Στις Θέσεις και στο σχέδιο Προγράμματος διαπιστώνονται αλλαγές καθοριστικής σημασίας που έχουν μάλιστα ήδη εφαρμοστεί, χωρίς συζήτηση για την αναγκαιότητά τους. Ακόμα και τώρα οι εξηγήσεις που δίνονται για αυτές είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς.

- Ο προσανατολισμός της συμμαχίας από αντιιμπεριαλιστικός έγινε αντικαπιταλιστικός. Διαφέρει σε ό,τι έχει να κάνει με τους στόχους πάλης και δεν μπορούμε να λέμε ότι ο όρος ιμπεριαλισμός «κακοποιήθηκε» και γι' αυτό τον αλλάζουμε. Δε συνηθίζουμε ν' αλλάζουμε έννοιες λόγω «κακοποίησης». Αλλιώς τι θα έπρεπε να κάνουμε για τους όρους «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός»; Να εξηγηθεί τι αντικειμενικά άλλαξε που μας οδήγησε να υιοθετήσουμε τώρα, αυτό που μας αντιπαραθέτουν χρόνια οι αριστεριστές.

Να εξετάσουμε σε τι βοήθησε η απόσυρση απ' το κίνημα αντιιμπεριαλιστικών στόχων πάλης, όπως η αποδέσμευση απ' την ΕΕ, όταν μάλιστα μερίδα εργαζομένων τον προσεγγίζει. Το έδαφος στο οποίο παλεύεται και υιοθετείται ένας τέτοιος στόχος από την εργατική τάξη είναι το καλύτερο δυνατό για να ξεδιπλώσει το Κόμμα, με την αυτοτελή του παρέμβαση, την πρόταση για λαϊκή εξουσία. Γιατί να βάζει την πρόταση σαν όρο συμφωνίας στο κίνημα από πριν;

- Δεν αναφέρεται στο κείμενο γιατί εγκαταλείπουμε το ΑΑΔΜ. Βαδίζουμε σε άλλη κατεύθυνση απ' το 15ο όσον αφορά στην τακτική, γιατί και τότε και τώρα, ο στρατηγικός στόχος είναι λυμένος. Με τη στροφή όμως που κάναμε τον πάμε πιο μακριά. Κι ενώ πρόκειται για στροφή, που κακώς έχει ήδη γίνει, δεν καταλαβαίνω από ποια αρχή προκύπτει το δικαίωμα να αποκαλείται «φίλος του κόμματος» και οπορτουνιστής εκείνος που μιλάει για το ΙΣΧΥΟΝ Πρόγραμμα. Από ποιο συλλογισμό προκύπτει ότι όποιος μιλάει για το ΑΑΔΜ θέλει συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, αριστερή κυβέρνηση και διαφωνεί με το σοσιαλισμό; Οσοι αναζητούν την «πηγή» των παραπάνω απόψεων ας ανατρέξουν στα ντοκουμέντα του 15ουΣυνεδρίου.

Στο ισχύον Πρόγραμμα αναλύεται η αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική γραμμή πάλης ως ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΑΑΔΜέτωπο ήταν συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους. Επεδίωκε τη συνεργασία με άλλα κόμματα που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό. Είχε πλαίσιο ρήξης και σύγκρουσης, με καθορισμένες απ' το Πρόγραμμα κατευθύνσεις και στόχους πάλης, για την εργασία, υγεία, παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.ά. Με αυτό το πλαίσιο δρούσαμε στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, ώστε οι λαϊκές μάζες να πείθονται απ' την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού. Το Κόμμα κατεύθυνε τη δράση για να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση. Περιγραφόταν το ενδεχόμενο κυβέρνησης - όχι διαχείρισης, αλλά σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η νέα τακτική απορρίπτει αυτό το ενδεχόμενο καθώς και τη συνεργασία με άλλα κόμματα. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι κάτι νέο αλλά οι 5, ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ, είναι μόνο κοινωνική συμμαχία, «διεκδικεί την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.... έχει σαφή αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» και δε συμμετέχει σε εθνικές εκλογές.

Στην πράξη η διαφορά εκφράζεται με την εκ των προτέρων συγκρότηση και συμπόρευση των παραπάνω «συσπειρώσεων», με ανεβασμένο πλαίσιο και όχι με δράση και συμμετοχή ακόμα και σε αντιδραστικά σωματεία - συλλόγους - φορείς κτλ.

