Δύο χιλιάδες εφτακόσιες μέρες σ' αυτό το νησί του διαβόλου, εννιά μίλια ανατολικά απ' τη Σύρο, άγονο, άνυδρο με μόνους κάτοικους τους αρουραίους, τους σκορπιούς και τα γαϊδουράγκαθα, να σε δέρνει μερόνυχτα εκείνος ο δαιμονισμένος άνεμος, να σε τυφλώνει η αντάρα του αγριεμένου πελάγου και να μην βλέπεις καΐκι για παρηγοριά μέρες πολλές, σκασμένος από τη δίψα, νηστικός και άρρωστος χωρίς γιατρό και περίθαλψη καμιά και από πάνω να λυσσομανάει ο βούρδουλας - τα μπαμπού - του Γλάστρα, φορτωμένος πέτρες και βράχια ολημέρα στην ανηφόρα προς το «Ιστίμπεη», να σπαρταράς κρεμασμένος στη «Συκιά» για «παραδειγματισμό»...

Μαρτυρία του Γιάννη Κατσαντώνη, κρατούμενου στη Γυάρο.

Στην τελική ευθεία έχουν μπει οι προετοιμασίες για το Μνημείο που θα εγκαταστήσει το ΚΚΕ στον μαρτυρικό τόπο της Γυάρου προς τιμήν των 100 χρόνων από την ίδρυσή του. Εκεί που για 20 και πλέον χρόνια χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές δεν λύγισαν, δεν υποτάχθηκαν, κράτησαν ψηλά τη σημαία του αγώνα, απέδειξαν ότι η συνείδηση και η σκέψη τους παρέμειναν λεύτερες και πρωτοπόρες, παρά τα δεσμά τους.

Είχαμε τη χαρά να υποδεχτούμε στα γραφεία της εφημερίδας μας τον γλύπτη Αντώνη Μυρωδιά, δημιουργό του έργου. Εργο που αναδείχτηκε μετά από πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό, που είχε προκηρύξει η ΚΕ του ΚΚΕ για την τοποθέτηση μνημείων του Κόμματος στους ιστορικούς τόπους της Γυάρου και της Μακρονήσου, η τοποθέτηση των οποίων εγκρίθηκε μάλιστα προ ημερών και από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) και η οποία θα γίνει σύντομα το επόμενο διάστημα όπως άλλωστε ανακοίνωσε το ΚΚΕ.

Συζητήσαμε μαζί του πολλά, τη φυσιογνωμία του μνημείου, τους συμβολισμούς του, την επιλογή των υλικών, αλλά και το τι αποκόμισε από τη συμμετοχή του στο Διαγωνισμό, καθώς και ποια είναι η άποψή του για την όλη διαδικασία που ακολούθησε το Κόμμα για τη φιλοτέχνηση των μνημείων σε Μακρόνησο και Γυάρο.

Ξεκινώντας τη συζήτηση ο Α. Μυρωδιάς ξεχωρίζει τους λόγους που καθιστούν τον Διαγωνισμό ιδιαίτερα ξεχωριστό.

«Κατ΄αρχήν, είναι τιμή για εμένα, που "συναγωνίστηκα" με συναδέλφους, που κάποιοι από αυτούς συγκαταλέγονται στους καλύτερους γλύπτες της Ελλάδας. Και λέω "συναγωνίστηκα", γιατί σε αυτόν τον Διαγωνισμό, που προκήρυξε το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν υπήρχε η έννοια του ανταγωνισμού. Αντίθετα, σε όλες τις φάσεις ήταν "παρούσα" η συναδελφική αλληλεγγύη. Σε αυτό βοήθησαν και οι ίδιοι οι όροι του Διαγωνισμού, που στέκονταν κυρίως στο επίπεδο προσφοράς από μεριάς του καλλιτέχνη.

Αν θες, ακόμα και το ίδιο το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής. Δεν επέλεξε το καλύτερο έργο, αλλά αυτό που έκρινε ως καταλληλότερο για τη θέση. Μάλιστα, όσον αφορά τουλάχιστον το μνημείο της Γυάρου, με συγκίνησε ιδιαίτερα ότι δεν έπαιξαν ρόλο το κόστος, οι δυσκολίες εγκατάστασης, οι τεχνικές δυσκολίες κ.λπ.».

Και συνεχίζει, «ενώ θα μπορούσε - και ήταν εύλογο - να πραγματοποιηθεί ένας κλειστός διαγωνισμός, εντούτοις το Κόμμα επέλεξε να προκηρύξει πανελλήνιο, ανοιχτό καλλιτεχνικό διαγωνισμό, που μπορούσε να συμμετάσχει ο καθένας. Ολες οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν ήταν πολύ ανοιχτές και έντιμες.

