συστήματος», κάτι που όπως είπε «πρέπει να το προλάβουμε». Με δεδομένα τα παραπάνω, ισχυρίστηκε ενώπιον των βιομηχάνων ότι η χώρα «χρειάζεται πολιτική αλλαγή και μια νέα προοδευτική κυβέρνηση, που θα ενισχύει την ανάπτυξη, που θα προστατεύει την κοινωνική συνοχή, θα εγγυάται την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια και την προοπτική για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας».

Για να μην υπάρχουν μάλιστα παρανοήσεις ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό, ξεκαθάρισε ότι «η διαφωνία μας δεν είναι τόσο μεγάλη στο θέμα του κατώτατου μισθού με εσάς, νομίζω» και δήλωσε ανοιχτός «στο να συζητήσουμε το πώς μπορούμε να μειώσουμε το μη μισθολογικό κόστος της παραγωγικής διαδικασίας».

Αναφέρθηκε και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, για τα οποία και πάλι κατηγόρησε την κυβέρνηση, λέγοντας ότι η πολιτική της «μας οδηγεί σε ένα πρωτοφανές κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας», καθώς «η Ελλάδα από μέρος της λύσης μετατρέπεται σε μέρος της κρίσης». Προσπερνώντας το γεγονός ότι και η δική του κυβέρνηση εφάρμοσε πολιτική βαθιάς εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, γιγαντώνοντας τους κινδύνους για τον λαό, εστίασε στον πόλεμο της Ουκρανίας και επέκρινε την αποστολή οπλισμού, που μας κατατάσσει στις άμεσα εμπλεκόμενες στην πολεμική αντιπαράθεση χώρες.