Ακολουθώντας αυτήν την τακτική, εδώ και καιρό, είμαστε πίσω απ' τις απαιτήσεις, αποκομμένοι απ' τις μάζες. Αυτό φαίνεται απ' όλους τους μετρήσιμους δείκτες, όσο κι αν ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Είναι μεταφυσικό να λέμε ότι η γραμμή είναι σωστή, αλλά έχουμε ξαφνικά πολλές αδυναμίες και είναι τέτοιες οι συνθήκες που αντικειμενικά πέφτουμε (σε εκλογές, σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, οι μαζικοί φορείς αδρανοποιούνται, δεν οργανώνουμε - δεν κινητοποιούμε). Κι αν αυτοί δεν είναι δείκτες, να συζητήσουμε ποιοι είναι τελικά (εκτός απ' το αίσθημα επιβεβαίωσης και υπεροχής και τη βεβαιότητα ότι ΘΑ γίνουμε «παντός καιρού»).

Δικαιολογούμε πολλά λέγοντας ότι η κρίση πάει τη συνείδηση πίσω. Το ζήτημα όμως για ένα ΚΚ είναι πώς ακόμα και στις σύνθετες συνθήκες, θα φέρνει πλατιές μάζες σε επαφή με την πολιτική του. Και δε σημαίνει ότι αν θέλουμε να απευθυνθούμε σε πολλούς αυτόματα πλαταίνουμε. Το περιεχόμενο και η μορφή καθορίζει τις συμμαχίες και όχι η θέληση η δική μας. Εκτός αν πραγματικά ψάχνουμε λίγους, πεισμένους και έτοιμους σ' αυτές τις συνθήκες, αλλά τότε πρέπει να εξηγήσουμε πώς θα πείσουμε στις άλλες συνθήκες (τις επαναστατικές), χωρίς αποφασιστική πάλη στο σήμερα για το κέρδισμα της συνείδησης.

Οι θέσεις κάνουν λόγο για τους αυθόρμητους αγώνες που έγιναν και άλλους που θα γίνουν όπου «θα συγκεντρώνονται εργατικές, λαϊκές δυνάμεις με χαμηλή πολιτική πείρα, με ταλαντεύσεις». «Χάνεται ο πρωτοπόρος Κομμουνιστικός ρόλος σε συνθήκες που μπαίνουν σε δράση πρώτη φορά τμήματα της ε.τ. που έχασαν κατακτήσεις και στρέφονται σε αγώνες μόνο και μόνο για να διασώσουν τα στενά κλαδικά - τοπικά κεκτημένα». Αναφέρεται και η πίεση που δεχόμαστε για άμεσες λύσεις. Ο εργαζόμενος βγαίνει αυθόρμητα στο δρόμο γι' αυτά που χάνει, γι' αυτά που του παίρνουν κι αν δεν έχει δουλειά και σπίτι, άμεσες λύσεις θα ζητάει και είναι λογικό. Κανένας από μόνος του δε θα υιοθετήσει την ανάγκη ρήξης με τον καπιταλισμό, επειδή άκουσε μια τεκμηριωμένη ιδεολογική ανάλυση. Κι αν ο συνδικαλιστικός αγώνας μπορούσε από μόνος του να προσανατολίσει και να λύσει το ζήτημα της εξουσίας δε θα υπήρχε η ανάγκη ύπαρξης του ΚΚ. Είναι ζήτημα καίριας σημασίας το πώς παλεύοντας μαζί με τον κόσμο για την επιβίωση θα πείθουμε για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού.

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι οι ανάγκες του λαού θα καλυφθούν επαρκώς μόνο στο σοσιαλισμό και η αυτοτελής μας παρέμβαση αυτή πρέπει να είναι. Σε τι βοηθάει όμως να βάζουμε προϋπόθεση συμφωνίας το σοσιαλισμό στο κίνημα; Στο να επιβεβαιωθεί ότι εμείς λέμε πάντα την αλήθεια; Πώς βοήθησε η «αλήθειά μας» πριν τις εκλογές ότι δεν είμαστε αριστεροί; Προφανώς και δεν είμαστε μόνο αριστεροί, αλλά έτσι δεν καταφέρνουμε να κάνουμε κανέναν κομμουνιστή, αντίθετα διώχνουμε πιο πολλούς μακριά. Η περίοδος των εκλογών ήταν αποκαλυπτική για το δρόμο που έχουμε χαράξει, χωρίς κανένα συμβιβασμό και ελιγμό, απ' αυτούς που οφείλουμε να κάνουμε. Δεν εννοώ προδοτικούς συμβιβασμούς, αλλά γι' αυτούς που ο Λένιν λέει ότι η ιστορία του μπολσεβικισμού ήταν γεμάτη και πριν και μετά την Οχτωβριανή επανάσταση.

Εχω πίστη στην κοσμοθεωρία μας και στα όσα μπορεί να κάνει η εργατική τάξη με τη σωστή καθοδήγηση του Κόμματος. Πρέπει να επιστρέψουμε στην προηγούμενή μας τακτική, προσαρμοσμένη στις συνθήκες. Αυτή έστησε το Κόμμα απ' τα συντρίμμια του μετά τη διάσπαση, ανέβασε την επιρροή μας στο λαό, αυτή είναι η απάντηση και στο σήμερα.