Ενόψει της σημερινής ορκωμοσίας Μπάιντεν, συνεχίζεται η αντιπαράθεση γύρω από τον πρόσφατο αποκλεισμό του Ντ. Τραμπ από τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Twitter και το Facebook. Αλλοι χαρακτηρίζουν «προβληματικό» να αποφασίζει ο ιδιοκτήτης του μέσου για το αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να συμμετέχει σε μια πλατφόρμα, άλλοι υπερασπίζονται το «δικαίωμα» του μέσου να κόβει οποιονδήποτε, όταν το διακύβευμα αφορά τη δημοκρατία και το Σύνταγμα. Και οι μεν και οι δε όμως συγκλίνουν στην άποψη ότι πρέπει να μπουν «κανόνες», με νομοθετήματα και προβλέψεις που να «χαλιναγωγούν» τάχα τα γιγάντια αυτά μονοπώλια, αφού - όπως γράφτηκε σε σχετικό άρθρο - οι πλατφόρμες αυτές «δεν μπορεί να μην είναι ιδιωτικές» αλλά «δεν μπορεί και να καθορίζουν τον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται μέσα από αυτές». Της υποκρισίας το ανάγνωσμα, δηλαδή, από την προσπάθεια να παρουσιάσουν τα μέσα αυτά ως «ουδέτερο πεδίο», να διαχωριστούν η ιδιοκτησία και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους από το τι μεταδίδουν ή τι δεν μεταδίδουν κάθε φορά. Οσο για τους «κανόνες» που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να τεθούν, είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στον καπιταλισμό. Ποιος δεν θυμάται τις «αντιμονοπωλιακές ρυθμίσεις» και τις αμέτρητες «εποπτικές αρχές» που συγκροτήθηκαν πριν από μερικά χρόνια, όταν τέθηκε θέμα για τις «μονοπωλιακές πρακτικές» ομίλων και την ανάγκη να τεθούν «περιοριστικοί κανόνες» για «να θωρακιστεί η δημοκρατία» και «ο υγιής ανταγωνισμός»; Οχι μόνο δεν υπήρξε καμία αλλαγή προς το καλύτερο για τους λαούς, αλλά η ίδια η «αντιμονοπωλιακή» νομοθεσία και οι διάφορες αρχές έγιναν εργαλείο στην αρένα των ανταγωνισμών για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στα μονοπώλια, το οποίο πληρώνουν πάντα οι λαοί.