Η ίδια η βοήθεια που δόθηκε σε όσους ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν: Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αλλά και η συνάντηση παρουσίασης των ιστορικών δεδομένων και άλλων σχετικών στοιχείων, ώστε να αποκτήσουμε όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες για τους δύο τόπους.

Ακόμα και η απόφαση να εκτεθούν όλες οι μακέτες στο χώρο της Σχολής Καλών Τεχνών ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Με αυτόν τον τρόπο και η ίδια η Επιτροπή έβαλε τον εαυτό της σε δοκιμασία. Αφησε τον κόσμο, και δη τους ειδικούς, τον καλλιτεχνικό κόσμο, δηλαδή, αφού ήταν σε άμεση σχέση με τη Σχολή, να δει και να κρίνει πια και την απόφαση της Επιτροπής. Ολη αυτή η διαδικασία είχε απήχηση στον καλλιτεχνικό κόσμο».

Η Γυάρος λειτούργησε συνολικά 21 χρόνια (1947 - 1952 και 1955 - 1961 ως τόπος φυλακής και την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ως τόπος εξορίας). Αυτό ήταν και εν μέρει το γεγονός που τον κέντρισε για να δημιουργήσει έργο γι' αυτό το νησί. «Λειτούργησε μακρόχρονα και ήταν χαρακτηρισμένος ως τόπος εξόντωσης», σημειώνει.

Ομως, υπήρχε και ένας ακόμα λόγος. «Θεωρώ ότι έχει τον κίνδυνο να απαλειφθεί από την ιστορική μνήμη. Είναι ο τόπος που υποφέρει από τη συστηματική, τα τελευταία χρόνια, προσπάθεια αλλοίωσης, παραγραφής της Ιστορίας. Μετά τη μεταπολίτευση χρησιμοποιήθηκε ως πεδίο βολής του Ναυτικού. Αν και στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε τόπος ιστορικής μνήμης, δεν έχουν πάψει κατά καιρούς να εμφανίζονται σχέδια για εμπορική, οικονομική εκμετάλλευση του νησιού. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, με πρόσχημα περιβαλλοντικούς και οικολογικούς λόγους, η πρόσβαση στο νησί γίνεται ακόμα πιο δύσκολη».

Για τον Α. Μυρωδιά η φιλοτέχνηση μνημείου στη Γυάρο αποτελεί και καλλιτεχνική πρόκληση. Μας λέει χαρακτηριστικά: «Ο δημιουργός απεμπολεί κάθε είδους φιλαρέσκεια, μιας και η επισκεψιμότητα στο νησί είναι πολύ μικρή, αφού είναι απομακρυσμένο από κατοικημένες ακτές, δυσπρόσιτο τον περισσότερο καιρό λόγω των καιρικών συνθηκών».

Ζητάμε από τον Α. Μυρωδιά να μας πει τι είναι αυτό που ξεχωρίζει από αυτήν τη δουλειά.

«Το θεωρώ και μια ευκαιρία για μένα, μια ευκαιρία που μου έδωσε το Κόμμα, να φτιάξω ένα έργο σημαντικό, εμβληματικό, που να ανανεώνει και λίγο το λεξιλόγιο της μνημειακής και στρατευμένης τέχνης.

Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα ήταν εξαιρετικοί, τόσο η διάθεσή τους, όσο και η αμέριστη βοήθειά τους σε όλη την πορεία υλοποίησης του έργου. Μπορεί να έχει τη δική μου υπογραφή, αλλά υπάρχει ομάδα». Σε αυτό το σημείο ο Α. Μυρωδιάς θέλει να εκφράσει ιδιαίτερα τις ευχαριστίες του στον Δήμο Βασίβαγλη και σε όλους τους εργαζόμενους στο μηχανουργείο των αδερφών Παπαδάκη, που συνέβαλαν στο να ολοκληρωθεί το γλυπτό.

Για τον δημιουργό το πιο σημαντικό είναι «η πρωτοβουλία του Κόμματος να φτιάξει έργο προς τιμήν των ανθρώπων του. Ετσι μνημονεύεται κάθε προσωπικότητα, κάθε πράξη, κάθε θυσία και με αυτόν τον τρόπο δεν πάνε χαμένες. Είναι μια διαρκής υπόμνηση...

Είναι πολύ τολμηρό, γιατί δεν υπάρχει άλλος φορέας, θεσμός ή οργανισμός, να αναλαμβάνει τέτοιας κλίμακας μνημεία, εικαστικά έργα. Είναι μια ακόμα συνεισφορά του ΚΚΕ στο πεδίο του Πολιτισμού. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί κανένας άλλος, ακόμα και πιο εντεταλμένοι για τον Πολιτισμό, δεν κάνει τίποτα εδώ και αρκετές δεκαετίες».